Ergens in juni kwam ik erachter dat er een nieuw Slowdive op handen was, en sindsdien heb ik de dagen afgeteld naar 1 september. Normaal luister ik geen singles, maar bij ‘Kisses’ kon ik het toch niet laten en dat was een hele geruststelling, want toen wist ik dat het helemaal goed zou komen met dit nieuwe album. Dat vertrouwen was inderdaad helemaal terecht.
Misschien wat meer elektronische accenten dan we gewend zijn, misschien wat verrassende hoofdknikjes richting The Cure, misschien wat meer evenwicht tussen hemelse en aardse composities, maar everything is alive is vooral nog steeds heel erg Slowdive, en dat is het enige wat ik vooraf wenste.
Bijzondere plek
Want Slowdive neemt bij mij een heel bijzondere plek in. Er zijn weinig bands waarmee ik zo’n diepe emotionele connectie voel als met deze band. Souvlaki (1993) hoorde ik voor het eerst in mijn tienerjaren en toen kon ik er niet zoveel mee, maar zo’n tien jaar geleden, na het zien van de prachtige film Mysterious Skin (2004) van Gregg Araki, was ik om en werd ik een trouwe volgeling van de Slowdive-beweging.
Respect
Hoe deze band in ruim dertig jaar een bescheiden maar weergaloos oeuvre heeft opgebouwd, waarbij ieder album heel duidelijk het Slowdive-stempel draagt zonder in herhaling te vallen, hoe ze na een pauze van ruim twintig jaar terugkeerden met een album dat misschien wel de beste uit hun discografie is (al is het wel heel erg moeilijk kiezen), hoe ze met slechts vijf albums in dertig jaar de vaandeldragers van de dream pop zijn geworden, dat dwingt respect af.
Maar zoals ik al zei, mijn liefde voor deze band komt uiteindelijk vooral voort uit wat ik allemaal voel als ik naar Slowdive luister. Heel lang was The Smiths de band waar ik naar greep als ik me niet zo goed voelde, maar sinds een aantal jaren heeft Slowdive dat stokje overgenomen. Er is voor mij geen band die verdriet en lijden op zo’n warme en liefdevolle manier tot uitdrukking brengt, zodat ik me niet alleen begrepen voel door de muziek van Slowdive, maar ik er tegelijkertijd ook enorm door getroost word.
Helend
Er gaat echt een helende werking uit van deze muziek. De dromerige gitaarpartijen stellen me gerust, de mistige waas die over veel van hun nummers ligt is als een warm dekentje dat enorm veel comfort biedt en als ik dan ook nog de zalvende zang van Rachel Goswell en Neil Halstead hoor, dan weet ik zeker dat alles weer goedkomt. Slowdive is ook zo’n beetje de enige band waar de teksten mij niks uitmaken, alles wat die band doet speelt volledig op mijn gevoel zonder enige tussenkomst van het verstand en dat maakt de band voor mij heel bijzonder.
Je kunt van alles aanmerken op dit nieuwe album, misschien wat te veilig, misschien een beetje makkelijk gebruik gemaakt van fade-outs, maar feit is dat de acht nummers wederom dat unieke gevoel weten te bewerkstelligen dat geen enkele andere band voor elkaar weet te krijgen. Iedereen heeft af en toe een rots in de branding, een veilige haven nodig en de muzikale versie daarvan is voor mij ontegenzeggelijk Slowdive. Everything is alive bevestigt wat mij betreft de grootsheid van deze band alleen nog maar meer.