De Beste Muziek van 2023

1. Liturgy – 93696 (transcendental black metal)

Dit is dus dat geniale album dat die andere van de troon stootte. Transcendentale black metal, zo noemt de frontvrouw van deze band hun muziek, en ze heeft zelfs een heel manifest omtrent dit subgenre geschreven. Geen blast beats maar burst beats en niet meer levensontkennend (zoals bij veel black metal) maar levensbevestigend. Compleet vreemd en eigenzinnig deze plaat, maar ik word er verschrikkelijk euforisch van. Muziek die op alle vlakken bij me past.

Stukje

2. Kali Malone – Does Spring Hide Its Joy (ambient/drone)

Zo’n beetje het tegenovergestelde van mijn nummer 1, maar ook dit is muziek die heel goed bij mij past. Het album duurt vijf uur, er gebeurt nauwelijks iets, maar ik heb toch al wonderlijke ervaringen gehad terwijl ik dit album op had staan. Dit zijn drones die enorm sfeerversterkend werken en na die vijf uur ben ik volledig tot rust gekomen.

Stukje

3. Bell Witch – Future’s Shadow Part 1: The Clandestine Gate (funeral doom metal)

Bell Witch heeft rouwverwerking tot kunst verheven. In dit ene nummer dat bijna anderhalf uur duurt, draait alles om het accepteren van leed en gevoelens van verlies. Hun concert afgelopen augustus was een volledig fysieke ervaring en zorgt ervoor dat dit album een plekje in de top3 heeft verworven.

Stukje

4. Lana Del Rey – Did you know that there’s a tunnel under Ocean Blvd (pop)

Ik ben een enorme Lana-fangirl en wat mij betreft kan deze laatste van haar wedijveren met meesterwerk Norman Fucking Rockwell. Stuk voor stuk prachtnummers, prachtteksten en de weirde interludes en gekkige muzikale wendingen en vondsten maken het voor mij helemaal af.

Stukje

5. Blackbraid – Blackbraid II (melodic black metal)

Het debuut van dit black metal eenmansproject stond vorig jaar ook al redelijk hoog in mijn eindlijst, maar met Blackbraid II heeft deze inheemse Amerikaan nog een stap vooruit gezet. Op een heerlijke manier wisselen snoeiharde en rustige passages elkaar af en ik vind zijn schreeuw ook echt heel fijn. Net als vorig jaar volgens Last.fm mijn meest beluisterde black metal van het jaar.

Stukje

6. Slowdive – everything is alive (dream pop)

Met deze laatste bewees Slowdive nog maar weer eens dat het terecht één van mijn favoriete bands is. Dromerige gitaarlijntje en zalvende zang vormen samen een verwarmend dekentje. Ongelooflijk troostrijke muziek en ook op dit album horen we ook weer een pak verschrikkelijk goede liedjes.

Stukje

7. Blut Aus Nord – Disharmonium-Nahab (atmospheric black metal)

Uniek ding: dit is een album dat ik zo’n beetje kan ruiken. Van het gegorgel en de modderige composities komt namelijk een enorme putlucht af. Voor velen geen aanbeveling, voor iedereen die van de zwaardere en extremere metalen houdt, is dit de grootste aanprijzing mogelijk.

8. Ryuichi Sakamoto – 12 (neoklassiek / ambient)

Dit is ook één van mijn meest beluisterde albums van het jaar. Sakamoto overleed helaas begin dit jaar, maar hij laat een geweldig eigenzinnig oeuvre achter. Dit album is een prachtig slotakkoord en ik word telkens weer geraakt door de hoorbare zuchten van Sakamoto (luisteren over een koptelefoon is zeer aan te raden). De berusting die van dit album uitgaat is machtig.

9. Armand Hammer – We Buy Diabetic Test Strips (experimental hiphop)

Vond een aantal jaren de nieuwe hiphopoogst wat underwhelming, maar dit jaar was het weer raak, hoor. Dit is mijn favoriet; geweldige beats, heerlijke raps van Elucid en billy woods en de opbouw van het album geeft het een geweldige flow. Om hiphop echt goed te kunnen waarderen, vind ik teksten eigenlijk ook heel belangrijk, maar dat was hier helemaal niet nodig, dit was instant liefde.

10. Lonnie Holley – Oh Me Oh My (soul)

Dit album was pure therapie voor Lonnie Holley. De nummers gaan over de jongensschool waar hij als kind op zat, en waar mishandeling en andere verschrikkingen aan de orde van de dag waren. Met alle boeiende gastbijdragen hoefde hij het leed gelukkig niet helemaal alleen te dragen. Muzikaal gezien ook een heel bijzonder en divers album dat echt in het hart weet te raken.

