Enkele jaren geleden maakte ik al kennis met het debuut van de Noorse band Ulver. Bergtatt (1995) is inmiddels uitgegroeid tot één van mijn favoriete metalplaten, juist omdat het gebruik van fluiten, akoestische gitaren en cleane zang dit album zo anders aan doet voelen dan andere platen uit het genre.
Verder lezenCategorie: Metal
Bathory – Under the Sign of the Black Mark (1987)
Ik heb het schrijven van dit stuk heel lang uitgesteld, simpelweg omdat ik maar niet kon kiezen welk album van Bathory ik in de schijnwerpers zou moeten zetten. De Zweedse eenmansformatie, gerund door Quorthon, heeft een hele rits aan steengoede albums gemaakt, waarvan er een paar tot de buitencategorie behoren.
Verder lezenShape of Despair – Angels of Distress (2001)
Ik was al helemaal klaar om een kritisch stukje over dit album te schrijven. Na een aantal keer luisteren viel het kwartje helemaal niet bij dit funeral doom album van de Finse band Shape of Despair. En toen, opeens, op een onbewaakt ogenblik toen het album al bijna afgelopen was, ervoer ik de leegte die de band over probeert te brengen.
Verder lezenSuffocation – Pierced from Within (1995)
Van de verschillende (extreme) metal subgenres vind ik death metal misschien wel het lastigst te doorgronden. Ergens heb ik altijd het idee dat ik het niet helemaal snap, omdat ik niet genoeg weet van alle technische foefjes die veel bands gebruiken. Het lijkt te ingewikkeld in elkaar te zitten voor een leek als ik.
Verder lezenVenom – Black Metal (1982)
Venom ken ik natuurlijk wel al lang van naam, al was het maar omdat een studiegenoot de hoes van Black Metal boven haar tv had hangen. De muziek moet ik ongetwijfeld ook al wel eens gehoord hebben, maar ik heb er geen levendige herinnering aan.
Verder lezenAltar of Plagues – Teethed Glory and Injury (2013)
Teethed Glory and Injury was het derde album van het Ierse Altar of Plagues en zou ook de zwanenzang blijken. Als je zo door hun drie albums heen luistert, valt het op dat met ieder album de nummers een stuk korter worden en dat het geheel steeds ondoordringbaarder wordt.
Verder lezenJudas Priest – Sad Wings of Destiny (1976)
Tot zeer kort geleden had ik nog nooit wat van Judas Priest gehoord, precies omdat veel van de bands uit die tijd me toch wat tam overkomen. Maar ja, de Black Metal Bijbel zegt dat dit een belangrijke band was, en dat is wel het soort Bijbel waar ik naar wil luisteren.
Verder lezen