Ὁπλίτης [Hoplites] – Π​α​ρ​α​μ​α​ι​ν​ο​μ​έ​ν​η [Paramainoméni] (2024)

Wonderlijk en Extreem

Eenmansproject Hoplites (ik zal het Latijnse alfabet blijven gebruiken in deze blogpost) bracht vorig jaar maar liefst drie albums uit, maar Paramainoméni van dit jaar is de doorbraak van deze Chinese muzikant. Niet dat Liu Zhenyang ooit stadions en Goffertweiden gaat platspelen, maar in de wereld van de extreme metal heeft Liu nu toch wel voet aan de grond gekregen. En extreem, dat is dit album.

Het eerste wat iedereen zich natuurlijk direct afvraagt: waarom als Chinees je bedienen van het Grieks (zowel in geschrift als in gezang), en dan ook nog het oud-Grieks van Plato en consorten? Liu schijnt een ontzagwekkende talenknobbel te hebben, hij spreekt twaalf talen vloeiend (het verbaast niemand dat deze jongeman tegenwoordig linguïstiek in Parijs studeert), waaronder dus ook oud-Grieks. In eerste instantie komt het gebruik van het oud-Grieks dus vooral voort uit een persoonlijke interesse, maar het helpt wel mee dat Liu zo makkelijker over onderwerpen kan zingen waar de Chinese autoriteiten niet zo blij mee zijn.

Onbegrijpelijk

Welke onderwerpen dat dan zijn? Ik heb werkelijk waar geen idee, mijn oud-Grieks is wat roestig en ik was al blij dat ik het Griekse alfabet nog steeds zo goed ken dat ik in ieder geval de songtitels en songteksten kan lezen zonder dat ik weet wat ze betekenen. Uit artikelen op het internet begrijp ik dat het vooral om maatschappelijk onrecht in China gaat, bijvoorbeeld de manier waarop vrouwen in bepaalde Chinese streken behandeld worden.

Nu boeit dat de gemiddelde luisteraar eigenlijk nauwelijks iets, want de teksten zijn toch volstrekt onbegrijpelijk voor nagenoeg iedereen behalve Liu zelf. Het is vooral het genadeloze geluid waarmee Hoplites indruk weet te maken. Het is moeilijk om de muziek te classificeren; er zijn zeker invloeden uit black metal aanwezig, maar ook dissonante death metal, mathcore en hardcore punk zijn nooit ver weg op Paramainoméni.

Bonte mix

Een bonte mix van invloeden dus die op papier al uiterst extreem lijkt, maar waar Liu zich vooral mee weet te onderscheiden is het feit dat er nauwelijks sprake is van een hapklare liedjesstructuur. De luisteraar krijgt geen enkel houvast bij het luisteren naar de zes nummers op deze plaat, wat ervoor zorgt dat je Paramainoméni tientallen keren kunt horen, maar het toch telkens voelt alsof je er voor de allereerste keer naar luistert.

Dat is aan de ene kant een voordeel, want dit album blijft keer op keer fris klinken. Het maakt iedere luisterbeurt echter ook zeer uitdagend. Na vijftig minuten structuurloze herrie waarbij absoluut niet valt te voorspellen hoe het nummer zich verder zal ontwikkelen, ben je simpel gezegd bekaf. Dan kun je als Liu best wat Griekse folky passages toevoegen, spelen met stilte en af en toe een verdwaalde saxofoon inzetten, maar feit blijft dat menselijke oren het niet erg aantrekkelijk vinden om geen enkel houvast te hebben als ze naar muziek luisteren en dat spanningsbogen en verwachtingspatronen waaraan gehoor gegeven wordt toch wel gewenst zijn.

Moeilijk verteerbaar

Maar nu zijn wij metalluisteraars wel wat gewend. Wij malen niet zo om wat dissonantie, kakafonie of gebrek aan structuur. Iedereen met een voorliefde voor het moeilijk verteerbare doet er goed aan om dit album eens een kans te geven. In een rijke metalen geschiedenis heeft Hoplites toch een eigen plekje weten af te bakenen en iets weten te creëren dat moeilijk met iets anders te vergelijken valt.

Paramainoméni is een groot spervuur aan brute riffs, weirde intermezzo’s en krankzinnig gegrom zonder dat er ook maar ergens een touw aan vast te knopen valt. En hoewel het dodelijk vermoeiend is om ruim vijftig minuten naar deze bak herrie te luisteren – afgaande op het gehijg waarmee het album eindigt gaat het Liu zelf ook allemaal niet in de koude kleren zitten – merk ik wel dat ik steeds weer opnieuw de behoefte voel om me te onderwerpen aan dit sonisch geweld.

Drive

De drive die uitgaat van dit album is simpelweg heerlijk. Er zijn nauwelijks aanknopingspunten in deze composities te vinden, maar toch zorgen het moordende tempo en de creatieve, onverwachte uitspattingen ervoor dat er ook heel veel luisterplezier in dit album ligt. Misschien is dit niet de beste, meest gestroomlijnde, meest evenwichtige metalplaat van het jaar, maar het is alleszins één van de meest wonderlijke extreme metalalbums die ik in de afgelopen jaren heb gehoord.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.