Een blog over muziek
De eerste platen die ik in bezit kreeg was de oude collectie van mijn oom. Dat was vooral heel erg veel new wave en synthpop uit de jaren tachtig (niet geheel toevallig begon het graven in het muzikale verleden ook bij de jaren tachtig voor mij), maar er waren ook enkele verdwaalde prog-, soul-, metal- en singer-songwriterplaten in die verzameling te vinden.
Verder lezen
Van het Amerikaanse Liturgy kende ik voor kort enkel H.A.Q.Q. (2019), een album dat weliswaar indruk maakte, maar dat ook al snel ondergesneeuwd raakte door albums die ik gewoonweg nog veel toffer vond. Maar eerder dit jaar was daar 93696, Liturgy’s laatste wapenfeit en alweer een hoogtepunt in een geweldig muziekjaar dat de ene na de andere hoogvlieger uitspuwt.
Verder lezen
Je hebt wel lef als je mij een album aanraadt dat zich in de progressieve hoek bevindt. Het is heel lang het genre bij uitstek geweest dat ik met een intense liefde haatte en waar ik zo ver mogelijk van weg bleef. Maar goed, ik heb in het verleden al wel vaker meegemaakt dat een genre waar ik een hekel aan had opeens toch meesterwerken bleek te bezitten en dat ik via die meesterwerken alsnog verknocht raakte aan het desbetreffende genre.
Verder lezen
Iedereen heeft waarschijnlijk wel zo’n band die je leerde kennen op een cruciaal punt in je muzikale ontdekkingsreis en die een hele zwik nieuwe ontdekkingen in gang zette. Voor mij was dat het Amerikaanse AFI. De band maakt wat we met een lelijke term ‘alternative rock’ noemen, maar de eerdere albums zijn nog erg gegrond in de punkrock, terwijl hun latere albums steeds meer richting emo en pop gaan.
Verder lezen
Ik zou mezelf niet een erg groot Neil Young-fan willen noemen. Niet dat ik zijn muziek slecht vind, hoor, maar ik heb nooit echt de neiging gevoeld om diep zijn omvangrijke oeuvre in te duiken. Wat ik ken vind ik alleszins heel redelijk (Harvest (1972)), en soms ook wel erg goed (Tonight’s the Night (1975)), maar voor mij is het album waar ik steeds weer naar terugkeer Everybody Knows This Is Nowhere (1969).
Verder lezen
Nu ik reeds enkele maanden bezig ben met op regelmatige basis naar metal te luisteren, zal ik even de balans tot nu toe opmaken. Ik kan concluderen dat black metal (vanaf de tweede golf) iets heeft (het extreme, het foute, het krakkemikkige?) wat me vaak bij de eerste noten al direct aanspreekt.
Verder lezen
Mijn blogs (ik heb er ook één over boeken) voelen een beetje aan als een dagboek. Natuurlijk schrijf ik over muziek en over boeken, maar door telkens na te gaan waaróm ik precies iets goed of slecht vind, voelt het ook alsof ik keer op keer iets van mezelf prijsgeef en heb ik het idee dat je me best goed leert kennen.
Verder lezen