Intens Meeslepend
De muziek van Lana Del Rey oefent al vele jaren magische krachten uit op me. Al sinds Born to Die (2012) ben ik gegrepen door haar muziek en iedereen die beweert dat ze ook een hele rits matige albums heeft gemaakt, wil ik graag het tegendeel bewijzen. Vooral Norman Fucking Rockwell! (2019) vind ik een heus meesterwerk en prijkt in mijn top10 albums aller tijden. Haar nieuwe album kwam gisteren uit en ik durf al wel te beweren dat Did You Know That There’s a Tunnel Under Ocean Blvd kan wedijveren met dat popmonument uit 2019.
Ik kan nou niet direct zeggen dat ik vaak gegrepen word door popmuziek – zeker niet op de manier zoals Lana Del Rey dat voor elkaar weet te krijgen. Mijn persoonlijke voorkeur gaat veel eerder uit naar extremen in muziek; alles waarvan men zegt: hoe kun je dit nog muziek noemen?, daar zie ik een uitdaging in. Schoonheid proberen te ontdekken in datgene wat op het eerste gehoor volstrekt lelijk of saai klinkt, dat vind ik nou echt een boeiende queeste die me al enorm veel opgeleverd heeft.
Fascinatie
Muzikaal gezien is Lana Del Rey niet het toonbeeld van extremiteit. En toch ontwaar ik in haar composities en in haar teksten iets dat zo ver van me af staat dat het me dusdanig intrigeert dat ik hier ook een enorme neiging voel om te doorgronden wat die fascinatie dan precies behelst.
Ik zie mezelf als een vrij emotioneel persoon, maar ik ben ook iemand die zich niet laat opslokken door haar emoties. Dat houdt in: ik kan makkelijk afstand nemen van wat ik voel, die emoties analyseren, kijken waar ze vandaan komen en of ik daar iets mee moet of dat het prima is zoals het is. Ik zal mezelf niet snel verliezen in mijn gevoelens en ervaringen, ik behoud op een bepaalde manier altijd de controle en vind het ook uitermate irritant als gevoelens zo overweldigend zijn dat ik de controle dreig te verliezen.
Jezelf verliezen
Lana Del Rey echter zingt vrijwel alleen over jezelf helemaal verliezen, in de liefde, in je emoties, in het leven zelf. En gek genoeg doet ze dat op zo’n manier dat er een immense schoonheid uitgaat van jezelf laten opslokken door de grootse ervaringen van het leven. Nu ben ik helemaal prima met het feit dat ik wat anders in elkaar zit, maar via de muziek van Lana Del Rey kan ik wel soort van ervaren hoe prachtig het is om je helemaal over te geven aan wat er op je pad komt, zonder na te denken over mogelijke consequenties.
En het zijn niet alleen de teksten, maar het is ook die stem van Del Rey die je uit duizenden herkent en die dan weer speels en verleidelijk is, dan weer uitdrukking geeft aan een groots gevoelsleven waarbij je je bijna een voyeur voelt. Je mag heel dicht bij dat gevoelsleven komen en bij de muziek van Lana Del Rey ervaar ik dat als een groot voorrecht.
Melancholie
Die intense manier van leven heeft ook een keerzijde. Lana’s muziek is zelden vrolijk, meestal doordrenkt van een allesoverheersende melancholie, maar Del Rey toont ook dat het doorleven van die melancholie heel erg mooie kanten heeft en dat er af en toe toch ook mooie lichtpuntjes te zien zijn. Ze durft zich wat dat betreft ook enorm kwetsbaar op te stellen. Dat is iets waar ik enorme bewondering voor heb en wat ervoor zorgt dat het voor mij nog veel makkelijker wordt om mee te gaan in de wereld die ze creëert.
Die levenshouding van volledige overgave wordt het krachtigst overgebracht wanneer de composities op de één of andere manier passen bij de woorden van Lana Del Rey. Ik moet toegeven, niet ieder nummer of ieder album is wat dat betreft even briljant. Het tempo waarmee ze nieuwe albums uitbrengt geeft mij ook de indruk dat ze niet altijd met dezelfde intensiteit haar hele ziel en zaligheid blootlegt.
Gevarieerd
Maar op deze nieuwste, ja, daar komt alles weer helemaal bij elkaar. Op muzikaal vlak klinkt het allemaal weer heerlijk melancholiek, dromerig en intuïtief, maar ook heel erg gevarieerd, mede door wat elektronische uitstapjes. Het is niet de eerste keer dat Del Rey gebruik maakt van elektronica, maar het voelt hier wel voor het eerst aan alsof het op een volledig organische manier versmelt met de ‘echte’ instrumentatie.
De muziek van Lana blijft daarmee constant in ontwikkeling en ze blijft nieuwe invloeden in haar werk incorporeren. Hier pakt dat wat mij betreft weer grandioos uit. De composities zijn stuk voor stuk prachtig en intiem en maken het heel erg gemakkelijk om weer volledig te verdwalen in Lana’s universum waar alleen grootse ervaringen nagestreefd en bezongen worden.
Magnifiek
De tijd zal uitwijzen hoe dit album zich gaat verhouden tot Norman Fucking Rockwell!, maar ik durf met gemak te beweren dat Did You Know That There’s a Tunnel Under Ocean Blvd het beste is wat ze sindsdien gemaakt heeft. Het is weer een intens meeslepend, persoonlijk album geworden waar alle vernieuwingsdrift heel goed blijkt te werken en in dienst staat van de intimiteit die de teksten en vocalen ademen. Ik kan me de komende maanden en jaren weer laven aan datgene wat ik in mijn eigen persoonlijkheid ontbeer. En het is magnifiek.
