In de afgelopen jaren ben ik meer naar reggae gaan luisteren. Inmiddels is het een genre dat ik goed kan waarderen en waarbij ik eigenlijk alle klassiekers wel goed vind. Een album dat ik zo goed vond dat het zich kon meten met mijn persoonlijke favorieten in andere genres had ik echter heel lang niet. Totdat ik Peace and Love van Dadawah ontdekte, dat het voorlopige hoogtepunt is in mijn zoektocht naar leuke reggae.
Reggae, het is een genre waar ik lange tijd echt een spuughekel aan heb gehad. Ik vond het muziek voor mensen die niets met hun leven deden (stoners) en ik hoorde er werkelijk waar niks in wat me aansprak. Zoals voor zoveel muziek (en andere zaken in het leven) geldt: wanneer je je in iets verdiept en de achtergrond van een bepaald fenomeen (in dit geval reggae dus) leert kennen, verandert dat je perspectief en kun je opeens op miraculeuze wijze gaan houden van iets waar je eerst altijd een hekel aan had.
Rastafari
Dadawah werd geboren als Michael George Henry. Hij groeide op in een Rastafari-gemeenschap. In zijn muziek komt het denken van Rastafari ook heel erg naar voren dus het helpt wel een beetje mee als je weet wat die religie behelst. In het kort: Rastafari is een afrocentrische religie gebaseerd op een bepaalde lezing van de bijbel. Men gelooft in Jah (God) en zien keizer Haile Selassie van Ethiopië (1930-1974) als de terugkeer van Jezus op Aarde. Naar het Westen, dat volgens Rastafari Afrikanen onderdrukt, wordt verwezen met de term ‘Babylon’, en men gelooft in een terugkeer van alle Afrikanen naar het Afrikaanse continent, dat ‘Zion’ genoemd wordt.
Het is deze filosofie die veelvuldig voorkomt in de reggae, en die ook op Peace and Love een hoofdrol speelt. Het is eigenlijk pas sinds ik me heb verdiept in deze achtergrond van reggae dat ik het genre heb leren waarderen. In veel gevallen is het een vorm van muzikaal protest en het prediken van een religie, maar dat allemaal op een bijzonder liefdevolle en geweldloze manier. Dit is geen hardcore punk waarbij wordt getracht om je met muzikaal geweld een bepaalde politieke boodschap door de strot te duwen, maar hier wordt op een heel kalme manier een prangende boodschap overgebracht. Het is precies die vreemde tegenstelling die het genre zo uniek maakt.
Noodzakelijk ingrediënt
Voor mij geldt wel dat deze boodschap aanwezig móet zijn om het genre te kunnen waarderen. Reggae over koetjes en kalfjes, daar moet ik niks van hebben (net als van hardcore punk over koetjes en kalfjes). Ik vind het juist interessant om te horen hoe verschillende muzikanten op verschillende manieren vorm proberen te geven aan hun religie en aan het onrecht dat hun voorouders en hunzelf is aangedaan. Die sociaal-maatschappelijke en politieke component is voor mij een noodzakelijk ingrediënt voor het genre.
Peace and Love vind ik zo geweldig, omdat Dadawah op dit album op een unieke manier zijn visie op de wereld uitdraagt. De nummers zijn een stuk langer dan ik van het genre gewend ben; op het album staan vier nummers die tussen de zeven en elf minuten duren. Doordat de composities zo wijdlopig zijn, krijgt het album een hypnotiserend karakter; Dadawah speelt met herhaling, zonder dat het ook maar ergens saai wordt. Bovendien heeft Dadawah alle tijd om zijn boodschap te bezingen. Ook daarbij schuwt hij de herhaling niet, maar ook hier zorgt dat er juist voor dat zijn persoonlijke missie zonder misverstanden bij de luisteraar binnenkomt.
Ritueel
Dit album klinkt alsof je als buitenstaander onderdeel gemaakt wordt van een Rastafari-ritueel waar normaal alleen ingewijden aan deel mogen nemen. Dat is misschien niet eens zo gek, want Dadawah is een specialist in Nyabinghi, de naam die gegeven is aan feestelijke bijeenkomsten om bepaalde belangrijke data van het Rastafari-geloof te vieren. Peace and Love voelt intiem aan, door de kalme, weemoedige composities en de liefdevolle teksten die tegelijkertijd doordrongen zijn van pijn.
Voor mij is dit het reggae-album waar sociaal-maatschappelijke urgentie en muzikale vernieuwing hand in hand gaan. Ik ben nog geen reggae-album tegengekomen dat zo wars van conventies is, en dat tegelijkertijd zo krachtig het Rastafari-denken weet over te brengen. Het is een op en top spiritueel album, zonder ook maar ergens prekerig te worden en ondanks de soms donkere materie is Peace and Love uiteindelijk extreem opbeurend.
Tegenstellingen
Het zijn al die tegenstellingen die me naar dit album toe blijven trekken. Op papier, qua boodschap, qua cultuur staat dit mijlenver van me af, en toch zorgt Peace and Love ervoor dat ik helemaal meega in de pijn en liefde die bezongen worden. Dat is natuurlijk de kracht van goede muziek, dat die een diep menselijke kern weet aan te spreken waarbij afkomst, geloof, en levensvisie er niet meer toe doen. Dankzij dit album snapte ik (al is ‘voelde ik’ misschien beter op zijn plaats) reggae eigenlijk pas echt, en het is dan ook niet voor niets mijn favoriete album in het genre.