Een blog over muziek
De komende tijd staan er verschillende Zuid-Amerikaanse bands op het luisterprogramma. We beginnen met Sepultura, een band met een enorme staat van dienst en ook eentje wiens niet al te toegankelijke muziek ooit gewoon op de radio werd gedraaid. De Braziliaanse band staat twee maal in de essentiële luisterlijst van mijn death metal en grindcore boek.
Verder lezen
Neem één van de meest extreme genres (metal), en doe daar de dingen mee waardoor je extremiteit op extremiteit stapelt en je een geheel krijgt dat amper nog luisterbaar is (avant-garde metal). Voor een zoeker naar en bewonderaar van extremen is avant-garde metal op papier mijn natte droom, maar Exhumed at Birth van Faxed Head vond ik een uitermate slap aftreksel van wat dit subgenre mij zou kunnen bieden.
Verder lezen
Ik ben al jaren een trouwe stemmer op ‘Angel of Death’ voor de top2000 – dat vind ik een ongekend machtig nummer – , maar veel verder dan dat was ik nog niet gekomen met het oeuvre van Slayer. Ja, Reign in Blood had ik heus al wel een keer gehoord, maar me wekenlang onderdompelen in de snelkookpan die deze band is, dat had ik nog niet gedaan.
Verder lezen
Ik blijf mezelf toch iedere keer weer verbazen. Een jaar geleden deed ik al een poging om naar Iron Maiden te luisteren, om na twee albums al te besluiten dat het niet voor mij was, onzeker of ik het ooit nog eens zou willen proberen. Toch begon het enkele maanden geleden weer te kriebelen; in mijn zoektocht naar de geschiedenis van metal kon ik toch zeker niet één van de grootste metalbands ooit links laten liggen?
Verder lezen
De videoclip van ‘The Spirit Returns’ is exemplarisch voor eenmansproject Blackbraid. We zien muzikanten (officieel is Blackbraid een eenmansproject overigens) die rechtstreeks uit de jaren negentig lijken te zijn gelopen, maar de setting is niet een besneeuwde vlakte in Noorwegen, maar een bloedhete woestijn ergens in de Verenigde Staten. De muziek van Blackbraid is schatplichtig aan die gouden jaren in de black metal, maar klinkt door bepaalde accenten en Kriegers achtergrond toch ook geheel eigentijds en eigenwijs.
Verder lezen
Dark Angel is misschien niet zo wereldberoemd als andere thrash metalbands uit de jaren tachtig, maar hun Darkness Descends uit 1986 wordt alom gezien als een klassieker in het genre. Een vluchtige blik op RateYourMusic onderschrijft dat, daar staat dit album met een heel hoog gemiddelde zelfs op plek 21 in de jaarlijst.
Verder lezen
Jarenlang identificeerde ik mezelf als een fervent proghater. Het kan enorm fijn zijn en veilig aanvoelen om jezelf op zo’n manier in een hokje te stoppen, maar het heeft ook iets treurigs en jammerlijks om jezelf (in ieder geval in woorden) zo te begrenzen en een heel muziekgenre maar te mijden en met een zekere neerbuigendheid te beschouwen.
Verder lezen