Ik zag Four Tet een jaar of veertien geleden samen met Caribou in een heel klein zaaltje in Nijmegen. Toen was dat eigenlijk al raar, dat twee van de hipste producers van dat moment op zo’n klein podiumpje zo’n betrekkelijk klein gezelschap wisten op te zwepen met hun ongelooflijk opbeurende en dansbare sets.
Verder lezenCategorie: Jaren ’20
The Haunted Youth – Dawn of the Freak (2022)
Toen Dawn of the Freak uitkwam besprak ik dit debuut van The Haunted Youth al eens voor de Gonzo (circus). Ik kan me vaag herinneren dat ik gematigd positief was over het album, met de kanttekening dat het allemaal misschien niet zo fris en origineel was als ik gehoopt had.
Verder lezenAlcest – Les Chants de l’Aurore (2024)
Al lang voordat mijn oren klaar waren voor verschroeiend harde metal, luisterde ik naar de dromerige, toegankelijke blackgaze (een samentrekking van black metal en shoegaze) van Alcest. Toch viel eigenlijk pas afgelopen jaar het kwartje, toen ik Alcest live zag en ze hun album Écailles de Lune van begin tot eind speelden. Nu is er met Les Chants de l’Aurore een nieuw album van het tweetal, en ik denk dat ik in dit album ga wonen.
Verder lezenDavid Douglas & Applescal – Démarrage (2024)
Jaaa, het is weer die tijd van het jaar. De Tour de France is bezig en dat betekent voor mij drie weken aan de buis gekluisterd zitten. Al vanaf mijn twaalfde heb ik last van een heuse wielerobsessie, maar mijn vroegste wielerherinneringen zijn dat ik als klein kind Richard Virenque en Frank Vandenbroucke op televisie zag en gefascineerd was door de ogenschijnlijk bovenmenselijke prestaties die deze mannen leverden.
Verder lezenὉπλίτης [Hoplites] – Παραμαινομένη [Paramainoméni] (2024)
Eenmansproject Hoplites (ik zal het Latijnse alfabet blijven gebruiken in deze blogpost) bracht vorig jaar maar liefst drie albums uit, maar Paramainoméni van dit jaar is de doorbraak van deze Chinese muzikant. Niet dat Liu Zhenyang ooit stadions en Goffertweiden gaat platspelen, maar in de wereld van de extreme metal heeft Liu nu toch wel voet aan de grond gekregen. En extreem, dat is dit album.
Verder lezenBad Gyal – La Joia (2024)
Ik sta inmiddels wel bekend om mijn wat extremere muziekvoorkeuren, maar ik houd ook van een sterk staaltje pop. Tussen al het metalen geweld door ben ik de afgelopen maanden zeer verslaafd geraakt aan het debuutalbum van Bad Gyal, van wie ik tot nu toe enkel de single ‘Jacaranda’ kende; een leuk nummer, maar niet direct iets waardoor ik het hele oeuvre van deze Spaanse zangeres wilde doorploegen.
Verder lezenThy Shining Curse – Theurgia (2024)
Ik heb me voorgenomen om in 2024 minder obsessief bezig te zijn met nieuw uitgekomen albums.
Tot nu toe geeft dat me heel veel rust en ik merk vooral dat ik het helemaal niet mis om in ieder denkbaar genre de krenten uit de pap te vissen. Het geeft me juist heel veel tijd om me helemaal onder te dompelen in albums en ze helemaal te doorgronden.