Ooit uitgekomen als mixtape en gratis te downloaden, maar inmiddels ook te vinden op Spotify en Chance the Rapper bracht zelf een vinylversie uit waarvan ik de trotse bezitter ben. Ik denk dat ik op zich een lichte voorkeur heb voor jaren negentig hiphop, maar dit album is na tien jaar nog steeds onverwoestbaar gebleken en is absoluut één van mijn favoriete albums in het genre.
Verder lezen
Ooit uitgekomen als mixtape en gratis te downloaden, maar inmiddels ook te vinden op Spotify en Chance the Rapper bracht zelf een vinylversie uit waarvan ik de trotse bezitter ben. Ik denk dat ik op zich een lichte voorkeur heb voor jaren negentig hiphop, maar dit album is na tien jaar nog steeds onverwoestbaar gebleken en is absoluut één van mijn favoriete albums in het genre.
Verder lezen
Marc Almond was tot een jaar of tien geleden een beetje een muzikale randfiguur in mijn leven. Ik kende hem vooral van zijn interessante samenwerkingen met artiesten die ik hoog heb zitten (Coil, Current 93) en van zijn aanwezigheid in een documentaire over Morrissey.
Verder lezen
Bell Witch is een funeral doom band die bekend staat om hun ellenlange nummers. In 2017 bracht de band Mirror Reaper uit, een nummer van 83 minuten lang waarbij traagheid en minimalisme epische proporties aannemen. Nu, zes jaar later, zijn ze terug met het eerste deel uit een drieluik.
Verder lezen
Aphex Twin vind ik echt een held, maar als ik naar zijn muziek luister, zette ik tot voor kort eigenlijk altijd Richard D. James Album (1996) of zijn Selected Ambient Works (1992 en 1994) op. Die eerste omdat-ie zo speels en vrolijk is en omdat ik er simpelweg al meer dan een half leven naar luister en ermee vergroeid ben geraakt.
Verder lezen
Je hebt wel lef als je mij een album aanraadt dat zich in de progressieve hoek bevindt. Het is heel lang het genre bij uitstek geweest dat ik met een intense liefde haatte en waar ik zo ver mogelijk van weg bleef. Maar goed, ik heb in het verleden al wel vaker meegemaakt dat een genre waar ik een hekel aan had opeens toch meesterwerken bleek te bezitten en dat ik via die meesterwerken alsnog verknocht raakte aan het desbetreffende genre.
Verder lezen
Iedereen heeft waarschijnlijk wel zo’n band die je leerde kennen op een cruciaal punt in je muzikale ontdekkingsreis en die een hele zwik nieuwe ontdekkingen in gang zette. Voor mij was dat het Amerikaanse AFI. De band maakt wat we met een lelijke term ‘alternative rock’ noemen, maar de eerdere albums zijn nog erg gegrond in de punkrock, terwijl hun latere albums steeds meer richting emo en pop gaan.
Verder lezen
Ik zou mezelf niet een erg groot Neil Young-fan willen noemen. Niet dat ik zijn muziek slecht vind, hoor, maar ik heb nooit echt de neiging gevoeld om diep zijn omvangrijke oeuvre in te duiken. Wat ik ken vind ik alleszins heel redelijk (Harvest (1972)), en soms ook wel erg goed (Tonight’s the Night (1975)), maar voor mij is het album waar ik steeds weer naar terugkeer Everybody Knows This Is Nowhere (1969).
Verder lezen
Ik kende het Belgische Amenra al wel, maar op Mass VI (2017) na had ik me nooit echt in de band verdiept. Ik had al wel meerdere albums van ze gehoord, maar ik vond het moeilijk om grip te krijgen op hun eerdere albums. Het klonk voor mij toch wat te veel als een ondoordringbare brij van herrie; iets waar ik echt eens voor moest gaan zitten, maar dat kwam er maar niet van.
Verder lezen
De muziek van Lana del Rey oefent al vele jaren magische krachten uit op me. Al sinds Born to Die (2012) ben ik gegrepen door haar muziek en iedereen die beweert dat ze ook een hele rits matige albums heeft gemaakt, wil ik graag het tegendeel bewijzen. Vooral Norman Fucking Rockwell! (2019) vind ik een heus meesterwerk en prijkt in mijn top10 albums aller tijden.
Verder lezen
Nu ik reeds enkele maanden bezig ben met op regelmatige basis naar metal te luisteren, zal ik even de balans tot nu toe opmaken. Ik kan concluderen dat black metal (vanaf de tweede golf) iets heeft (het extreme, het foute, het krakkemikkige?) wat me vaak bij de eerste noten al direct aanspreekt.
Verder lezen