11. Full of Hell & Primitive Man – Suffocating Hallucination (sludge metal / doom metal)

O man, dit is me een mokerslag. Hier worden heel veel extreme genres aangedaan, van noise tot de zware metalen, en het is wat dat betreft een redelijk divers album. Toch dient het allemaal maar één doel: muren van geluid opwerpen die zo ondoordringbaar zijn dat de luisteraar er onwel van wordt. En ja, dat lukt heel aardig.

12. How to Disappear Completely – Seraphim II (ambient / drone)

De donkere, doch kalmerende tonen op Seraphim II hebben mij vergezeld bij heel wat leessessies dit jaar. Prachtig hoe de drones op dit album zo organisch klinken dat het af en toe bijna klinkt alsof de wind door je huis waait en de zee je kamer binnenstroomt. En dat dan allemaal op een heerlijk rustgevend tempo, perfect om bij te lezen dus.

13. McKinley Dixon – Beloved! Paradise! Jazz!? (jazz rap)

Dit is echt een grote hiphop-ontdekking die ik dit jaar heb gedaan, Wat een geweldige jazzy hiphop en de links met zwarte literatuur vind ik als boekenliefhebber natuurlijk ook helemaal tof. Veel hiphop-albums hebben het euvel dat ze zo lang duren, deze is misschien net even wat te kort en had van mij wel dubbel zo lang mogen doorgaan.

14. The Hirs Collective – We’re Still Here (queercore)

Een keiharde, brute plaat van een collectief dat samen met de vele gastartiesten op dit album een veilige plek wil creëren voor iedereen die zich op wat voor manier dan ook identificeert als queer. Muzikaal heeft dit nog het meeste weg van powerviolence of grindcore, dus vele korte liedjes die samen één vieze bak pleurisherrie maken.

15. Alva Noto – HYbr:ID II (drone/ambient)

Alva Noto kan bij mij zeer weinig fout doen. Eigenlijk al zijn albums scoren hoog, zo ook deze, waar je wederom heerlijk in kunt verdrinken. Vooral de combinatie tussen verzwelgende soundscapes en speelse glitches zorgt voor een heerlijke spanning. Echt muziek voor de koptelefoon, en dan zijn die bijna 80 minuten zo voorbij.

16. Aesop Rock – Integrated Tech Solutions (abstract hiphop)

De rapper met de grootste woordenschat is weer terug en weer is het gewoon een ijzersterk album geworden. De beats hebben een heerlijk futuristisch sfeertje en de flow van Aesop Rock blijft ook heerlijk om naar te luisteren. Ik heb nog niet mijn best gedaan om de teksten echt goed te begrijpen (daar heb je woordenboeken en zo bij nodig), maar dat zal ook wel weer heel erg goed zitten. Knap hoe deze man na al die jaren nog steeds fris weet te klinken.

17. James Holden – Imagine This Is a Dimensional Space of All Possibilities (progressive electronic)

Misschien niet zo vooruitstrevend als zijn The Inheritors, maar ik word hier wel weer gewoon enorm vrolijk van. Hier heb ik afgelopen zomer toch veel plezier aan beleefd. De composities van Holden blijven spannend en blijven verrassen. Ook op dit album gebeurt er zoveel dat het zalig is om je helemaal onder te dompelen in het immense palet aan geluidjes.

18. Billy Woods & Kenny Segal – Maps (abstract hiphop)

Daar hebben we billy woods weer, en zijn samenwerkingen met Kenny Segal blijven ook maar een succes. Bizar hoe Woods zich de afgelopen jaren ontpopt heeft tot één van die rappers die maar kwaliteit blijft leveren, hoeveel albums hij ook per jaar uitbrengt. Dit album klinkt wat meer ontspannen dan zijn andere albums, maar het blijft gewoon bizar goed.

19. Matana Roberts – Coin Coin Chapter Five: In the Garden… (avant-garde jazz)

Alweer het vijfde hoofdstuk in deze reeks, en deze keer gaat het over een vrouw die overlijdt na het ondergaan van een illegale abortus. Moge Roberts nog maar lang doorgaan met deze onderneming om de verhalen van Afro-Amerikanen te vertellen. Helaas nog steeds een urgent en actueel onderwerp, en Roberts weet het weer uitermate krachtig over te brengen.

20. Melanie de Biasio – Il Viaggio (ambient pop)

Wat heerlijk om te verdrinken in dit album. Het spannende gefluister op het openingsnummer, samen met een dreigende bas enerzijds en kalmerende soundscapes anderzijds, zetten meteen de toon. Dit valt eigenlijk met niks te vergelijken, maar De Biasio heeft wel een formule gevonden waar menig popliefhebber warm van wordt. Zo ook ik. Ze zijn weer goed bezig in België.

