Inmiddels woon ik toch alweer bijna vijftien jaar in Nijmegen, en hoewel ik talloze keren langs de Sint Stevenskerk ben gelopen, was ik er nog nooit binnen geweest (tot mijn grote schaamte natuurlijk!). Het concert van het Duitse Bohren & Der Club of Gore van afgelopen zaterdagavond bracht daar eindelijk verandering in.
De muzikale voorliefdes van de drie heren van Bohren & Der Club of Gore liggen vooral in de zwaardere metaalsoorten. Dat zou je misschien niet direct verwachten als je naar hun muziek luistert, maar toch ligt hun lome doom jazz qua sfeer af en toe erg dicht bij de luidruchtige muziek van hun voorbeelden.
Angsten en twijfels
Zo maken hun (stuk voor stuk geweldige) albums ruimte om toe te geven aan alle existentiële angsten en twijfels die we allemaal hebben, iets wat goede metal ook vaak op een krachtige manier weet te bewerkstelligen. Het wonderlijke echter is dat de muziek van dit trio – in tegenstelling tot veel metal – het tegelijkertijd ook mogelijk maakt om comfort en berusting te vinden in die duistere kanten van de ziel. Humeurige, duistere jazz die vreemd genoeg ook zeer ontspannend werkt, ik ken maar weinig bands die dit voor elkaar weten te krijgen.
Het duurde zaterdagavond wel even voordat ik naar die magische plek gevoerd werd waar je demonen in de ogen kijken nog nooit zo rustgevend was. Ja, de kerk vanbinnen was bijzonder sfeervol, zeker omdat deze vooral in duisternis gehuld was. Het summiere lichtenspel dat zich aftekende op de immense pilaren was bovendien buitengewoon hypnotiserend. De setting was eigenlijk perfect voor de muziek van Bohren & Der Club of Gore.
Akoestiek
Maar het eerste half uur stoorde ik me wel wat aan de akoestiek. De saxofoon klonk echt geweldig, maar de tonen die die keyboardist speelde – vooral de lage – zongen te veel rond in de grote ruimte waardoor die al snel als een ondefinieerbare brij aan geluid klonken. Bovendien klonk ieder vallend bierflesje (het bleek sowieso erg moeilijk om je bierflesje niet om te stoten), ieder kuchje of ieder gesprek heel hard, alsof deze direct naast me plaatsvond. In het begin leidden al die geluiden dus vooral af van waar het om draaide: de sfeer inademen en ervaren.
Toch merkte ik na een aantal nummers dat de zaal tot rust kwam. Iedereen leek zich ongeveer op hetzelfde moment over te geven aan de langzame, brommerige muziek van deze band en vanaf toen werd het echt genieten. Inderdaad voerden de nummers me langzaam naar die magische wereld vol duisternis en berusting en voor ik er erg in had waren er bijna twee uur verstreken. Alles wat ik normaal al voel bij deze band was er, maar dan nog intenser, omdat de akoestiek van de Stevenskerk ervoor zorgde dat het voelde alsof je volledig omgeven werd door de muziek.
Leuke toevoeging
De droogkomische verhalen en opmerkingen van de saxofonist waren een erg leuke toevoeging. Hij legde uit waar titels van nummers vandaan kwamen, hij was zogenaamd erg kwaad toen zijn twee bandleden voor een plaspauze het podium verlieten en hij wist op grappige wijze hun nummers te omschrijven: “The next piece begins very flamenco-like, but it ends in depression.”
De humor, de donkerte, de ontspanning, Bohren & Der Club of Gore bewees met deze show dat ze de ultieme vertolkers van Twin-Peaks-achtige muziek zijn. Zoals jullie inmiddels allemaal wel weten vind ik de serie Twin Peaks het mooiste ding ooit gemaakt en die bevreemdende sfeer die er in die serie hangt, omdat weirde humor, lichtheid en zwaarte constant hand in hand gaan, daar heeft dit Duitse drietal het perfecte muzikale equivalent voor gevonden.
Twin Peaks kan ik eindeloos kijken (ieder jaar rond kerst begin ik weer opnieuw), de muziek van Bohren kan ik eindeloos horen. En wat een gewaarwording om dit eens live te zien, in deze setting, waarbij het op een gegeven moment voelde alsof de muziek van alle kanten leek te komen en me volledig omvatte. Een beetje een moeizaam begin, maar uiteindelijk een heel bijzondere ervaring die ik niet had willen missen.
