Marc Almond was tot een jaar of tien geleden een beetje een muzikale randfiguur in mijn leven. Ik kende hem vooral van zijn interessante samenwerkingen met artiesten die ik hoog heb zitten (Coil, Current 93) en van zijn aanwezigheid in een documentaire over Morrissey. Als iemand zich zo omringt met eigenzinnige en eigenwijze figuren, dan moet de eigen muziek toch ook wel boeiend zijn, was mijn redenering. Na het horen van zijn werk met Soft Cell ontstond een kortstondige obsessie, want dit was inderdaad indrukwekkend. Daarna verdween Almond weer naar de achtergrond (er is ook zoveel mooie muziek om aandacht aan te besteden!), maar toen ik enkele weken terug nietsvermoedend Vermin in Ermine weer eens aanzwengelde, was ik meteen weer ondersteboven van wat ik hoorde.
Vermin in Ermine is Almonds eerste solo-album, maar het is eigenlijk ook een samenwerking met The Willing Sinners, een door hem gevormde band waarmee hij eerder ook al onder de naam Marc and the Mambas muziek maakte. En naast Almond en The Willing Sinners horen we ook nog onder andere saxofoon, trompet, viool, tympani en bouzouki. Het is een bont gezelschap dat we hier opgediend krijgen en op muzikaal vlak is dit inderdaad een bijzonder rijk album te noemen.
Mooi en Krachtig
Spaans aandoende motiefjes lopen als een rode draad door het album heen en door gebruik van cello, viool, saxofoon en trompet worden er zeker ook invloeden vanuit respectievelijk klassiek en jazz geïncorporeerd. Deze wilde combinatie van inspiratiebronnen geeft dit popalbum iets theatraals, potsierlijks zo u wilt, en datzelfde kun je zeggen van de vocalen van Almond, al vind ik ze prachtig meeslepend. Ik kan echt genieten van het feit dat hij ogenschijnlijk zonder enige moeite alle registers openrukt. Wat mij betreft één van de mooiste en krachtigste stemmen in de popmuziek.
Ondanks alle ‘echte’ instrumenten hebben enkele nummers ook een heel mechanisch karakter, zoals we dat kennen van Almonds werk met Soft Cell. Opener ‘Shining Sinners’ doet me bijvoorbeeld denken aan Einstürzende Neubauten, maar dan een versie waarbij de band ‘normale’ instrumenten gebruikt in plaats van winkelwagentjes, fietsbanden en tonnen. Vaak is de percussie vrij stuwend en rechttoe rechtaan, terwijl de verdere muzikale omlijsting vrij overdadig en kitscherig aanvoelt.
Tegenstellingen
Het is wat bevreemdend hoe het theatrale en mechanische hier gecombineerd worden, en de teksten versterken dat gevoel alleen maar. Want Marc Almond zingt wel alsof hij de ster van een grote Broadway-musical is, de songteksten verraden veel eerder een fascinatie voor geweld, verval en smoezeligheid. Als ik de teksten lees, waan ik me in de wereld die men bijvoorbeeld in de film Blade Runner (1982) neerzet: viezig, mistroostig en moreel bankroet.
Vermin in Ermine speelt constant met tegenstellingen en dat maakt dit tot een enorm boeiend album waar bijzonder veel in valt te ontdekken. Het is kitscherig, maar op een heel intelligente en kunstzinnige manier en het is pop, maar wel die van de soort die je bij vlagen heel oncomfortabel laat voelen. Het zijn redenen voor mij om dit als één van de hoogtepunten uit de discografie van Marc Almond te zien (van wat ik tot nu toe ken, heb wel veel, maar nog niet alles gehoord).
Laat
Het is eigenlijk jammer dat ik Almonds muziek relatief laat ontdekte. Ik denk oprecht dat dit een artiest is die misschien Morrissey (mijn muzikale held vanaf mijn vijftiende ongeveer) wel naar de kroon had kunnen steken toen ik tiener was. Maar het mocht niet zo zijn, ik ontdekte Almond toen ik al volwassen was en me niet zo snel meer helemaal verloor in muziek en toen mijn smaak misschien al te veel uitgewaaierd was om lang stil te staan bij één en hetzelfde ding. Maar de afgelopen weken ben ik weer op volle kracht de vreemde wereld van Almond ingeslingerd en blèr ik de teksten weer mee alsof ik een puber ben. Almond is weer even mijn held van het moment, voor zolang het deze keer duurt.
Tot slot: neem vooral ook eens de moeite om de bonusnummers te beluisteren, want daar zitten ook parels tussen. Het is eeuwig zonde bijvoorbeeld dat ‘Split Lip’ niet op de reguliere vinyl-versie te horen is, want dat nummer is één van mijn Almond-favorieten.