Ik had dit jaar één belangrijk voornemen, namelijk minder obsessief bezig zijn met het ontdekken van nieuwe muziek. Afgelopen jaar beluisterde ik bijna vierhonderd albums uit 2023, en dat werd me eigenlijk wat te gortig, want ik gunde mezelf eigenlijk nauwelijks tijd om die nieuwe albums goed te leren kennen. Dit jaar was wat dat betreft dan toch wel heel anders; ik beluisterde 108 albums uit 2024 en een significant deel van die albums beluisterde ik zo vaak dat ik ze inmiddels kan dromen. Ja, ik heb ongetwijfeld heel wat pareltjes gemist, maar daar staat tegenover dat ik zo veel meer heb genoten van de albums die ik wel heb leren kennen dat ik dit eigenlijk een veel leuker muziekjaar vond dan de afgelopen paar jaren. We gaan in 2025 dus vooral lekker door op deze voet.
Ik heb besloten om een top10 met mijn favoriete albums te maken, aangevuld met twintig albums in willekeurige volgorde die eigenlijk ook allemaal wel een plekje in die top10 hadden verdiend. Bovendien dit jaar een lijstje met de tien beste oudere albums die ik dit jaar voor het eerst hoorde of herontdekte, want daar had ik dit jaar ook veel meer tijd voor nu ik niet koortsachtig alle nieuwe releases bijhield.
Toplijst 2024-albums
1. Ulcerate – Cutting the Throat of God // dissonant death metal, technical death metal
Dit moet toch wel één van de meest ontwrichtende metalalbums zijn die ik heb gehoord (en dat zegt wat in het metalgenre). Technisch vernuft is hier enkel aanwezig om je mee te trekken in een kolkende massa van existentiële wanhoop. Genieten.
2. Alcest – Les Chants de l’Aurore // post-metal, blackgaze, shoegaze
Prachtig dromerig album weer van Alcest. Uit deze nummers spreekt een diep verlangen naar betere tijden en oorden, maar door de hemelse composities wordt het toch nergens echt zwaar. ‘Améthyste’ is wat mij betreft het nummer van het jaar.
3. Frail Body – Artificial Bouquet // screamo, post-metal
Dit album slaat perfect een brug tussen mijn vroegere ik en mijn muzieksmaak van nu; screamo was mijn eerste grote muzikale liefde en Frail Body brengt het genre in een zwartgeblakerde variant, waar mijn huidige black metalhart dan weer een stukje harder van gaat kloppen.
4. Alva Noto – HYbr:ID III // ambient, IDM, glitch
Pure geluidskunst dit. We werden zelfs getrakteerd op twee Alva Noto’s dit jaar, maar dit is het album dat ik het meeste heb gehoord en dat me vergezelde bij heel wat lees- en schrijfsessies. Aan te raden om te beluisteren over koptelefoon, de diepte en gelaagdheid die Alva Noto brengt is redelijk geniaal.
5. Bad Gyal – La Joia // reggaetón, dancehall
Brat van Charli XCX vond ik leuk, hoor, maar La Joia is het popalbum dat ik echt het allermeest heb gedraaid. Ik haal nog maar eens mijn favoriete Spring Breakers-citaat van stal om deze losbandige muziek te omschrijven: “This place… is special. I am starting to think this is the most spiritual place I’ve ever been. I think we found ourselves here.”
6. Akhlys – House of the Black Geminus // atmospheric black metal
Voor mij geen album om dagelijks op te zetten, maar iedere keer dat ik dit album hoorde was dat echt een overrompelende ervaring. De dissonante gitaar- en keyboardlijntjes zijn ruimschoots aanwezig en laten de beklemming en existentiële angst tot grote hoogten stijgen.
7. Variant – Cosmic Currents // ambient
Het label echospace is nu eenmaal geweldig, en de kosmische ambient van Cosmic Currents is weer een geweldige toevoeging aan de discografie. Met deze muziek waan je je diep in het heelal waar alle aardse zorgen niet bestaan. Een album dat mij iedere keer weer een diepe ontspanning bezorgt.
8. Denzel Curry – King of the Mischievous South // southern hip hop, trap
Deze is zo verdomd lekker. Mijn meest beluisterde album van het jaar en één van die zeldzame hiphopalbums die van begin tot eind enorm sterk is. Denzel Curry is bij mij wel aan het uitgroeien tot één van mijn favoriete rappers; probeert ieder album wel weer iets nieuws uit, maar altijd is het retestrak.
9. Hoplites – Paramainoméni // progressive metal, avant-garde metal
Als je als muziekluisteraar behoefte hebt aan enige houvast, laat dit album dan vooral aan je voorbijgaan. Je valt op dit album van de ene verbazing in de andere, en je bent bekaf na ruim vijftig minuten van dit, maar het bleef toch het hele jaar aan me trekken en het is dan ook één van mijn meest beluisterde metalalbums. Iedere luisterbeurt geeft toch weer een raar soort voldoening.
10. Four Tet – Three // downtempo, microhouse
Het was alweer een tijdje terug dat ik nog wat van Four Tet hoorde dat ik echt geweldig vond, maar Three staat bij mij inmiddels op dezelfde hoogte als There Is Love in You. Heerlijk dromerige en speelse composities waar je direct vrolijk van wordt. Lichte muziek wordt niet altijd even serieus genomen, maar ik luister er graag naar, zeker als het zo goed gedaan is als op dit album.
