Een blog over muziek
Het was de laatste tijd wat rustig op dit blog, maar ik ben vrolijk doorgegaan met het beluisteren van muziek en het ontdekken van nieuwe albums. Ik merk wel altijd zo richting december dat ik qua ontdekken van nieuwe muziek wat verzadigd raak (en daarmee ook de lust om over muziek te schrijven). Dat is misschien ook niet zo gek als je bedenkt dat ik alleen al wat betreft 2023-releases zo’n 250 nieuwe albums hoorde, in bijna alle denkbare muziekstijlen.
Verder lezen
De videoclip van ‘The Spirit Returns’ is exemplarisch voor eenmansproject Blackbraid. We zien muzikanten (officieel is Blackbraid een eenmansproject overigens) die rechtstreeks uit de jaren negentig lijken te zijn gelopen, maar de setting is niet een besneeuwde vlakte in Noorwegen, maar een bloedhete woestijn ergens in de Verenigde Staten. De muziek van Blackbraid is schatplichtig aan die gouden jaren in de black metal, maar klinkt door bepaalde accenten en Kriegers achtergrond toch ook geheel eigentijds en eigenwijs.
Verder lezen
Ergens in juni kwam ik erachter dat er een nieuw Slowdive op handen was, en sindsdien heb ik de dagen afgeteld naar 1 september. Normaal luister ik geen singles, maar bij ‘Kisses’ kon ik het toch niet laten en dat was een hele geruststelling, want toen wist ik dat het helemaal goed zou komen met dit nieuwe album.
Verder lezen
Van het Amerikaanse Liturgy kende ik voor kort enkel H.A.Q.Q. (2019), een album dat weliswaar indruk maakte, maar dat ook al snel ondergesneeuwd raakte door albums die ik gewoonweg nog veel toffer vond. Maar eerder dit jaar was daar 93696, Liturgy’s laatste wapenfeit en alweer een hoogtepunt in een geweldig muziekjaar dat de ene na de andere hoogvlieger uitspuwt.
Verder lezen
Bell Witch is een funeral doom band die bekend staat om hun ellenlange nummers. In 2017 bracht de band Mirror Reaper uit, een nummer van 83 minuten lang waarbij traagheid en minimalisme epische proporties aannemen. Nu, zes jaar later, zijn ze terug met het eerste deel uit een drieluik.
Verder lezen
De muziek van Lana del Rey oefent al vele jaren magische krachten uit op me. Al sinds Born to Die (2012) ben ik gegrepen door haar muziek en iedereen die beweert dat ze ook een hele rits matige albums heeft gemaakt, wil ik graag het tegendeel bewijzen. Vooral Norman Fucking Rockwell! (2019) vind ik een heus meesterwerk en prijkt in mijn top10 albums aller tijden.
Verder lezen
Mijn blogs (ik heb er ook één over boeken) voelen een beetje aan als een dagboek. Natuurlijk schrijf ik over muziek en over boeken, maar door telkens na te gaan waaróm ik precies iets goed of slecht vind, voelt het ook alsof ik keer op keer iets van mezelf prijsgeef en heb ik het idee dat je me best goed leert kennen.
Verder lezen