Slimme Zakenlui
Venom ken ik natuurlijk wel al lang van naam, al was het maar omdat een studiegenoot de hoes van Black Metal boven haar tv had hangen. De muziek moet ik ongetwijfeld ook al wel eens gehoord hebben, ik kan me bijna niet voorstellen dat niet één van de metalheads uit de eerste jaren van mijn studie me niet minstens één keer heeft geconfronteerd met de muziek van Venom, maar ik heb er in ieder geval geen levendige herinnering aan. Tijd dus om eens in het werk van deze band te duiken, want ze stonden met zijn drietjes aan de wieg van een hele stroom extreme metalbands.
Volgens mijn Black Metal boek is Venom de eerste band die je onder de extreme metal kunt scharen, al klinkt de muziek vandaag de dag natuurlijk best wel braaf. Bovendien kwam de band met een albumnaam die later gebruikt zou worden om een heel nieuw subgenre aan te duiden. De term ‘black metal’ zou niet per se gaan verwijzen naar bepaalde muzikale kenmerken, maar meer naar een totaalplaatje dat inherent blasfemisch was. De eerste golf black metal bands kende op muzikaal vlak een grote diversiteit, maar waarin ze overeenkwamen was dat ze allemaal in- en induister waren en dat ze de provocatie niet schuwden.
Totaalplaatje
Het leuke van het geluid van Venom is dat ze niet alleen door heavy metal zijn geïnspireerd, maar overduidelijk ook heel goed geluisterd hebben naar de grote punkbands. Zoals Cronos zelf zegt: “And I thought if we put the punk back into metal then we have a winning formula.” Bovendien deed het drietal een poging om de beste aspecten van de beste metalbands samen te brengen tot één ultiem geluid. De zwaarte van Motörhead, het satanische van Black Sabbath, de esthetiek van Judas Priest, het spelen met vuur zoals Kiss dat deed en de boosheid en het ongepolijste van punk leidde tot het totaalpakket Venom.
In 1981 bracht de band het debuut Welcome to Hell uit, waarschijnlijk het meest kwaadaardige album dat tot dan toe uit was gebracht. De teksten gingen zeer expliciet over Satan, hel en hekserij, de hoes was overduidelijk anti-christelijk, de zang had weinig meer met zingen te maken en de muziek was tegelijkertijd heel snel en zwaar, die zwaarte mede door het ‘bulldozer bass’ geluid dat je krijgt wanneer je een basgitaar op gitaarversterkers en -pedalen aansluit.
Chaotisch
Het album klinkt als een zootje, maar wel een charmant zootje. De kwaliteit is niet om over naar huis te schrijven, omdat het eigenlijk de bedoeling was om deze liedjes als demo te laten verschijnen, de band nam de nummers zeker niet op het met idee dat dit het debuutalbum zou worden. Het gaat hier ook duidelijk niet om het etaleren van technische vaardigheden, maar veel eerder om het neerzetten van een bepaalde donkere, chaotische sfeer.
Het album verkocht vrij goed en Venom kreeg meer budget en opnametijd voor hun tweede album Black Metal. Het album klinkt inderdaad wat verfijnder, als je dat zo kunt noemen bij dit genre, en ook wordt er wat meer gespeeld met dynamiek. Zo is voor mij ‘Buried Alive’ het overduidelijke hoogtepunt. Het tempo ligt veel lager dan op de andere liedjes van het album en is enorm intens door de tekstuele inhoud (zie de songtitel), de meeslepende opbouw en de gefluisterde teksten door Cronos.
Zootje
In 1984 werd At War with Satan uitgebracht wat door velen gezien wordt als het laatste deel uit de heilige Venom-trilogie en wat bovendien het laatste album was voordat de band uit elkaar begon te vallen. Dit is het album waar ik het minst mee heb, omdat het voor mij wat ongeïnspireerd klinkt en het twintig minuten durende titelnummer toch een beetje een bij elkaar geraapt zootje is.
Black Metal vind ik het tofste album van ze, maar een liefhebber van de band kan ik mezelf niet noemen. Ik snap zeker wel dat ze een gigantische invloed hebben gehad op alle extreme muziek die na Venom kwam, maar als het gaat om snelheid en overtuigingskracht luister ik toch een stuk liever naar punk en hardcore bandjes als Discharge, Crass, D.R.I. en Siege die ook allemaal van invloed zouden zijn op extreme metal (niet alleen black metal, maar ook grindcore bijvoorbeeld). Bij die bands hoor ik een ongebreidelde passie die ik hier toch mis.
Ongeloofwaardig
Voor mij speelt ook wel mee dat het hele satanische, anti-christelijke kader waarbinnen de band opereert nogal kinderachtig overkomt. Ze geloven overduidelijk allerminst in wat ze zingen en ik zie ze eerder als slimme zakenlui dan als pure muzikanten. Hoewel ik de eerste twee albums zeker wel hun kwaliteiten vind hebben, geloof ik het hele imago dat ze zichzelf hebben aangemeten gewoon totaal niet. Ergens siert ze dat natuurlijk, dat ze zich niet helemaal verloren hebben in wat ze prediken, in tegenstelling tot bands uit de tweede golf, maar puur op de muziek afgaande hoor ik dan toch stukken liever het oprecht getormenteerde, misantropische en kwaadaardige.
