Wankel Fundament
Neem één van de meest extreme genres (metal), en doe daar de dingen mee waardoor je extremiteit op extremiteit stapelt en je een geheel krijgt dat amper nog luisterbaar is (avant-garde metal). Voor een zoeker naar en bewonderaar van extremen is avant-garde metal op papier mijn natte droom, maar Exhumed at Birth van Faxed Head vond ik een uitermate slap aftreksel van wat dit subgenre mij zou kunnen bieden.
De geestesvader van Faxed Head is Trey Spruance, die je ook zou kunnen kennen van Mr. Bungle. Het verbaast wat dat betreft eigenlijk niks dat Exhumed at Birth klinkt zoals het klinkt. Death metal, grindcore, een vleugje doom, een mespuntje sludge en dat dan allemaal zo opgenomen op een manier dat zelfs black metal bands jaloers zullen zijn op hoe brak dit klinkt.
Korrel zout
Bij vlagen levert dat best toffe nummers op. Openingsnummer ‘I Saw Into the Grave Grave’ klinkt best luguber en angstaanjagend en ongemakkelijk en ook ‘Don’t Turn Out Like Me’ is van een zeer degelijke kwaliteit. Er staan echter veel te veel nummers op die me echt helemaal niks doen, en dan bedoel ik ook echt helemaal niks.
Het is geloof ik de bedoeling dat we de muziek die Faxed Head maakt met een flinke korrel zout nemen, ‘musical comedy’ is een van de Rate Your Music-subgenres bij dit album, en op Metal-Archives staat: “This band’s catch is that it is a theme band of a group of disabled and deformed students from Coalinga High School.” Het was mij al direct duidelijk dat we met een grap te maken hebben, maar of het een goeie grap is, dat weet ik nog zo net niet.
Humor
Ik geloof heus wel dat humor een plek in muziek kan hebben, zelfs in metal, maar ik ben nu eenmaal iemand die onbedoeld grappige dingen vaak een stuk grappiger vind dan bedachte grappen, cabaretshows en metalalbums waarbij naar mijn idee te hard geprobeerd wordt om grappig te zijn en die alle spontaniteit en kracht uit humor zuigt. Ik heb dan ook geen enkele keer ook maar hoeven glimlachen om wat Faxed Head me liet horen, want het is allemaal zo ontzettend flauw, niet verrassend en niet prikkelend.
Daar komt dan nog bij dat door het allegaartje aan stijlen en de weirde interludes er totaal geen sprake is van een rode draad die de nummers met elkaar verbindt. Ja, zoveel mogelijk van de pot gerukte elementen bij elkaar gooien, dat lijkt het idee, en dat wij daar dan als publiek hartelijk om moeten lachen, maar ik vind dat een nogal wankel fundament om een album op te bouwen, zeker als er uiteindelijk niet echt iets te lachen valt.
Dieptepunt
Het echte dieptepunt is voor mij de cover (lees: verkrachting) van ‘Teachers’, mijn favoriete nummer van Leonard Cohen. Faxed Head maakt iets onmogelijk belachelijks van één van de mooiste songteksen ooit, en dat zal ik Spruance en zijn vrienden nog lang nadragen.
Op enkele spaarzaam sfeervolle momenten en een paar goeie nummers na, ontbreken op dit album een heleboel factoren die maken dat muziek mijn allergrootste hobby is. Ik mis oprechtheid die liedjes een bepaald gevoel van urgentie mee kunnen geven (zelfs de humor voelt hier inspiratieloos en halfbakken aan), ik mis een onderliggend idee of visie of oergevoel die de nummers laat versmelten tot een geheel en ik mis de kunde om een brug te slaan naar de luisteraar en de luisteraar deelgenoot te maken van de wereld van de muzikant, ook al is dat een volstrekt andere wereld dan de luisteraar gewend is.
Als je het hebt over onmisbare metalalbums op deze zoektocht, dan vind ik het leuk dat ik gehoord heb hoe raar metal kan zijn, maar ik zal deze verder nooit meer opzetten. En mocht je de hoop hebben dat de opvolger beter is dan deze. Nee hoor, die is nog slechter.
