Een blog over muziek
Jarenlang identificeerde ik mezelf als een fervent proghater. Het kan enorm fijn zijn en veilig aanvoelen om jezelf op zo’n manier in een hokje te stoppen, maar het heeft ook iets treurigs en jammerlijks om jezelf (in ieder geval in woorden) zo te begrenzen en een heel muziekgenre maar te mijden en met een zekere neerbuigendheid te beschouwen.
Verder lezen
Toen ik als tiener naar zo extreem mogelijke muziek op zoek ging, kwam ik al snel bij bands als Agoraphobic Nosebleed en Anal Cunt uit. Grindcore dus, een genre dat zich kenmerkt door extreem korte nummers en die op muzikaal vlak invloeden uit death metal en hardcore punk in zich herbergt.
Verder lezen
Van het Amerikaanse Liturgy kende ik voor kort enkel H.A.Q.Q. (2019), een album dat weliswaar indruk maakte, maar dat ook al snel ondergesneeuwd raakte door albums die ik gewoonweg nog veel toffer vond. Maar eerder dit jaar was daar 93696, Liturgy’s laatste wapenfeit en alweer een hoogtepunt in een geweldig muziekjaar dat de ene na de andere hoogvlieger uitspuwt.
Verder lezen
Ik had het al bijna opgegeven. Na Sodom en Kreator besproken te hebben was ik er eigenlijk van overtuigd dat er voor mij niets te vinden was binnen de Duitse thrash metal. Maar toen was daar Destruction, de derde Duitse band die genoemd wordt in het grote black metal boek.
Verder lezen
Bell Witch is een funeral doom band die bekend staat om hun ellenlange nummers. In 2017 bracht de band Mirror Reaper uit, een nummer van 83 minuten lang waarbij traagheid en minimalisme epische proporties aannemen. Nu, zes jaar later, zijn ze terug met het eerste deel uit een drieluik.
Verder lezen
Je hebt wel lef als je mij een album aanraadt dat zich in de progressieve hoek bevindt. Het is heel lang het genre bij uitstek geweest dat ik met een intense liefde haatte en waar ik zo ver mogelijk van weg bleef. Maar goed, ik heb in het verleden al wel vaker meegemaakt dat een genre waar ik een hekel aan had opeens toch meesterwerken bleek te bezitten en dat ik via die meesterwerken alsnog verknocht raakte aan het desbetreffende genre.
Verder lezen
Ik kende het Belgische Amenra al wel, maar op Mass VI (2017) na had ik me nooit echt in de band verdiept. Ik had al wel meerdere albums van ze gehoord, maar ik vond het moeilijk om grip te krijgen op hun eerdere albums. Het klonk voor mij toch wat te veel als een ondoordringbare brij van herrie; iets waar ik echt eens voor moest gaan zitten, maar dat kwam er maar niet van.
Verder lezen