Een Parel van een Album
Groot-Brittannië brengt als muziekland natuurlijk een oneindige stroom aan nieuwe gitaarbandjes voort, maar de laatste jaren ontstond er wel een heel groot aantal eigenzinnige groepjes. Groepjes die onderling ook allemaal bevriend zijn en elkaar naar grote hoogten stuwen. Ik heb het over bands als Black Country, New Road, black midi, Squid, shame (ik vergeet er ongetwijfeld nog enkele) en het hier besproken caroline, een achtkoppige formatie die al samenwerkten met black midi en shame.
Caroline werd in 2017 opgericht door het drietal Jasper Llewellyn, Mike O’Malley en Casper Hughes. In de loop der jaren kwamen er als vanzelf, zonder vooropgezet plan, steeds meer bandleden bij (“maar acht is praktisch gezien wel het maximum”, volgens O’Malley). De meeste bandleden bespelen meerdere instrumenten (we horen bijvoorbeeld naast de standaard drums, gitaar en zang ook nog cello, klarinet, fluit en saxofoon), de invloeden lopen uiteen van folk tot emo tot jazz tot post-punk en sommige nummers op deze debuutplaat vonden hun oorsprong al in 2017. De tien nummers op dit gelijknamige album zijn dan ook het resultaat van jarenlang samen spelen, improviseren en zo organisch mogelijk aanklooien.
Intuïtief
Het resultaat is een album dat zich met niets laat vergelijken. Ergens ver weg hoor je misschien wat terug van hun invloeden, maar deze band brengt alle ingrediënten zo samen dat het een geheel eigen universum weet te creëren. Ik lees regelmatig vergelijkingen met het latere werk van Talk Talk, omdat caroline eveneens speelt met stilte en rust om zo ademruimte te bewerkstelligen, maar caroline rekt nog veel verder dan Talk Talk de grenzen van het muzikale op. Van liedjes is hier af en toe nog amper sprake, veel eerder hebben we hier te maken met een volledig intuïtieve collectie van geluiden, wars van conventies en ongeschreven regels.
Toch is caroline lang niet zo ontoegankelijk als je zou denken. Het album is heel slim opgebouwd, waarbij stukken die wel degelijk pakkende melodieën bevatten afgewisseld worden met experimentele uitspattingen. Door die opbouw word je als luisteraar ongemerkt meegezogen in het instinctieve proces van de band. Dit is een volkomen eigenzinnig debuut, maar de band maakt het verdomde makkelijk om de taal die ze spreekt te verstaan.
Zoektocht
Dit komt misschien wel omdat er zoveel is nagedacht over het theoretische kader van de band. Hoewel dit album volkomen organisch klinkt, en het resultaat is van vele improvisatiesessies, waren er over het idee achter de muziek heel wat discussies. Op caroline klinkt een bepaalde onvrede met de huidige tijd door en een hang naar vrijheid en verandering zijn alomtegenwoordig. Zo horen we op ‘ Good morning (red)’ de geschreeuwde tekst “Can I be happy in this world?” en op openingsnummer ‘Dark Blue’ klinkt “I want it all / so I tell them” als een soort van mantra.
Maar die zoektocht naar vrijheid weerklinkt het beste op muzikaal vlak. Zoals bandlid Freddie Wordsworth zegt: “You feel safer being freer” (uit hetzelfde interview als de link hierboven). We horen op caroline dan ook acht mensen die met dit project een wereld hebben ontworpen waar ze kunnen zijn wie ze willen zijn en kunnen doen wat ze willen doen, ver weg van een weerbarstige realiteit. Het is een unieke wereld vol schoonheid, stilte en hoop, en eentje waar tevens ruimte is voor mespuntjes melancholie, kakofonie en onbehagen. Een parel van een album.
