Er is best een aantal postrock-albums waar ik verknocht aan ben, maar op de één of andere manier is de weg naar de totale adoratie altijd een heel lange. Het kan soms jaren duren voordat de klik er is, maar als die er eenmaal is, dan blijft die voor altijd (of in ieder geval voor heel lang). Godspeed You! Black Emperor, Slint, Sigur Rós, en ook dit Explosions in the Sky, ze hebben allemaal albums waarbij het enorm lang duurde voordat ze bij mij landden. The Earth Is Not a Cold Dead Place is de nieuwste aanwinst en mijn persoonlijke postrock-favorieten-eregalerij.
Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever (2001), de voorganger van The Earth Is Not a Cold Dead Place (2003), rekende ik al jaren tot mijn favorieten (natuurlijk wel pas nadat na jaren luisteren de genialiteit zich plotsklaps aan mij openbaarde). Maar ik wist het nooit zo met die opvolger van dat meesterwerk. TWTtTSD,TWTtTSLF was donker, spannend, onwrichtend op een bepaalde manier. The Earth Is Not a Cold Dead Place daarentegen klonk te gladgestreken, te mooi, te veel als clichématige postrock, zonder enig rafelrandje of venijn.
Bruisen
Toevallig kwam ‘The Only Moment We Were Alone’ enkele weken geleden voorbij in een playlist en ik wist niet wat ik hoorde. De diepe warmte die dit nummer uitstraalde ontroerde me dusdanig dat ik alleen nog maar stil kon staan in mijn woonkamer, als versteend, iedere gitaarnoot absorberend, iedere drumslag voelend tot in het merg van mijn botten. Ik werd er diep door geraakt en verbazing alom toen ik zag van welk album dit nummer kwam.
Sindsdien luister ik bijna dagelijks naar The Earth Is Not a Cold Dead Place, als het even kan meerdere keren achter elkaar. Mijn metalen muziekdieet van de afgelopen maanden wil me graag overtuigen van het feit dat de aarde wél een koude, dode plek is, maar Explosions in the Sky laat me telkens weer opnieuw voelen dat de aarde een plek is die bruist van de verbondenheid en de warmte en de liefde.
Warmte
Af en toe kun je zo het gevoel hebben dat alle verbindingen met de buitenwereld zijn weggevallen, of niets meer waard zijn. Ik zat de afgelopen weken in zo’n fase, een fase zoals ik ze wel vaker heb, en het is dan misschien ook niet verwonderlijk dat juist op dat moment ik het meest vatbaar was voor dit album. Telkens wanneer ik het hoor word ik overspoeld door golven van warmte die me steeds weer, al is het maar voor even, op liefdevolle wijze uit die spiraal van negatieve gedachten en gevoelens duwen.
The Earth Is Not a Cold Dead Place is de laatste tijd het ultieme tegengif gebleken tegen de donkerte. Ik hoor nu pas, na al die jaren, hoe enorm troostrijk dit album is, en hoeveel liefde er in de composities zit. En net als op de voorganger geniet ik weer intens van het drumwerk op dit album. Niet per se iets waar ik normaal erg snel voor val, maar Chris Hrasky heeft echt een eigen stijl die enorm de aandacht opeist en die meer naar de voorgrond treedt dan bij soortgelijke bands.
Aansporen
Maar ook de gitaren zijn prachtig, hoe die allebei zo enorm berustend en vol acceptatie klinken, maar die je, samen met de drums, tegelijkertijd ook aansporen om op zoek te gaan naar de dingen die het leven de moeite waard maken. Ik moet alleen nog overstag gaan bij ‘Memorial’, die heeft me nog niet helemaal gegrepen, maar voor de rest is het een voorrecht om dit album (na al die jaren!) zo intens en op zo machtige wijze te mogen ervaren.
Ik ben een ongekend gelukkig persoon (zelfs als ik me minder voel), maar ook ik moet er af en toe even aan herinnerd worden dat de wereld waarin we leven een heel fijne plek is met zo ontzettend veel mooie mensen en dingen. Explosions in the Sky heeft met The Earth is Not a Cold Dead Place gezorgd dat ik nu een reminder in muzikale vorm heb. En voor iemand die heeft leren voelen en zichzelf vooral heeft leren kennen dankzij muziek, is dat een onbetaalbaar en groot geschenk.