Het feit wil dat ik vorig jaar Moon Beams van dit trio ontdekte omdat ik naar muziek zocht die perfect paste bij het boek dat ik toen las (Another Country van James Baldwin, voor de geïnteresseerden). Ik hield meteen van de melancholische, ingetogen piano jazz op dat album en inmiddels reken ik hem tot mijn persoonlijke favorieten. Sindsdien heb ik bij alles wat ik hoor van Bill Evans (Trio) hoge verwachtingen, maar tot nog toe weten die andere albums de grote gevoelens die ik ervaar bij Moon Beams nog niet te evenaren.
Ik las dat Portrait in Jazz het album is waarmee Bill Evans (piano), Scott LaFaro (bas) en Paul Motian (drums) hun naam vestigden als trio. Alleszins is een grote chemie tussen de drie te horen. De aandacht trekt als automatisch toch naar Evans op piano, maar LaFaro en Motian krijgen zeker ook hun momenten om te shinen. De mannen doen stapjes terug om de ander hun moment te laten pakken en het beste uit zijn instrument te halen. Hoe bijvoorbeeld bas en piano om elkaar heen cirkelen in ‘Autumn Leaves’ is erg speels en een van de hoogtepunten van het album. De dynamiek tussen de drie zorgt zeker voor een aantal mooie momenten.
Pingelen
Ik moet daarbij tegelijkertijd toch ook wel concluderen dat piano jazz, in ieder geval deze piano jazz, niet de meest spannende soort jazz is. Zo’n saxofoon of trompet waar iemand zijn hele longinhoud aan geeft, die muzikanten oncontroleerbare bewegingen laat maken terwijl ze hun hele ziel en zaligheid in hun instrument blazen, doet al snel intenser en meeslepender voor dan iemand die maar wat ‘lui’ op z’n pianootje pingelt (ik chargeer hier, even voor de duidelijkheid).
Piano jazz is meer ingetogen. Het is jazz die je doorgaans niet direct bij de keel grijpt, die zijn kaarten op de borst houdt, die zijn geheimen maar heel langzaam prijsgeeft. Dat dit soort jazz ook kleine meesterwerken voortbrengt, bewijst dit trio met Moon Beams, maar op dit album blijft een emotionele binding toch uit. Wat overblijft zijn negen songs waar ik ontegenzeggelijk kwaliteit in hoor en waarbij ik kan genieten van de manier waarop de drie met elkaar musiceren, maar een echte connectie ontbreekt.
Maar goed, ik ken mezelf en mijn jazz-ontdekkingen inmiddels een beetje. Het zou zomaar kunnen dat ik over een jaar of wat niets anders wil dan Portrait in Jazz. Voor nu blijf ik echter steken op een ruime voldoende.