Palace Brothers – There Is No One What Will Take Care of You (1993)

Slim bij Elkaar Gebracht

no title has been provided for this book
Jaar:
Label:
Speelduur:

Ik ben zo in de loop der jaren redelijk verknocht geraakt aan enkele Will Oldham albums. I See a Darkness, Arise Therefore en het naamloze album onder de naam Palace Brothers, aka Days in the Wake, reken ik toch echt wel tot mijn persoonlijke favorieten. Ondanks dat ik Oldhams muziek al ken vanaf mijn begindagen als muziekliefhebber- en ontdekker, hebben deze albums toch echt pas in de afgelopen jaren echt de weg naar mijn hart weten te vinden. Ik word nu vele malen meer geraakt dan toen ik naar zijn muziek luisterde toen ik een jaar of zestien, zeventien was. Tijd dus om eens verder in zijn oeuvre te duiken, want dat is eigenlijk best omvangrijk en ik heb zo het idee dat er nog heel wat pareltjes op mij liggen te wachten om opgevist te worden.

Waarom niet beginnen bij het begin, dacht ik, en dat is maar goed ook, want het allereerste album van Will Oldham is één van de weinige albums die hij nog niet van Spotify af heeft gehaald. Al die andere albums die ik graag (nog) eens goed zou willen horen (Joya, Viva Last Blues, Ease Down the Road, Master and Everyone en verschillende samenwerkingen met andere muzikanten) zal ik op een andere manier moeten leren kennen. Ach ja, weer een goed excuus om nieuw vinyl aan te schaffen, denk ik dan maar.

Blij verrast

Dit eerste album van ome Will is gemaakt onder de naam Palace Brothers. Wikipedia leert dat verschillende leden uit de legendarische post-rockband Slint meespelen op dit album. Ik wist wel dat Oldham bevriend was met de band (die wat mij betreft één van de grootste meesterwerken ooit heeft weten te fabriceren, wie weet wijd ik daar ook nog wel eens enkele woorden aan), maar nooit geweten dat ze ook echt samen dingen opnamen. Blij verrast dus wat dat betreft.

Oldham maakt voornamelijk muziek die in de hokjes country en folk te passen valt. Nu vind ik dit niet de meest spannende genres, vooral bij nieuwe releases verzucht ik nog wel eens hoe vaak we dit niet al eerder gehoord hebben, maar Oldham springt er voor mij toch wel uit. Oldham weet, met wat ik van hem ken, toch altijd wel heel goed mijn aandacht te grijpen en vast te houden (niet dat dit nieuw is overigens, Oldham maakt nog steeds muziek maar dit album viert volgend jaar alweer zijn dertigste verjaardag).

Vals

Dat ligt vooral aan de zang, die zo vals als een kraai is, maar die enorm goed de onderwerpen draagt waar Oldham over zingt. De helft van de tijd zit hij in zak en as en ook dit album is vrij duister van toon, al heb ik het idee dat er soms toch wel een zweem van ironie en relativering door de ellende heen schijnt. Bovendien doet dit album wat minder persoonlijk aan dan bijvoorbeeld I See a Darkness. Hij lijkt hier niet zozeer zijn eigen rampspoed te bezingen, maar eerder een bepaald thema vanuit verschillende invalshoeken te onderzoeken.

Zonde is het hoofdthema van There Is No One What Will Take Care of You. Het album staat bol van de religieuze verwijzingen, maar ik heb nooit echt het idee gehad dat Oldham een zeer religieus persoon is. Als je afgaat op de albumtitel, wil hij misschien juist zeggen dat je nog zo religieus kunt zijn, er is uiteindelijk niemand die zich om je bekommert. Je tegenslagen hebben geen betekenis en er is geen God die het boeit dat iemand jouw leven verpest of dat je je eigen leven vergooit. Vandaar waarschijnlijk ook dat Oldham zelf op een ironische manier lijkt te spelen met waar hij over zingt. Ik weet niet of dit echt het idee achter het album is, de gedachte dat dit het wel kan zijn, geeft het geheel voor mij wel een extra dimensie.

Muffig

Muzikaal past alles ook heerlijk bij het gekweel van Oldham en de thematiek van het album. Het zal ongetwijfeld allemaal heel erg goed uitgedacht zijn, maar het klinkt alsof het in een middagje op een verlaten, muffige boerderij in de middle of nowhere opgenomen is. Een band als 16 Horsepower, of recenter een artiest als Ethel Cain, heeft de kwaliteiten om je met hun muziek naar hete, woestijnachtige, verlaten oorden te brengen waar altijd de dreiging van een alziende God loert. Het is een sfeer die me enorm aanspreekt, die me nooit zal gaan vervelen, en dit album komt eigenlijk best wel dicht in de buurt van die sfeer, ook al lijkt alles hier wat minder serieus genomen te worden.

Het vertrekpunt van There Is No One What Will Take Care of You lijkt eerder rationeel dan emotioneel te zijn. En toch weten heel wat nummers op dit album bij mij een snaar te raken, juist omdat alle losse elementen heel slim bij elkaar gebracht zijn. Hoe het muzikaal aan alle kanten rammelt, hoe Oldham zich helemaal geeft en de onderwerpen die bezongen worden, samen maken deze dingen toch wel echt een indrukwekkend geheel. Van begin tot einde een erg goed album, met speciale vermeldingen voor de nummers ‘(I Was Drunk at the) Pulpit’ en ‘Riding’ waarbij alle onderdelen tot in perfectie uitgevoerd zijn. Het is me maar weer duidelijk geworden dat ik nog lang niet klaar ben met de muziek van Will Oldham.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.