Ik heb me voorgenomen om in 2024 minder obsessief bezig te zijn met nieuw uitgekomen albums. Tot nu toe geeft dat me heel veel rust en ik merk vooral dat ik het helemaal niet mis om in ieder denkbaar genre de krenten uit de pap te vissen. Het geeft me juist heel veel tijd om me helemaal onder te dompelen in albums en ze helemaal te doorgronden, zonder daarbij het gevoel te hebben dat tientallen andere releases eigenlijk ook mijn aandacht verdienen. Dat resulteert dan weer in extra enthousiasme om mijn bevindingen van die paar albums die ik de laatste tijd heel veel luister hier te delen. Er zijn nu bijna drie maanden voorbij van het nieuwe jaar, en in die afgelopen maanden is Theurgia van Thy Shining Curse één van de beste dingen die ik heb gehoord.
‘Theurgia’ betekent letterlijk ‘goddelijk werk’ en werd door neoplatonisten in gebruik genomen om te verwijzen naar magische gebeurtenissen waarmee de mens verbonden kon worden aan hogere machten. De zeven nummers op Theurgia gaan allemaal over het ontstijgen van onze fysieke, zichtbare wereld en het knappe is dat Thy Shining Curse een geluid heeft gevonden waarbij zwaarte en lichtheid constant met elkaar in verbinding staan.
Griekse invloeden
Het Griekse Thy Shining Curse – dat overigens een eenmansproject van Leonidas Diamantopoulos is – heeft zich duidelijk laten inspireren door de wijsgerige geschiedenis van zijn land, maar ook voor muzikale invloeden hoeven we niet ver te zoeken. Het eveneens Griekse Septicflesh staat bekend om hun mix van death metal met symfonische elementen en dat is overduidelijk waar Thy Shining Curse de mosterd vandaan heeft gehaald voor dit debuutalbum. Dat betekent zeker niet dat Thy Shining Curse een exacte kopie is van wat Septicflesh laat horen. Theurgia is net wat meer metal-geörienteerd en heeft meer snelheid en drive dan wat ik van Septicflesh ken (maar ik ken niet heel veel, moet ik erbij zeggen).
Nu ben ik sinds Into the Pandemonium van Celtic Frost een beetje bang voor metal met overduidelijke banden met klassieke muziek, maar Thy Shining Curse pakt het wel uiterst smaakvol aan. Leonidas Diamantopoulos overspeelt nergens zijn hand en laat de symfonische aspecten en de agressieve death metal op een heel organische manier samenvloeien. De symfonische onderdelen voegen soms een toets van lichtheid toe, terwijl op andere momenten de dramatiek exponentieel groeit door de toevoeging van allerhande strijkers en blazers. Ondanks dat het symfonische altijd aanwezig is, staat het altijd in dienst van het grotere geheel en krijgt het nooit de overhand.
Hella catchy
Je zou misschien denken dat door het soms hoge bombastische gehalte de boel allemaal nogal moeilijk verteerbaar wordt, maar niets is minder waar. De man achter dit project toont op alle zeven songs dat hij weet hoe je de aandacht van de luisteraar moet trekken en vasthouden. Ieder nummer zit vol interessante wendingen, pakkende momenten en welklinkende melodieën. Het is misschien een vol, zwaar geluid, maar door de wisselwerking tussen dit massieve en de meer toegankelijke passages krijgt Theurgia iets onweerstaanbaar aantrekkelijks. ‘Hella catchy’, zo zou ik dit album wel willen bestempelen.
En dat is precies waarom ik geen genoeg van Theurgia krijg. Qua sfeer overhelt de boel misschien wat naar de duisternis, maar dit album hangt van allerlei bevredigende momenten aan elkaar zodat je de zwaarte niet echt voelt. Soms zit dat hem in de manier waarop Diamantopoulos zijn woorden uitspuwt, soms zit dat in de manier waarop klassieke instrumenten invallen en hoe deze vervolgens de metalen componenten versterken, en soms zit dat in de enorme gedrevenheid die de nummers krachtig voortstuwen. Kortom: er valt machtig veel te genieten van dit album, vooral over de koptelefoon komen alle details prachtig naar voren. Misschien op papier niet het soort metal waar ik normaal voor val, maar ja, zo blijkt maar weer: liefde valt niet te sturen.