Nadat ik niet al te enthousiast was over Travelin’ van blueslegende John Lee Hooker, werd mij gezegd dat ik wel een erg sterke mening had voor iemand die eigenlijk maar weinig af wist van blues. Daar zat zeker wel wat in, en het afgelopen jaar heb ik dan ook best wat andere bluesartiesten en -albums gehoord. Ik ben nog steeds geen fan van John Lee Hooker en die wat lage beoordeling, daar sta ik nog steeds achter. Ik heb echter tijdens het luisteren van blues wel een heel aantal albums gevonden die wel echt indruk op me maken. Harlem Street Singer van Blind Gary Davis is er daar één van.
De titel is uitmuntend gekozen. Je ziet zo voor je hoe deze blinde, 64-jarige gitarist en zanger ergens op een straathoek heel zijn ziel en zaligheid in deze nummers legt. Ik zou zeker stil blijven staan voor de muziek van Davis, en niet voor een nummertje, maar het liefst voor een hele set. Davis’ rauwe stem enerzijds en zijn indrukwekkende gitaarspel anderzijds maken dat je zijn liedjes ingezogen wordt. Het is één en al passie wat de klok hier slaat, en ik ben erachter gekomen dat in blues alles valt of staat met kunnen meevoelen met datgene wat de artiest wil overbrengen. Dat zit in het geval van Davis wel goed.
Gospel
Het soort country blues wat Davis speelt, is herkenbaar aan een lastige fingerpicking-stijl en aan ritmes die zijn beïnvloed door ragtime. Dat zijn stijl geliefd was, is te zien aan de lange lijst met beroemde namen die geïnspireerd werden door Davis’ spel. Bob Dylan, Dave van Ronk, Rory Block en Grateful Dead zijn zo wat namen die ofwel bij Davis in de leer zijn geweest of die hoorbaar beïnvloed zijn door het gitaarspel van Davis.
Rond zijn veertigste liet Davis zich bekeren tot het christendom en sindsdien zingt hij voornamelijk gospelsongs. De Heer wordt dan ook veelvuldig bezongen op dit album. De twaalf nummers hebben allemaal wel een link met het geloof, niet per se iets waar ik normaal erg veel mee kan, maar als je Harlem Street Singer een beetje in de context van zijn tijd ziet, als je de zeitgeist een beetje in ogenschouw neemt, dan vind ik het allemaal toch wel wat hebben.
Doorleefd
Ik ben natuurlijk verpest door alle antichristelijke metal die ik luister, maar me realiserend dat het in de jaren zestig nog veel normaler was om godsdienst een grote rol in je muziek te laten spelen, kan ik het toch wel waarderen, zeker ook vanwege mijn stiekeme katholieke inborst waar ik eerder over geschreven heb. Er schuilt een zekere schoonheid in zo gepassioneerd het geloof bezingen (net zoals met even zoveel passie het geloof afwijzen, zolang het maar met bevlogenheid gebeurt ben ik al snel om).
Harlem Street Singer is voor mij dan ook een prachtig, doorleefd statement van een man die zoveel heeft meegemaakt (als kind blind geworden, een liefdeloze moeder en een vermoorde vader), maar die nu dankzij de muziek en de liefde voor God toch zijn weg in het leven gevonden heeft. En in tegenstelling tot John Lee Hooker, geloof ik bij Blind Gary Davis ieder woord van wat hij zingt en iedere noot die hij speelt.
Uithalen
Davis is op zijn best wanneer hij zich op vocaal gebied helemaal geeft. De uithalen waar hij soms mee op de proppen komt zijn echt zinderend, vooral de ‘hallelujah’s op ‘I Belong to the Band’ zijn gezongen met zoveel overgave dat het voelt als de meest intens mogelijke openbare belijdenis van het geloof.
Het is prachtig hoe krachtig Davis zijn liefde voor God weet uit te drukken, en zelfs als je niets hebt met wat voor uitingen van religie dan ook, laat je dan overrompelen door het geweldige gitaarspel en door de doorleefde vocalen van een muzikant die voor mij bewezen heeft dat blues krankzinnig intens kan zijn. Het zal misschien niet mijn meest favoriete genre worden – daarvoor staat de muziek toch misschien net wat te ver van mijn eigen belevingswereld af – maar dat het genre erg goede albums in zich herbergt (er zullen ook nog andere besprekingen volgen), dat is voor mij inmiddels overduidelijk.