Van de verschillende (extreme) metal subgenres vind ik death metal misschien wel het lastigst te doorgronden. Ergens heb ik altijd het idee dat ik het niet helemaal snap, omdat ik niet genoeg weet van alle technische foefjes die veel bands gebruiken. Het lijkt te ingewikkeld in elkaar te zitten voor een leek als ik. En dan zijn er nog de vocalen, die zo ver van het menselijke af lijken te liggen dat het me heel veel jaren heeft gekost om er binding mee te krijgen. Toch heb ik in de afgelopen jaren best wat recente(re) albums ontdekt die me dierbaar zijn geworden. Leuk dus om met dit Pierced from Within van Suffocation wat verder de geschiedenis van de death metal in te duiken.
Ik ben sinds een paar dagen bezitter van Choosing Death, een boek over de geschiedenis van death metal en grindcore. Suffocation staat weliswaar met verschillende albums in de ‘essential listening’ lijst achterin het boek, maar verder wordt er maar een heel klein alineaatje gewijd aan deze band. Zo maakt het boek zich wel een klein beetje belachelijk (sowieso een tegenvaller in vergelijking met het black metal boek, want er wordt nauwelijks over de muzikale kwaliteiten van de besproken bands gerept), want dit is voor het genre toch een belangrijke band geweest.
Blauwdruk
Hun geluid zou namelijk een blauwdruk worden voor de death metal zoals we die tegenwoordig nog steeds horen. Ze combineerden bruutheid met techniek en vocalen hadden nog niet eerder zo dierlijk geklonken. Precies het totaalplaatje dus waar ik heel lang moeite mee heb gehad. Maar met mijn inmiddels meer getrainde oren draai ik tegenwoordig (blijkbaar) mijn hand niet meer om voor een potje overweldigende death metal.
Nee, ik heb niet de kennis om de technische vaardigheden van de band op waarde te schatten. Ik hoor wel dat gitaren en drums acrobatische toeren uithalen, maar waar dat ‘m precies in zit, geen idee. Op het internet staan dingen over gitaarstemmingen (dat snap ik dan nog wel, die zijn hier heel laag), maataanduidingen en ingewikkelde drumpatronen en gitaarwerk, maar dat geloof ik allemaal wel. Ik ben nu eenmaal niet iemand die zich op losse elementen richt (misschien vandaar mijn allergie voor gitaarsolo’s?), maar zich eerder concentreert op het grotere geheel, en ik realiseer me als ik dit soort muziek hoor dat dat misschien beperkend is.
Gewelddadig
Echter, ik vrees dat ik weinig aan die ingebakken dispositie kan veranderen, en voor mij is het belangrijkste dat met al die grootse middelen die ik niet snap een gewelddadig harde plaat gemaakt is die me steeds meer in zijn greep houdt. Met iedere luisterbeurt raak ik meer verknocht aan de beestachtige bruutheid die Pierced from Within uitstraalt. Het is vooral de drie-eenheid van snoeihard, compromisloos gebeuk, grunts waarbij je je afvraagt hoe dit uit een mensenlichaam kan komen en de expliciet gore en nare teksten die dit tot een bijna extatische ervaring maken.
Ik houd enorm van grindhouse films en deze muziek valt voor mij qua sfeer in die categorie: gemaakt om te shockeren en gaat vele grenzen over, maar in het extreme geweld en in de extreme toon merk je ook dat je eigen grenzen bevraagd en opgerekt raken en daarin schuilt een heel groot plezier. Bestaat er iets mooiers en interessanters dan met volle teugen genieten van iets dat eigenlijk ronduit verwerpelijk is?
Morbide fascinatie
In het geval van Pierced from Within gaat het over het vermoorden van vrouwen (en God?), complottheorieën, de teloorgang van de mensheid en op gewelddadige wijze het heft in eigen handen nemen om je los te maken van de maatschappij. Vooral de expliciet gewelddadige teksten kunnen echt niet, maar ik hang aan Suffocations lippen, hoor. Met een morbide fascinatie zuig ik alles wat deze band te berde brengt op als een spons.
Echt een geweldige ontdekking dit Suffocation. Heb nog twee andere albums gehoord die me ook heel goed bevallen, maar voor mij komt op dit album echt alles samen. Het oudere werk heeft een iets te gare productie (waardoor het muzikale aspect net wat minder overdonderend is), het nieuwere werk brengt dezelfde onderwerpen op een net iets te poëtische wijze, maar op deze heb ik echt helemaal niks aan te merken. Hier draait de eerder genoemde drie-eenheid op volle toeren, met waanzinnig resultaat.