Een blog over muziek
Pianist Cecil Taylor was samen met Ornette Coleman en John Coltrane belangrijk voor het ontstaan van free-jazz en avant-garde jazz. Op The World of Cecil Taylor horen we iemand die het experiment niet schuwt, maar die toch ook altijd gecontroleerd blijft klinken. Bovendien zorgt een flinke dosis frivoliteit ervoor dat de boel nooit echt ondoordringbaar wordt.
Verder lezen
Nadat ik niet al te enthousiast was over Travelin’ van blueslegende John Lee Hooker, werd mij gezegd dat ik wel een erg sterke mening had voor iemand die eigenlijk maar weinig af wist van blues. Daar zat zeker wel wat in, en het afgelopen jaar heb ik dan ook best wat andere bluesartiesten en -albums gehoord.
Verder lezen
Soms ontdek je – zelfs na tientallen jaren intensief muziek luisteren – nog eens een album waarvan je denkt: hoe kan het dat deze parel tot nu toe altijd voor me verborgen is gebleven?! Die combinatie van verbazing en blijdschap ervoer ik toen ik We Insist! voor het eerste hoorde.
Verder lezen
Het afgelopen half jaar heb ik (in het kader van mijn reis door de jaren zestig en zeventig) me volledig ondergedompeld in het jaar 1961. Ik heb zo’n 90 albums beluisterd en de komende tijd wil ik de hoogtepunten van die onderneming hier delen.
Verder lezen
Ik zou mezelf niet een erg groot Neil Young-fan willen noemen. Niet dat ik zijn muziek slecht vind, hoor, maar ik heb nooit echt de neiging gevoeld om diep zijn omvangrijke oeuvre in te duiken. Wat ik ken vind ik alleszins heel redelijk (Harvest (1972)), en soms ook wel erg goed (Tonight’s the Night (1975)), maar voor mij is het album waar ik steeds weer naar terugkeer Everybody Knows This Is Nowhere (1969).
Verder lezen
Roy Orbison ken ik voornamelijk van zijn nummer ‘In Dreams’ dat gebruikt wordt in de film Blue Velvet. ‘In Dreams’ staat in mijn top100 liedjes aller tijden, maar nog nooit hoorde ik een heel album van Roy Orbison. Hoog tijd dus om daar verandering in te brengen.
Verder lezen
Ha, Freddie Hubbard, de trompettist, die kwamen we al eerder tegen bij True Blue van labelgenoot Tina Brooks, waarop hij meespeelt (en dat zes dagen later werd opgenomen dan dit Open Sesame). Op dit album speelt Brooks dan weer mee, op tenorsaxofoon.
Verder lezen