De eerste platen die ik in bezit kreeg was de oude collectie van mijn oom. Dat was vooral heel erg veel new wave en synthpop uit de jaren tachtig (niet geheel toevallig begon het graven in het muzikale verleden ook bij de jaren tachtig voor mij), maar er waren ook enkele verdwaalde prog-, soul-, metal- en singer-songwriterplaten in die verzameling te vinden.
Verder lezen
Ik ben ergens tijdens de coronacrisis – tijdens één van de lockdowns – verliefd geworden op Midori Takada’s Through the Looking Glass (1983). Het was een baken van hoop en optimisme in een verder sombere periode.
Verder lezen
Het heeft bij mij best wel lang geduurd voordat ik gegrepen werd door de muziek van Sufjan Stevens. Toen ik een beetje serieus muziek begon te luisteren en te ontdekken, was Illinois (2005) nog niet zo lang uit en je kon op het wereldwijde web je kont niet keren of je kwam dit album weer tegen.
Verder lezen
Vroeger was ik heel erg onder de indruk van The Glow, Pt. 2 en in die obsessie heb ik best nog wat andere dingen van Phil Elverum gehoord, en sinds een paar jaar houd ik zijn nieuwe releases ook wel wat beter in de gaten, maar ik heb nog lang niet genoeg gehoord en zeker ook niet zijn best beoordeelde albums.
Verder lezen
Ik ken Death In June eigenlijk al heel lang, zo’n beetje tegelijkertijd met de start van mijn Current93-obsessie (ergens in mijn tienerjaren). Death In June maakt dezelfde soort muziek (neofolk), alleen was (is?) Douglas Pearce een stuk fouter dan de mensen van Current93.
Verder lezen