Een blog over muziek
Het voordeel van minder obsessief met nieuw uitgekomen muziek bezig zijn is dat je ook weer meer tijd hebt om terug te grijpen naar oudere albums die omwille van de veelheid aan goede muziek weer wat naar de achtergrond verdwenen zijn. ‘Oudere’ tussen aanhalingstekens in het geval van Omnium Gatherum van King Gizzard & The Lizard Wizard, want de plaat is slechts twee jaartjes oud.
Verder lezen
Ik zag Four Tet een jaar of veertien geleden samen met Caribou in een heel klein zaaltje in Nijmegen. Toen was dat eigenlijk al raar, dat twee van de hipste producers van dat moment op zo’n klein podiumpje zo’n betrekkelijk klein gezelschap wisten op te zwepen met hun ongelooflijk opbeurende en dansbare sets.
Verder lezen
Toen Dawn of the Freak uitkwam besprak ik dit debuut van The Haunted Youth al eens voor de Gonzo (circus). Ik kan me vaag herinneren dat ik gematigd positief was over het album, met de kanttekening dat het allemaal misschien niet zo fris en origineel was als ik gehoopt had.
Verder lezen
Al lang voordat mijn oren klaar waren voor verschroeiend harde metal, luisterde ik naar de dromerige, toegankelijke blackgaze (een samentrekking van black metal en shoegaze) van Alcest. Toch viel eigenlijk pas afgelopen jaar het kwartje, toen ik Alcest live zag en ze hun album Écailles de Lune van begin tot eind speelden. Nu is er met Les Chants de l’Aurore een nieuw album van het tweetal, en ik denk dat ik in dit album ga wonen.
Verder lezen
Jaaa, het is weer die tijd van het jaar. De Tour de France is bezig en dat betekent voor mij drie weken aan de buis gekluisterd zitten. Al vanaf mijn twaalfde heb ik last van een heuse wielerobsessie, maar mijn vroegste wielerherinneringen zijn dat ik als klein kind Richard Virenque en Frank Vandenbroucke op televisie zag en gefascineerd was door de ogenschijnlijk bovenmenselijke prestaties die deze mannen leverden.
Verder lezen
Eenmansproject Hoplites (ik zal het Latijnse alfabet blijven gebruiken in deze blogpost) bracht vorig jaar maar liefst drie albums uit, maar Paramainoméni van dit jaar is de doorbraak van deze Chinese muzikant. Niet dat Liu Zhenyang ooit stadions en Goffertweiden gaat platspelen, maar in de wereld van de extreme metal heeft Liu nu toch wel voet aan de grond gekregen. En extreem, dat is dit album.
Verder lezen
Ik sta inmiddels wel bekend om mijn wat extremere muziekvoorkeuren, maar ik houd ook van een sterk staaltje pop. Tussen al het metalen geweld door ben ik de afgelopen maanden zeer verslaafd geraakt aan het debuutalbum van Bad Gyal, van wie ik tot nu toe enkel de single ‘Jacaranda’ kende; een leuk nummer, maar niet direct iets waardoor ik het hele oeuvre van deze Spaanse zangeres wilde doorploegen.
Verder lezen
Ik heb me voorgenomen om in 2024 minder obsessief bezig te zijn met nieuw uitgekomen albums.
Tot nu toe geeft dat me heel veel rust en ik merk vooral dat ik het helemaal niet mis om in ieder denkbaar genre de krenten uit de pap te vissen. Het geeft me juist heel veel tijd om me helemaal onder te dompelen in albums en ze helemaal te doorgronden.
Spooky season is weer begonnen. Dat betekent veel nare, bloederige horror kijken en veel even zo nare black metal beluisteren. Mijn laatste luisterproject past perfect bij de herfstige sferen waarin ik momenteel verkeer, hoewel ik al tijdens de zomer mijn tenen liet wennen in de inktzwarte poel des verderfs die Funeral Mist heet.
Verder lezen
Toen ik een jaar of zestien was gingen we een weekje naar Gent. Ik had geloof ik net een bijbaantje in een winkel en was al een paar maanden aan het sparen. Volgens de legenden kon je namelijk in Vlaanderen veel betere muziek kopen dan in Nederland. In de eerste de beste platenzaak heb ik direct al mijn opgespaarde geld uitgegeven aan allerlei LP’s die ik nog nooit in Nederland tegen was gekomen. Eentje daarvan was A River Ain’t Too Much to Love van Smog.
Verder lezen
Enkele vrienden van me zitten diep in de klassieke muziek, een wereld die mij erg weinig zegt, maar waar ik alleszins zeer nieuwsgierig naar ben. Daarom heb ik een tijdje geleden het boek 1001 Klassieke Opnamen Die Je Gehoord Moet Hebben aangeschaft, een vuistdik naslagwerk dat mij de klassieke muziek in moet loodsen.
Verder lezen
Het was de laatste tijd wat rustig op dit blog, maar ik ben vrolijk doorgegaan met het beluisteren van muziek en het ontdekken van nieuwe albums. Ik merk wel altijd zo richting december dat ik qua ontdekken van nieuwe muziek wat verzadigd raak (en daarmee ook de lust om over muziek te schrijven). Dat is misschien ook niet zo gek als je bedenkt dat ik alleen al wat betreft 2023-releases zo’n 250 nieuwe albums hoorde, in bijna alle denkbare muziekstijlen.
Verder lezen
Het voordeel van minder obsessief met nieuw uitgekomen muziek bezig zijn is dat je ook weer meer tijd hebt om terug te grijpen naar oudere albums die omwille van de veelheid aan goede muziek weer wat naar de achtergrond verdwenen zijn. ‘Oudere’ tussen aanhalingstekens in het geval van Omnium Gatherum van King Gizzard & The Lizard Wizard, want de plaat is slechts twee jaartjes oud.
Verder lezen
Spooky season is weer begonnen. Dat betekent veel nare, bloederige horror kijken en veel even zo nare black metal beluisteren. Mijn laatste luisterproject past perfect bij de herfstige sferen waarin ik momenteel verkeer, hoewel ik al tijdens de zomer mijn tenen liet wennen in de inktzwarte poel des verderfs die Funeral Mist heet.
Verder lezen
Ik zag Four Tet een jaar of veertien geleden samen met Caribou in een heel klein zaaltje in Nijmegen. Toen was dat eigenlijk al raar, dat twee van de hipste producers van dat moment op zo’n klein podiumpje zo’n betrekkelijk klein gezelschap wisten op te zwepen met hun ongelooflijk opbeurende en dansbare sets.
Verder lezen