Een blog over muziek
Pianist Cecil Taylor was samen met Ornette Coleman en John Coltrane belangrijk voor het ontstaan van free-jazz en avant-garde jazz. Op The World of Cecil Taylor horen we iemand die het experiment niet schuwt, maar die toch ook altijd gecontroleerd blijft klinken. Bovendien zorgt een flinke dosis frivoliteit ervoor dat de boel nooit echt ondoordringbaar wordt.
Verder lezen
Inmiddels woon ik toch alweer bijna vijftien jaar in Nijmegen, en hoewel ik talloze keren langs de Sint Stevenskerk ben gelopen, was ik er nog nooit binnen geweest (tot mijn grote schaamte natuurlijk!). Het concert van het Duitse Bohren & Der Club of Gore van afgelopen zaterdagavond bracht daar eindelijk verandering in.
Verder lezen
Soms ontdek je – zelfs na tientallen jaren intensief muziek luisteren – nog eens een album waarvan je denkt: hoe kan het dat deze parel tot nu toe altijd voor me verborgen is gebleven?! Die combinatie van verbazing en blijdschap ervoer ik toen ik We Insist! voor het eerste hoorde.
Verder lezen
Gisteren (25 oktober) ging het Festival Jazz International Nijmegen van start. Op verschillende locaties in Nijmegen kunnen liefhebbers van jazz vijf dagen lang aan hun trekken komen. In Doornroosje opende Sun Ra Arkestra het festival, en dat werd feest!
Verder lezen
Het is best grappig dat ik nu de tijd rijp vind om eens wat over Harold Budd te schrijven, één van de ambientpioniers en misschien meest bekend door zijn samenwerking met Brian Eno. Het vorige album dat ik besprak was de nieuwe Slowdive, muziek waar ik verliefd op werd door de film Mysterious Skin (2004). Het grappige toeval wil dat het Harold Budd was die samen met Robin Guthrie de officiële score voor die film componeerde.
Verder lezen
Het afgelopen half jaar heb ik (in het kader van mijn reis door de jaren zestig en zeventig) me volledig ondergedompeld in het jaar 1961. Ik heb zo’n 90 albums beluisterd en de komende tijd wil ik de hoogtepunten van die onderneming hier delen.
Verder lezen
Ha, Freddie Hubbard, de trompettist, die kwamen we al eerder tegen bij True Blue van labelgenoot Tina Brooks, waarop hij meespeelt (en dat zes dagen later werd opgenomen dan dit Open Sesame). Op dit album speelt Brooks dan weer mee, op tenorsaxofoon.
Verder lezen