Ik had het al bijna opgegeven. Na Sodom en Kreator besproken te hebben was ik er eigenlijk van overtuigd dat er voor mij niets te vinden was binnen de Duitse thrash metal. Maar toen was daar Destruction, de derde Duitse band die genoemd wordt in het grote black metal boek. Van deze drie bands bracht Destruction als laatste muziek uit. In 1984 zag de EP Sentence of Death het daglicht, gevolgd door langspelers Infernal Overkill (1985) en Eternal Devastation (1986). Het zijn deze drie releases die de tweede golf aan black metalbands zouden inspireren, en bij deze band begrijp ik dan eindelijk die aantrekkingskracht.
Net als zo’n beetje iedere band uit die tijd, waren het Venom, Mercyful Fate, Motörhead en Iron Maiden die het drietal van Destruction beïnvloedden. Het geluid laat zich dan ook wel raden: een hoog tempo, veel kwaadaardig gedoe en een groot aantal gitaarsolo’s passeren de revue. Wat maakt het dan dat ik hier wel direct door gegrepen werd en dat bij Sodom (met uitzondering van de eerste EP) en Kreator de verveling al heel snel toeslaat?
Jonge Koters
Daar heb ik flink wat over nagedacht en heb de drie bands ook regelmatig na elkaar opgezet (ik dacht ook eventjes: misschien ben ik dit geluid nu zo gewend dat ik Sodom en Kreator opeens WEL leuk vind, maar nee hoor). Het zit hem onder meer in de vocalen, die hier ook nog na de debuut EP verrekte duivels klinken, in het rommelige karakter waar ik een stuk liever naar luister dan de meer standaard thrashy sound waar de andere twee bands al snel voor kozen en in het feit dat de gitaarsolo’s wat beter geïntegreerd lijken in het algehele geluid.
De hierboven genoemde componenten komen wat mij betreft het beste samen op Sentence of Death, een brute en compromisloze twintig minuten waarbij deze drie jonge koters (bekijk die hoes, hoe koddig! En dan die kapsels!) zich met alle liefde opwerpen als de voetsoldaten van Satan zelve. Het is een geweldige brok jeugdige energie en rebellie die ze de luisteraar hier voorschotelen en zeker anno nu heeft het geheel iets uitermate charmants en ontwapenends. Met alles wat we tegenwoordig gewend zijn komt Sentence of Death wat gedateerd en soft over, maar ik kan me helemaal voorstellen hoe dit als jongeling tijdens de jaren tachtig het summum van boosaardigheid was.
Geperverteerd
Infernal Overkill, het vervolg op de EP, vind ik ook nog redelijk geweldig. Er is een heel pak aanstekelijke riffs te vinden op dit album, de vocalen klinken nog steeds heerlijk geperverteerd en hoewel dit album al een stuk volwassener klinkt, zijn de energie en onbezonnenheid gelukkig nog steeds in ruime mate aanwezig. Een nummer als ‘Bestial Invasion’ klinkt zo agressief en krachtig dat je samen met de band meehoopt dat er een dag komt dat Satan neerstrijkt op aarde om de scepter te zwaaien. Samen met de eerste EP van Sodom zijn Sentence of Death en Infernal Overkill eigenlijk de enige releases binnen die Duitse thrash metal scene die ik echt voor mijn plezier luister en waar ik goed van kan genieten.
Vanaf Eternal Devastation wordt het allemaal wat minder. Echo’s van King Diamonds zangstijl waren al wel te horen op Infernal Overkill, maar op dit album wordt die invloed wat te ver doorgevoerd waardoor alles net wat meer oubollig en wat minder verdorven klinkt. Ook de teksten krijgen meer het karakter van een sociaal commentaar en verliezen hun kwaadaardigheid. Kortom: net als zoveel andere bands besluit Destruction op een gegeven moment om een ander pad te bewandelen en zich meer richting de standaard thrash te begeven. En natuurlijk is dat het moment dat mijn aandacht en liefhebberij af begint te nemen.
Andere continenten
Maar die eerste twee releases zijn mooie ontdekkingen en een zeer positieve verrassing na Sodom en Kreator gehoord te hebben. Bij deze band hoor ik het beste hoe ze van invloed zijn geweest op die hele Noorse scene en waardeer ik het feit dat ze het duivelse aspect net wat langer doorvoerden dan hun collega’s. Toch ben ik blij dat mijn Duitse thrash metal avontuur er (voorlopig) op zit en dat ik me nu mag gaan storten op de blackened thrash van andere continenten. Maar de komende weken zal ik me eerst richten op het werk van Napalm Death, de band die aan de wieg stond van de grindcore. Wat een pracht dat er zoveel smaken te vinden zijn in de wondere wereld van de extreme metal. Ik zet mijn zoektocht vrolijk voort.