Ik ben best een groot liefhebber van Misfits, één van die andere bands waar Glenn Danzig de frontman van was. Ik heb zelfs een tijdje in mijn tienerjaren een devilock gedragen, zo erg was het, en ik ben de trotse bezitter van de discografie van de Misfits verpakt in een coole doodskist. De energieke horrorpunk van die band vol brute teksten en verwijzingen naar horrorfilms sprak (en spreekt) me enorm aan. Ander werk van de heer Glenn Danzig had ik echter nog nooit gehoord, tot dit album van Danzig me getipt werd.
Lucifuge is het tweede album van Danzig en het opnemen van dit album nam maar liefst elf maanden in beslag. Maar dan heb je ook wat, want dit tweede album klinkt net een stukje strakker, helderder en dynamischer dan het debuut, dat ik er ook maar meteen even bij geluisterd heb en dat niettemin ook behoorlijk charmant is (juist vanwege die redelijk kale productie).
Bewonderaar
Ik blijf toch echt een groot bewonderaar van de stem van Danzig, hoe die ergens heel geforceerd en theatraal en als uit een ander tijdperk klinkt, maar hoe dat toch vooral de stoerheid en de duisternis ten goede komt, ik vind dat wel bijzonder. Als iemand als Roy Orbison (wiens Lonely and Blue ik momenteel ook heel veel luister en die ik ook heel erg waardeer als zanger) hard rock had gezongen, dan had hij vast ongeveer als Danzig geklonken.
Glenn Danzig flirt ook in deze band – net als in Misfits – weer met de donkere kanten van het bestaan en met het bovennatuurlijke. Ongetwijfeld dat de teksten over kwaadaardige vrouwen, seks, kritiek op het christendom en verwijzingen naar de duivel tegen vele schenen aan schopten, maar ik vind dat-ie het uiteindelijk allemaal nog wel redelijk netjes houdt. Een aantal teksten van Misfits vind ik nog wel een stukje shockerender. Ik vind ze op dit album niet heel erg bijzonder, maar Danzig vertolkt ze wel met een zeer overtuigende passie die de bereidheid bij de luisteraar om een pact met de duivel te sluiten zeer veel groter maakt.
Mespuntje metal
Muzikaal gezien ligt dit in het verlengde van een band als het eerder besproken Black Sabbath. Danzig brengt een geluid dat doet denken aan de vroegere blues rock, afgemaakt met een vleugje doom en een mespuntje heavy metal. Ik zou het zelf misschien niet helemaal als metal bestempelen, misschien meer als (hard) rock, maar God (of Satan, wat jij wil!) ja, wat maakt het eigenlijk ook uit.
Want Lucifuge is een ontzettend vermakelijk album. Ik zal niet de grootste fan worden, daarvoor vind ik het misschien toch net niet onheilspellend genoeg. Bovendien leunen de composities me toch net iets te veel op het verleden, maar Glenn Danzig is wel gewoon een enorm charismatische bandleider en dat maakt dit als geheel toch wel redelijk onweerstaanbaar. Het is misschien niet helemaal de verwachte emotie bij de boze gezichten van de bandleden op de hoes, maar ik word hier vrolijk van.
Stoer
Vooral de energieke opener ‘Long Way Back From Hell’, het bluesy ‘Killer Wolf’ en het heerlijk groovende ‘Her Black Wings’ kunnen op mijn goedkeuring rekenen. Het album kent tekstueel en muzikaal veel variatie, maar alle elf nummers zijn uit op één ding en daarom passen ze zo goed bij elkaar: om zo stoer mogelijk te zijn. Zoals ik las op RateYourMusic: dit album geeft je borsthaar (al hoop ik dat dat bij mij toch echt achterwege blijft).
Vanwege het jeugdsentiment en de hoge energie van Misfits zal ik altijd de voorkeur geven aan dat project van ome Glenn, maar het was zeker tof om te horen dat hij ook na de Misfits nog zeer verdienstelijke dingen heeft gedaan als zanger en frontman. Een ruime voldoende voor dit duistere feestje.