The Microphones – Mount Eerie (2003)

Goed Toeven

The Microphones - Mount Eerie
Jaar:
Label:
Speelduur:

Vroeger was ik heel erg onder de indruk van The Glow, Pt. 2 en in die obsessie heb ik best nog wat andere dingen van Phil Elverum gehoord, en sinds een paar jaar houd ik zijn nieuwe releases ook wel wat beter in de gaten, maar ik heb nog lang niet genoeg gehoord en zeker ook niet zijn best beoordeelde albums. Zoals deze dus bijvoorbeeld. Nu wil het feit dat ik in 2021 weer helemaal opnieuw verslingerd ben geraakt aan The Glow, Pt. 2 en dat dit album na ruim tien jaar weer zijn herintrede in mijn top10 heeft gedaan. Tijd dus om deze andere grote Phil-klassieker tot me te nemen.

Het album begint precies waar we bij The Glow, Pt. 2 eindigden: zacht geruis met in de achtergrond allerlei vlagen muziek die we op dat meesterwerk hoorden. Dat geeft direct de indruk dat Mount Eerie een voortzetting is van de wereld die Elverum creëerde op TGP2. Op een bepaalde manier klopt dat, want ome Phil doet precies wat hij wil en gebruikt alle mogelijke, uiteenlopende middelen om zijn verhaal te vertellen. Van tribale trommels gaan we naar noise, van folk gaan we naar rock naar ambient en weer terug, de The Microphonesplaneet is heel groot, alles is er mogelijk en wij als luisteraar mogen door die rijke wereld heen struinen. Hij weet in zijn muziek alles naar zijn hand te zetten, geen geluidje horen we maar toevallig, alles maakt noodzakelijk onderdeel uit van Elverums universum.

Nietig

Ook qua thematiek, het zijn van een speelbal voor de woeste natuur, de realisatie dat we nietig zijn in een immer uitdijend heelal en ook het gevoel compleet los te staan van je medemens, lijkt dit Mount Eerie op TGP2. Alleen is dit album nog veel verhalender. Waar op TGP2 vooral steeds met korte impressies vanuit verschillende oogpunten rond dezelfde thema’s gecirkeld wordt, vertelt ME echt een lineair verhaal, waarbij alle verwijzingen naar natuur en heelal metaforen zijn voor het leven en waarbij ook verschillende vertellende instanties voorbij komen (Phil, King Dark Death, Wind en Vultures zijn er enkelen).

TGP2 zie ik meer als een break-up album dat gaat over hoe je compleet los komt te staan van de persoon waar je zo lang van gehouden hebt en mee verbonden bent geweest, ME zoomt verder uit en gaat voor mijn gevoel meer over hoe je kaas probeert te maken van een absurde wereld waarin er een onoverbrugbare afstand bestaat tussen het zelf en de ander. Ik vind het geweldig hoe Elverum dit verhaal vertelt en hoe hij put uit zoveel verschillende genres en deze toch kan samenbrengen tot een superspannend geheel.

Goed toeven

Hoewel zowel TGP2 als ME een ‘allegaartje’ aan stijlen is, klinkt dit ME op muzikaal vlak echt compleet anders. Elverum put uit andere bronnen, bronnen die beter passen bij het verhaal dat hij hier wil vertellen. En het klinkt misschien anders, maar is minstens zo indrukwekkend. Al moet ik wel toegeven dat ik er even aan moest wennen. Maar nu, na deze een tijdje regelmatig opgezet te hebben, ben ik redelijk verknocht geraakt aan de wereld die Elverum hier geschapen heeft.

Mount Eerie klinkt typisch Microphones en toch verschilt het enorm van zijn andere werk. Maar goed, dat is eigenlijk wel het belangrijkste kenmerk van Elverums muziek, en de belangrijkste reden waarom ik hem zo waardeer als muzikant. Hij weet je altijd wel weer te verrassen, zal nooit twee keer hetzelfde album maken en heeft het bijzondere talent om je als luisteraar een beetje deelgenoot te maken van de unieke manier waarop zijn hoofd werkt. Het is een hoofd waar het heel goed toeven is.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.