21. DJ Sabrina the Teenage DJ – Destiny (house)

Vier uur aan house, is dat niet een beetje te veel van het goede? Het antwoord is NEE. Ik durf wel te zeggen dat er geen enkel slecht nummer op dit album staat, en dat het niet uitmaakt waar in het album je instapt of uitstapt, je gaat ongetwijfeld genieten. Dit feestje heeft me bovendien door een depri periode geholpen en is de afgelopen paar maanden een groot onderdeel van mijn muzikaal dieet geweest.

22. Galya Bisengalieva – Polygon (dark ambient / modern classical)

Bisengalieva geeft met haar muziek een stem aan Kazachstaanse natuurgebieden die om zeep geholpen zijn of geholpen worden door ons mensen. Ik was al een beetje fan van haar na haar debuut, maar dit vervolg is zo mogelijk nog beter. De combinatie van klassieke muziek en eigentijdse elektronische klanken werkt zo goed dat ook de vernietiging van dit natuurgebied voelbaar wordt.

23. Model/Actriz – Dogsbody (noise rock)

Achter dit album geen diepgaande, hoogdravende ideeën, maar een compleet opgefokte sound met een zanger die de breakdown nabij lijkt. De zanger doet me af en toe wat denken aan Jamie Stewart van Xiu Xiu en daar word ik heel erg blij van. Het bijzonder gespannen sfeertje werkt voor mij verslavend, zet hem al een heel aantal maanden heel regelmatig op.

24. Gezan with Million Wish Collective – Anochi (experimental rock)

Wonderlijk album dat heel vreemd en druk en onvoorspelbaar is en dat daarmee ook een enorm groot plezier uitstraalt. Het is ongelooflijk hoeveel toffe nieuwe muziek er uit Japan blijft komen. Ieder jaar zitten er wel voltreffers tussen, en dit is er zeker één van.

25. Khanate – To Be Cruel (drone metal)

Qua geluid ongeveer het tegenovergestelde van de nummer 24, maar beklijft minstens zo erg. Met minimale middelen wordt een geluid gecreëerd dat je simpelweg de stuipen op het lijf jaagt. Zeker één van de meest angstaanjagende albums, en eentje om niet te vaak op te zetten want dan slaat de existentiële angst genadeloos toe.

26. Mioclono – Cluster I (tribal house)

Ik was John Talabot na het geweldige fin eerlijk gezegd een klein beetje uit het oog verloren, maar deze samenwerking met Velmondo smaakt weer erg lekker. De oerwoudvibe van fin treedt ook hier weer naar de voorgrond en dat is een vibe waar ik eindeloos plezier uit kan halen. Niet per se dansbaar, maar geweldig om over de koptelefoon te beluisteren.

27. Tim Hecker – No Highs (ambient/ electroacoustic)

Maakte Tim Hecker ooit een tegenvallend album? Ik kan het me niet herinneren. Voor mij één van de fijnste muzikanten om naar te luisteren tijdens het lezen, er gebeurt net genoeg om je bij de les te houden, maar niet genoeg om je af te leiden van het lezen. Deze nieuwste mag er ook weer zijn, voor mij gaat hij over depressie en Hecker weet alle facetten van een depressie heel krachtig over te brengen.

28. Hellripper – Warlocks Grim & Withered Hags (speed metal/black metal)

Ik dacht altijd dat speed metal heel fout en zo was, en dat is misschien ook wel zo, maar deze is zo verdomd lekker dat hij heel erg verslavend is. Niet heel bijzonder of hoogstaand, maar er zit gewoon een bijzonder lekkere drive achter die me altijd weet op te peppen. Ik drink geen koffie, nee, ik luister naar Hellripper voor mijn energieshot.

29. Surgeon – Crash Recoil (birmingham techno)

Surgeon draait al heel wat jaartjes mee in de elektronische muziek, maar dit was pas het eerste volledige album dat ik ooit van de beste man hoorde. Dit is hoe ik mijn techno graag heb: groezelig, duister en met een enorme energie. Moet zeker wat meer van Surgeon gaan opzoeken, want dit is echt een geweldige kennismaking.

30. Muriel Grossmann – Devotion (jazz fusion)

Muriel Grossmann laat zien dat kwaliteit en kwantiteit hand in hand kunnen gaan. Ieder jaar, vaak meerdere keren per jaar, komt ze wel weer met iets moois op de proppen. Dit is voor mij één van haar beste die ik tot nu toe hoorde. Het album heeft een heel fijne spirituele inslag en de nummers krijgen alle ruimte en tijd om zich te ontvouwen. Heerlijk.