Geen Liefhebber
John Lee Hooker is natuurlijk een heel bekende naam, maar ik heb nooit de tijd genomen om me in blues te verdiepen, en ik heb me dan ook nooit gewaagd aan Hookers muziek. Leuk dat ik hem tegenkom op mijn reis door de jaren zestig, en een uitgelezen kans om eens kennis te maken met het genre blues, dat echt wel een hiaat vormt in mijn luisterervaringen.
Naar ik begrijp is dat wat Hooker maakt ‘echte’ blues, dus fijn om via dit album kennis te maken met het genre. RateYourMusic categoriseert dit album als ‘delta blues’ en ‘electric blues’. Die laatste betekent eigenlijk niet meer dan dat het genre gemaakt wordt met elektrisch versterkte instrumenten, ‘delta blues’ is een van de belangrijkste stijlen binnen de blues. Het ontstond rond het begin van de twintigste eeuw en werd rond 1920 voor het eerst opgenomen. De gitaar en de mondharmonica zijn de belangrijkste instrumenten (die laatste horen we overigens niet op Travelin’. Bij de gitaar is het belangrijkste kenmerk dat de slidetechniek een grote rol heeft, een techniek die nu onlosmakelijk verbonden is aan de blues.
Nieuw jasje
Je zou kunnen zeggen dat Hooker een klassiek soort blues speelt, maar dat hij ook gebruik maakt van de technologische mogelijkheden (elektrische versterking) om deze klassieke stijl in een nieuw jasje te steken. Travelin’ was het eerste album dat door label Vee-Jay werd uitgebracht waarbij alle liedjes in één sessie opgenomen werden. Vandaar ook dat dit album een niet heel gevarieerd geluid kent. Hij wordt hier overigens bijgestaan door een bassist, een drummer en een tweede gitarist.
Laat mij dat gebrek aan variatie nu net het grote minpunt van het album vinden. Ik snap dat er een zekere aantrekkingskracht zit in de persoonlijke ellende die John Lee Hooker met de luisteraar deelt, ergens wekt het hele imago dat Hooker hier uitdraagt sympathie op. We zien op de hoes duidelijk een man die geen plek meer heeft om naar toe te kunnen, die door vrouwen en drank platzak geraakt is en die gedoemd is om een leven vol rampspoed te leven. Het is het typische beeld dat je voor je ziet als het gaat over deze muziekstijl, maar ik kan er (in ieder geval in dit geval) heel weinig mee. Het zal ongetwijfeld allemaal ontzettend oprecht zijn, maar het klinkt mij te veel in de oren als het romantiseren van iets dat verre van romantisch is. En toch vind ik dat gebrek aan variatie erger.
Eentonigheid
Ondanks dat de twaalf liedjes bij elkaar nauwelijks een half uur duren, ligt de eentonigheid al zeer snel op de loer. Als je de aantrekkingskracht van het genre of van Hooker specifiek wel snapt zal het vast heel goed zijn, maar ik hoor hier zelf echt niets interessants in. Als je dit al ervaart als iets wat niet echt oprecht is (wat dan misschien weer mijn gebrek is), dan hebben deze twaalf liedjes die op den duur allemaal op elkaar gaan lijken muzikaal ook nog eens heel weinig te bieden. Het feit dat ik de sfeer niet voel en snap is natuurlijk een minpunt maar daar kan ik me nog wel overheen zetten, maar het eentonige karakter van het album doet mij definitief afhaken.
Al moet ik wel toegeven dat inhoud (sfeer) en vorm (hoe de songs in elkaar zitten) misschien dichter bij elkaar liggen en dat ik er verkeerd aan doe om die elementen zo uit elkaar te trekken. Het komt er in ieder geval op neer dat ik dit moeilijk kan uitzitten, ook al duurt het maar dertig minuten.
Waardevol document
Toch kan ik hier nog wel een kleine voldoende aan kwijt, maar dat komt vooral omdat ik het in de context van de muziekgeschiedenis wel een heel waardevol document vind en dat ik het luisteren ervan, ook al kan ik er niet van genieten, wel als verrijkend heb ervaren. Het is zinnig om eens te horen hoe een van de voorlopers van rock & roll, blues rock en uiteindelijk hard rock en heavy metal klinkt. Maar nee, een liefhebber kan ik mezelf niet noemen.
