Dark Angel is misschien niet zo wereldberoemd als andere thrash metalbands uit de jaren tachtig, maar hun Darkness Descends uit 1986 is toch wel een klassieker in het genre. Een vluchtige blik op RateYourMusic onderschrijft dat, daar staat dit album met een heel hoog gemiddelde zelfs op plek 21 in de jaarlijst. De afgelopen weken (maanden inmiddels?) heb ik dit album heel regelmatig opgezet, en ik begrijp zonder meer waarom mensen deze cultklassieker koesteren.
Thrash metal is me vaak niet extreem en dynamisch genoeg, dat heb ik al vaak genoeg geroepen inmiddels. Maar wat nou als een band alle ingrediënten van thrash metal tot het uiterste doorvoert? Dan krijg je dus Dark Angel, en dat klinkt als een stel volledig op hol geslagen muzikanten die achterna gezeten worden door Satan zelve, die op Zijn beurt het zwartgallige wereldbeeld dat Dark Angel in hun teksten schetst werkelijkheid wil laten worden.
Hysterisch
Sneller dan snel, bij vlagen zelfs tegen het hysterische aan, maar toch is het geen zootje ongeregeld. Op technisch vlak klinkt dit helemaal niet verkeerd, vooral de drums vallen me in positief opzicht op. Gene Hoglan zorgt er persoonlijk voor dat deze voortrazende trein niet helemaal ontspoort en houdt de wilde meute nog een beetje in het gareel met zijn verpulverende klappen.
Misschien is één van de redenen dat Darkness Descends nooit echt een miljoenenpubliek heeft bereikt het feit dat de opnamekwaliteit ontzettend brak is. Dat vind ik echter juist een pluspunt, heerlijk om dit soort sonisch geweld met een verrotte productie nog wat extra verdorvenheid mee te geven. Het voegt net dat beetje extra charme toe aan een toch al heerlijk album.
Extreem
Maar misschien was dit ook op muzikaal vlak net een tikkeltje te ruig. Dit klinkt als een overtreffende trap van thrash metal, en ik kan me goed voorstellen dat dit kan overkomen als een volledig dichtgetimmerde, ondoordringbare muur van geluid. Voor mij persoonlijk echter is dit een verademing vergeleken met veel andere thrash bands. Het gebrek aan dynamiek en extremiteit dat ik eerder al noemde, die dingen hoor ik op Darkness Descends wel terug en zorgt er bij mij voor dat dit één van de weinige thrash metalalbums is die ik met veel plezier steeds opnieuw kan beluisteren.
Ik kan me overigens goed voorstellen dat dit album van invloed is geweest op death metal, ook al is het geluid van death metal over het algemeen nog een stuk zwaarder. Het is snel, het is technisch en de liedteksten hebben soms een hoog horrorgehalte, allerlei zaken die terugkomen in death metal. Ik denk me zo in dat het extreme gehalte van dit album geliefd werd bij muzikanten binnen het genre en dat ze het als uitdaging zagen om nóg een stuk verder te gaan.
Tintelingen
Na Darkness Descends bracht Dark Angel nog twee andere albums uit, namelijk Leave Scars in 1989 en Time Does Not Heal in 1991. Die albums zijn zeker ook nog wel de moeite waard, maar hebben niet het overdonderende effect van Darkness Descends. De band bestaat trouwens nog steeds, maar de bezetting is inmiddels volledig anders dan de line-up van destijds.
Toen ik dit album voor het eerst hoorde, was ik redelijk overrompeld en dacht ik dat er nog wel heel veel groeipotentieel in zat, dat dit misschien wel één van mijn persoonlijke favorieten zou kunnen worden. Uiteindelijk is mijn waardering toch een klein beetje blijven steken. Van de initiële klap die ik toen voelde, voel ik nu af en toe enkel nog een tinteling, maar wat is gebleven is hoeveel plezier ik aan Darkness Descends beleef. Het album blijft uitnodigen tot herbeluisteren en is nog geen enkele keer tegengevallen. Niet meer de kaakstoot die ik dacht dat het was, maar wel gewoon een heel strakke, goede plaat die me veel vermaak brengt.