Aphex Twin vind ik echt een held, maar als ik naar zijn muziek luister, zette ik tot voor kort eigenlijk altijd Richard D. James Album (1996) of zijn Selected Ambient Works (1992 en 1994) op. Die eerste omdat-ie zo speels en vrolijk is en omdat ik er simpelweg al meer dan een half leven naar luister en ermee vergroeid ben geraakt.
Verder lezen
Ik kende het Belgische Amenra al wel, maar op Mass VI (2017) na had ik me nooit echt in de band verdiept. Ik had al wel meerdere albums van ze gehoord, maar ik vond het moeilijk om grip te krijgen op hun eerdere albums. Het klonk voor mij toch wat te veel als een ondoordringbare brij van herrie; iets waar ik echt eens voor moest gaan zitten, maar dat kwam er maar niet van.
Verder lezen
Het gerucht gaat dat het Amerikaanse Weakling zich maar liefst twee jaar voorbereidde op hun eerste optreden. De band bracht bovendien maar één album uit, en het project was uiteindelijk een kort leven beschoren, maar het is duidelijk dat de bandleden zich voor enkele jaren met volledige toewijding stortten op hun muziek.
Verder lezen
Sommige mensen weten echt precies welke dingen ze me aan moeten raden om mijn hartje sneller te doen laten kloppen. Als droneverslaafde – zo mag ik mezelf inmiddels toch wel noemen – op ontdekkingstocht door de metal en me dan drone metal aanraden, dat moet toch wel goed komen zou je denken.
Verder lezen
The Ocean kende ik tot een paar weken geleden enkel vagelijk van naam. Ik had eigenlijk in mijn hoofd zitten dat het een soort postrockband was, maar dan wel die van het soort dat onderstreept dat dit genre op sterven na dood is.
Verder lezen
Ik was al helemaal klaar om een kritisch stukje over dit album te schrijven. Na een aantal keer luisteren viel het kwartje helemaal niet bij dit funeral doom album van de Finse band Shape of Despair. En toen, opeens, op een onbewaakt ogenblik toen het album al bijna afgelopen was, ervoer ik de leegte die de band over probeert te brengen.
Verder lezen
De muziek van Coil was lange tijd niet gemakkelijk om te verkrijgen, en nog steeds is er een heel aantal releases waar je de hoofdprijs voor betaalt. De eerste Musick to Play in the Dark werd enkele jaren geleden echter opnieuw uitgebracht, en enkele weken terug was daar de heruitgave van het tweede deel, die ongeveer samen viel met het aanschaffen van een nieuwe platenspeler en hernieuwde platenverzamelwoede.
Verder lezen