Enkele jaren geleden maakte ik al kennis met het debuut van de Noorse band Ulver. Bergtatt (1995) is inmiddels uitgegroeid tot één van mijn favoriete metalplaten, juist omdat het gebruik van fluiten, akoestische gitaren en cleane zang dit album zo anders aan doet voelen dan andere platen uit het genre.
Verder lezen
Van de verschillende (extreme) metal subgenres vind ik death metal misschien wel het lastigst te doorgronden. Ergens heb ik altijd het idee dat ik het niet helemaal snap, omdat ik niet genoeg weet van alle technische foefjes die veel bands gebruiken. Het lijkt te ingewikkeld in elkaar te zitten voor een leek als ik.
Verder lezen
Ik ben best een groot liefhebber van Misfits, één van die andere bands waar Glenn Danzig de frontman van was. Ik heb zelfs een tijdje in mijn tienerjaren een devilock gedragen, zo erg was het, en ik ben de trotse bezitter van de discografie van de Misfits verpakt in een coole doodskist.
Verder lezen
Spiderland van Slint is zo’n album dat iedere zichzelf respecterende muziekliefhebber toch eens gehoord moet hebben. Eind jaren tachtig begon een piepjong viertal met het schrijven van nieuwe muziek. Het album dat uit deze sessies voortvloeide laat nu, dertig jaar later, nog steeds zijn sporen na.
Verder lezen
Ik ben zo in de loop der jaren redelijk verknocht geraakt aan enkele Will Oldham albums. I See a Darkness, Arise Therefore en het naamloze album onder de naam Palace Brothers, aka Days in the Wake, reken ik toch echt wel tot mijn persoonlijke favorieten.
Verder lezen
Ik ken Death In June eigenlijk al heel lang, zo’n beetje tegelijkertijd met de start van mijn Current93-obsessie (ergens in mijn tienerjaren). Death In June maakt dezelfde soort muziek (neofolk), alleen was (is?) Douglas Pearce een stuk fouter dan de mensen van Current93.
Verder lezen