Akusmi is het nieuwe project van Fransman Pascal Bideau, vooral bekend als filmcomponist. Wanneer je muziek maakt voor films, dien je altijd de film. Het gaat erom muziek te creëren die recht doet aan het verhaal, de sfeer en de personages.
Verder lezen
In mijn tienerjaren heb ik heel wat naar Agoraphobic Nosebleed geluisterd. Het extreme karakter van grindcore trok me erg aan – de extreem korte en harde liedjes was iets waar je je ouders goed mee op de kast kon jagen – maar ergens ben ik het genre weer uit het oog verloren.
Verder lezen
Ik ben ergens tijdens de coronacrisis – tijdens één van de lockdowns – verliefd geworden op Midori Takada’s Through the Looking Glass (1983). Het was een baken van hoop en optimisme in een verder sombere periode.
Verder lezen
Drie jaar geleden alweer bracht Blood Incantation een verschrikkelijk goede technical death metal plaat uit, genaamd The Hidden History of the Human Race. Wat dat album zo goed maakte was hoe bruutheid, ruimtelijkheid en melodie moeiteloos in elkaar overliepen.
Verder lezen
Groot-Brittannië brengt als muziekland natuurlijk een oneindige stroom aan nieuwe gitaarbandjes voort, maar de laatste jaren ontstond er wel een heel groot aantal eigenzinnige groepjes. Groepjes die onderling ook allemaal bevriend zijn en elkaar naar grote hoogten stuwen.
Verder lezen
Jeremiah Chiu en Marta Sofia Honer, twee muzikanten uit Los Angeles, reisden in 2017 niet af naar de Ålandseilanden met het doel om daar een album op te nemen. Het hoofddoel was om een vriendin en haar moeder te helpen met het opzetten van een hotel op één van deze eilanden, gelegen tussen Finland en Zweden.
Verder lezen
Het is pas een paar jaar geleden dat ik Substrata (1997) van Biosphere ontdekte. Een beetje laat, zeker omdat het album al jaren op mijn radar stond en ik al vermoedde dat het echt iets voor mij zou zijn. Het album bleek nóg beter dan verwacht, het werd een van mijn mooiste ontdekkingen ooit en inmiddels prijkt het album in mijn all-time-top10.
Verder lezen