Allerminst Vormeloos
Sommige mensen weten echt precies welke dingen ze me aan moeten raden om mijn hartje sneller te doen laten kloppen. Als droneverslaafde – zo mag ik mezelf inmiddels toch wel noemen – op ontdekkingstocht door de metal en me dan drone metal aanraden, dat moet toch wel goed komen zou je denken. Spoiler: Nadja bleek inderdaad een schot in de roos. Het oeuvre van Nadja is groot en divers, dat heb ik de afgelopen tijd mogen ondervinden, en Bodycage is misschien niet de meest metal-plaat van dit tweetal (ook niet de minste), maar ik ben er in de laatste weken wel het meest verknocht aan geraakt.
Tot voor kort kende ik enkel Truth Becomes Death van deze band en die kennismaking vond plaats in een tijd dat ik nog niet zoveel met metal kon als nu, en bovendien nog een stuk meer moeite had met de vormeloosheid die inherent is aan drone muziek. En die vormeloosheid, dat is nog steeds iets wat ik met mate tot me moet nemen. Enkele weken geleden heb ik zo’n acht uur achter elkaar Rollercoaster Tycoon gespeeld met Nadja op de achtergrond, en ik kan je vertellen dat dat net iets te veel van het goede was (zowel het Rollercoaster Tycoon spelen als het luisteren naar Nadja). Zie dit als een tip. Graag gedaan.
Texturen
Maar die texturen die naar voren komen in dit soort muziek – waarbij drone metal dan de wat luidere variant is van het ambient subgenre, gemaakt met ‘echte’ instrumenten die we normaal associëren met rock en metal – kunnen zich in de beste gevallen ongemerkt in je systeem nestelen en danig op je gemoed werken. Zo ook het geval met Nadja, en Bodycage in het bijzonder.
De ‘stofzuigersound’ zoals we die bijvoorbeeld kennen van een My Bloody Valentine is nooit ver weg op dit album, met het verschil dat hier flink geput wordt uit alle mogelijke vormen van beklemming en dat schoonheid ver weg is. Het bijna ondraaglijk lage tempo op opener ‘Clinodactyl’ associeer ik met een staat waarbij alle levenslust weggezogen is uit een persoon. Alsof de kloof tussen jou en de wereld om je heen onoverbrugbaar is geworden en je volledig op jezelf bestaat, gevangen in een lichaam dat alleen maar verschrikkelijke dingen kan denken en ellendige zaken kan voelen. Nadja eist ruim twintig minuten volledige onderwerping aan deze geestestoestand.
Noise
Maar het kan nog erger. Op opvolger ‘Autosomal’, met zijn ‘slechts’ tien minuten het popliedje van dit album, wordt een flinke bak noise uitgestort over de luisteraar. Was ‘Clinodactyl’ de fase waarin je langzaam opgesloten raakt in je eigen lichaam, op ‘Autosomal’ probeer je uit alle macht uit dat lichaam te breken. Afgaande op de speelduur en het feit dat er nauwelijks sprake is van enige sonische ontwikkeling een zeer moeizaam en pijnlijk proces.
Na deze twee nummers voel je je toch wel redelijk murw gebeukt, en dat toont maar weer eens de kracht van drone: muziek hoeft helemaal geen ontwikkeling te kennen, alleen al door textuur te creëren kun je een hele gedachte- en gevoelswereld uitlokken. Of je nou actief (aandachtig met koptelefoon luisteren) of passief (luisteren tijdens het lezen of het spelen van Rollercoaster Tycoon) blootgesteld wordt aan deze muziek, het zal invloed hebben op je doen en laten.
Dreunend
‘Ossification’ brengt het rustpunt waar je zo naar hunkert. Mijn eerste associatie was met Celer, dat op sommige albums eenzelfde soort krachtige ambient maakt, maar Nadja weet de kalmerende tonen langzaamaan toch weer om te buigen naar een zwaarder, dreunend geluid. De echte pijn en depressie zijn echter verdwenen, dit nummer voelt meer als de wederopbouw na volledige ineenstorting.
Ik heb me de afgelopen tijd ondergedompeld in zes albums van deze Canadese band, maar Bodycage is het album waar ik steeds naar terug blijf keren. Het is voor mij op dit moment het Nadja-album dat ook bij intensieve beluistering (naast aangename achtergrondmuziek) een heleboel te bieden heeft. Een album dat in zijn vormeloosheid allerminst vormeloos is en dat voorbijvliegt, ook al gebeurt er ruim vijftig minuten nauwelijks wat. Zoals ik al zei: een schot in de roos, en bovendien nog meer bewijs dat metal een krankzinnig divers genre is.
