Een blog over muziek
Inmiddels woon ik toch alweer bijna vijftien jaar in Nijmegen, en hoewel ik talloze keren langs de Sint Stevenskerk ben gelopen, was ik er nog nooit binnen geweest (tot mijn grote schaamte natuurlijk!). Het concert van het Duitse Bohren & Der Club of Gore van afgelopen zaterdagavond bracht daar eindelijk verandering in.
Verder lezen
De videoclip van ‘The Spirit Returns’ is exemplarisch voor eenmansproject Blackbraid. We zien muzikanten (officieel is Blackbraid een eenmansproject overigens) die rechtstreeks uit de jaren negentig lijken te zijn gelopen, maar de setting is niet een besneeuwde vlakte in Noorwegen, maar een bloedhete woestijn ergens in de Verenigde Staten. De muziek van Blackbraid is schatplichtig aan die gouden jaren in de black metal, maar klinkt door bepaalde accenten en Kriegers achtergrond toch ook geheel eigentijds en eigenwijs.
Verder lezen
Ergens in juni kwam ik erachter dat er een nieuw Slowdive op handen was, en sindsdien heb ik de dagen afgeteld naar 1 september. Normaal luister ik geen singles, maar bij ‘Kisses’ kon ik het toch niet laten en dat was een hele geruststelling, want toen wist ik dat het helemaal goed zou komen met dit nieuwe album.
Verder lezen
Van het Amerikaanse Liturgy kende ik voor kort enkel H.A.Q.Q. (2019), een album dat weliswaar indruk maakte, maar dat ook al snel ondergesneeuwd raakte door albums die ik gewoonweg nog veel toffer vond. Maar eerder dit jaar was daar 93696, Liturgy’s laatste wapenfeit en alweer een hoogtepunt in een geweldig muziekjaar dat de ene na de andere hoogvlieger uitspuwt.
Verder lezen
Bell Witch is een funeral doom band die bekend staat om hun ellenlange nummers. In 2017 bracht de band Mirror Reaper uit, een nummer van 83 minuten lang waarbij traagheid en minimalisme epische proporties aannemen. Nu, zes jaar later, zijn ze terug met het eerste deel uit een drieluik.
Verder lezen
De muziek van Lana del Rey oefent al vele jaren magische krachten uit op me. Al sinds Born to Die (2012) ben ik gegrepen door haar muziek en iedereen die beweert dat ze ook een hele rits matige albums heeft gemaakt, wil ik graag het tegendeel bewijzen. Vooral Norman Fucking Rockwell! (2019) vind ik een heus meesterwerk en prijkt in mijn top10 albums aller tijden.
Verder lezen
Mijn blogs (ik heb er ook één over boeken) voelen een beetje aan als een dagboek. Natuurlijk schrijf ik over muziek en over boeken, maar door telkens na te gaan waaróm ik precies iets goed of slecht vind, voelt het ook alsof ik keer op keer iets van mezelf prijsgeef en heb ik het idee dat je me best goed leert kennen.
Verder lezen
Akusmi is het nieuwe project van Fransman Pascal Bideau, vooral bekend als filmcomponist. Wanneer je muziek maakt voor films, dien je altijd de film. Het gaat erom muziek te creëren die recht doet aan het verhaal, de sfeer en de personages.
Verder lezen
In mijn tienerjaren heb ik heel wat naar Agoraphobic Nosebleed geluisterd. Het extreme karakter van grindcore trok me erg aan – de extreem korte en harde liedjes was iets waar je je ouders goed mee op de kast kon jagen – maar ergens ben ik het genre weer uit het oog verloren.
Verder lezen
Soms ontdek je – zelfs na tientallen jaren intensief muziek luisteren – nog eens een album waarvan je denkt: hoe kan het dat deze parel tot nu toe altijd voor me verborgen is gebleven?! Die combinatie van verbazing en blijdschap ervoer ik toen ik We Insist! voor het eerste hoorde.
Verder lezen
Het is best grappig dat ik nu de tijd rijp vind om eens wat over Harold Budd te schrijven, één van de ambientpioniers en misschien meest bekend door zijn samenwerking met Brian Eno. Het vorige album dat ik besprak was de nieuwe Slowdive, muziek waar ik verliefd op werd door de film Mysterious Skin (2004). Het grappige toeval wil dat het Harold Budd was die samen met Robin Guthrie de officiële score voor die film componeerde.
Verder lezen
Ooit uitgekomen als mixtape en gratis te downloaden, maar inmiddels ook te vinden op Spotify en Chance the Rapper bracht zelf een vinylversie uit waarvan ik de trotse bezitter ben. Ik denk dat ik op zich een lichte voorkeur heb voor jaren negentig hiphop, maar dit album is na tien jaar nog steeds onverwoestbaar gebleken en is absoluut één van mijn favoriete albums in het genre.
Verder lezen
Nu ik reeds enkele maanden bezig ben met op regelmatige basis naar metal te luisteren, zal ik even de balans tot nu toe opmaken. Ik kan concluderen dat black metal (vanaf de tweede golf) iets heeft (het extreme, het foute, het krakkemikkige?) wat me vaak bij de eerste noten al direct aanspreekt.
Verder lezen
