Een blog over muziek
Toen ik een jaar of zestien was gingen we een weekje naar Gent. Ik had geloof ik net een bijbaantje in een winkel en was al een paar maanden aan het sparen. Volgens de legenden kon je namelijk in Vlaanderen veel betere muziek kopen dan in Nederland. In de eerste de beste platenzaak heb ik direct al mijn opgespaarde geld uitgegeven aan allerlei LP’s die ik nog nooit in Nederland tegen was gekomen. Eentje daarvan was A River Ain’t Too Much to Love van Smog.
Verder lezen
Enkele vrienden van me zitten diep in de klassieke muziek, een wereld die mij erg weinig zegt, maar waar ik alleszins zeer nieuwsgierig naar ben. Daarom heb ik een tijdje geleden het boek 1001 Klassieke Opnamen Die Je Gehoord Moet Hebben aangeschaft, een vuistdik naslagwerk dat mij de klassieke muziek in moet loodsen.
Verder lezen
Het was de laatste tijd wat rustig op dit blog, maar ik ben vrolijk doorgegaan met het beluisteren van muziek en het ontdekken van nieuwe albums. Ik merk wel altijd zo richting december dat ik qua ontdekken van nieuwe muziek wat verzadigd raak (en daarmee ook de lust om over muziek te schrijven). Dat is misschien ook niet zo gek als je bedenkt dat ik alleen al wat betreft 2023-releases zo’n 250 nieuwe albums hoorde, in bijna alle denkbare muziekstijlen.
Verder lezen
Soms ontdek je – zelfs na tientallen jaren intensief muziek luisteren – nog eens een album waarvan je denkt: hoe kan het dat deze parel tot nu toe altijd voor me verborgen is gebleven?! Die combinatie van verbazing en blijdschap ervoer ik toen ik We Insist! voor het eerste hoorde.
Verder lezen
Het is best grappig dat ik nu de tijd rijp vind om eens wat over Harold Budd te schrijven, één van de ambientpioniers en misschien meest bekend door zijn samenwerking met Brian Eno. Het vorige album dat ik besprak was de nieuwe Slowdive, muziek waar ik verliefd op werd door de film Mysterious Skin (2004). Het grappige toeval wil dat het Harold Budd was die samen met Robin Guthrie de officiële score voor die film componeerde.
Verder lezen
Ooit uitgekomen als mixtape en gratis te downloaden, maar inmiddels ook te vinden op Spotify en Chance the Rapper bracht zelf een vinylversie uit waarvan ik de trotse bezitter ben. Ik denk dat ik op zich een lichte voorkeur heb voor jaren negentig hiphop, maar dit album is na tien jaar nog steeds onverwoestbaar gebleken en is absoluut één van mijn favoriete albums in het genre.
Verder lezen
Nu ik reeds enkele maanden bezig ben met op regelmatige basis naar metal te luisteren, zal ik even de balans tot nu toe opmaken. Ik kan concluderen dat black metal (vanaf de tweede golf) iets heeft (het extreme, het foute, het krakkemikkige?) wat me vaak bij de eerste noten al direct aanspreekt.
Verder lezen