Andere albums waar ik dit jaar van genoten heb
- Blood Incantation – Absolute Elsewhere // death metal, progressive metal
- Brodequin – Harbinger of Woe // brutal death metal
- Chat Pile – Cool World // noise rock, sludge metal
- Colin Stetson – The Love It Took to Leave You // post-minimalism
- Conifère – L’impôt du Sang // melodic black metal
- Dödsrit – Nocturnal Will // melodic black metal
- Donato Dozzy – Magda // progressive electronic, ambient techno
- Dvne – Voidkind // progressive metal, post-metal
- Jamie xx – In Waves // house, future garage
- Kendrick Lamar – GNX // west coast hip hop
- Monolake – Studio // ambient techno, IDM
- Nala Sinephro – Endlessness // jazz fusion, progressive electronic
- Oranssi Pazuzu – Muuntautuja // avant-garde metal
- Paysage d’Hiver – Die Berge // atmospheric black metal
- Rødhåd – fabric presents // techno
- Sadness – Your Perfect Hands and My Repeated Words // shoegaze, emo
- Saidan – Visual Kill: The Blossoming of Psychotic Depravity // melodic black metal
- Shinichi Atobe – Discipline // dub techno, deep house
- The Black Dog – Other, Like Me // ambient techno
- Thy Shining Curse – Theurgia // symphonic metal, death metal
Ik heb ook een Spotify-playlist gemaakt van deze top30. Variant en Conifère staan niet op Spotify, maar zijn te beluisteren via Bandcamp.
Mijn favoriete (her)ontdekkingen van dit jaar
In willekeurige volgorde:
Kate Bush – Hounds of Love (1985) // art pop, progressive pop
Eigenlijk ongelooflijk dat ik als jaren tachtig-liefhebber dit album pas in 2024 voor het eerst hoorde. Ieder nummer heeft iets bevreemdends wat zorgt dat ik dit eindeloos kan blijven horen. Het zijn echter de talrijke ontroerende momenten die zorgen dat dit album nu al bij mijn persoonlijke favorieten hoort.
Funeral Mist – Maranatha (2009) // black metal
Niet voor tere oortjes en zieltjes, maar godslasterlijke black metal klonk nog nooit zo meeslepend en divers. De verschillende manieren van schreeuwen, het gebruik van samples en de dynamische composities maken dit zwaar blasfemische geheel echt onweerstaanbaar.
Explosions in the Sky – The Earth Is Not a Cold Dead Place (2023) // post-rock
Een album dat ik ooit al eens hoorde, maar waar ik dit jaar echt diep door geraakt werd. Je moet er een beetje voor in de stemming zijn, want het kan al snel saaiig worden, maar op de juiste momenten word ik helemaal opgeslokt door de warmte die dit album uitstraalt.
The Haunted Youth – Dawn of the Freak (2022) // dream pop, indie rock
Ik heb hier genoeg op aan te merken, maar feit blijft dat deze man de gave heeft om krankzinnig pakkende liedjes te schrijven waar ik gewoon geen genoeg van krijg. Eén van mijn meest beluisterde albums van het jaar, alleen al daarom verdient deze een plekje in de lijst.
Sepultura – Chaos A.D. (1993) // groove metal
Voor mij was Sepultura één van de ontdekkingen van het jaar. De band heeft veel geweldige albums gemaakt en probeert ook steeds nieuwe dingen uit, maar voor mij is Chaos A.D. de bijna perfecte manier waarop opgekropte woede tot ontploffing kan komen.
Iron Maiden – The Number of the Beast (1982) // NWOBHM, heavy metal
Ik leerde in 2024 dat metal niet alleen maar zwaar ontwrichtend hoeft te zijn (hoewel ik dat nog steeds het liefste heb), maar dat er ook plezier in kan schuilen. Ja, 2024 werd het jaar dat ik definitief van heavy metal begon te genieten, waarin ik een groot deel van het oeuvre van Iron Maiden doorspitte en er zowaar heel veel plezier aan beleefde.
Austere – To Lay Like Old Ashes (2009) // depressive black metal
Dit album gaat echt door merg en been. Op muzikaal vlak is het niet eens zo heel erg naar en klinkt er nog veel melodie door in de nummers, maar het zijn vooral de krankzinnige vocalen die dit album echt onvergetelijk maken. Ik word er vrij ellendig van dus ik luister er niet heel vaak naar, maar ‘This Dreadful Emptiness’ is echt één van de mooiste black metalnummers die ik ken.
Rhythm & Sound – See Mi Yah (2005) // dub, roots reggae
Op dit album hebben alle nummers precies dezelfde beat, maar iedere keer weer is er een andere zanger die zijn boodschap over Babylon, Haile Selassie en Zion bezingt. Vele zomeravonden heb ik met dit album doorgebracht, dat bovendien ook leerzaam is als je nog niet zoveel van rastafari-cultuur weet. Hoor dit en je snapt het hele reggaegenre opeens.
Boards of Canada – The Campfire Headphase (2005) // folktronica, downtempo, IDM
In de laatste maanden van het jaar was dit mijn favoriete wandelalbum. Ik durf zelfs heel voorzichtig te beweren dat deze uitgegroeid is tot mijn favoriete Boards of Canada. De dromerige elektronica nodigt heel erg uit voor allerhande bespiegelingen op het leven van alledag.
Burial – Untrue (2007) // future garage, dubstep
Natuurlijk kende ik dit album al wel, maar dit jaar groeide Untrue uit van ‘goed’ naar ‘buitenaards goed’. Ik weet niet precies waar het aan ligt, maar dit jaar pas voel ik de eenzaamheid en de behoefte aan verbinding die dit album uitstralen tot in het diepst van mijn wezen. Echt een prachtig album, en het begint allemaal met een sample uit Inland Empire, mijn favoriete film.
