S.O.B. – Vicious World (1994)

Enkele maanden terug zat ik heerlijk diep in mijn metalen luisterproject, maar door het Japanse S.O.B. (dat staat voor ‘Sabotage Organized Barbarian’) is daar toch de klad ingekomen. Ik had simpelweg niet zo’n zin in hardcore punk die niemand vandaag nog lijkt te kennen. De afgelopen week heb ik echter een greep in hun oeuvre gedaan, met toch wel een verrassend positief resultaat, al snap ik oprecht niet wat deze band doet in de ‘essential listening’ lijst uit mijn death metal boek.

Ik verwacht van de acts die in die lijst genoemd worden dat ze op de één of andere manier van invloed zijn geweest op de bands die na hen kwamen, of dat ze een bepaalde tijdloosheid bezitten waardoor we hun muziek vandaag de dag nog steeds geweldig vinden. Alleen al het feit dat er online bijna niks over deze Japanse band te vinden is, doet vermoeden dat hun invloed niet erg ver gereikt heeft en het feit dat er in deze tijd nauwelijks nog luisteraars te vinden zijn voor deze band doet vrezen dat S.O.B. in de vergetelheid geraakt is, en dat het het eigenlijk niet meer waard is om naar deze band te luisteren.

Invloed

Een van de weinige dingen die ik heb kunnen vinden over de band is dat ze gespeeld hebben met Napalm Death in hun vroege jaren en dat ze van invloed zijn geweest op deze Britse grindcoreband. Nu moet ik toegeven dat als je in staat bent geweest om de grootste grindcoreband ter wereld te beïnvloeden, je het niet onaardig gedaan hebt, maar om ze nou tussen grootheden als datzelfde Napalm Death, Sepultura en Death te plaatsen, dat gaat me wat ver.

Ik geloof best in de pionierende krachten van deze band, maar die liggen voor mijn gevoel eerder op het vlak van de hardcore punk dan van de metal. Nu kan ik een portie goede hardcore punk best smaken op zijn tijd, maar metal is toch een oneindig interessanter muziekgenre en binnen die wereld steekt S.O.B. wat flets af vergeleken met tijdsgenoten.

Lomp en log

Niet dat de muziek van de Japanners nou enorm slecht is. Het eerste album Don’t Be Swindle (1987) is meer hardcore dan wat anders en in zijn soort niet bepaald een hoogvlieger, maar vanaf opvolger What’s The Truth? (1990) wordt het allemaal wat lomper en logger en dan krijg je eigenlijk pas het idee – hoewel de hardcore-invloeden overduidelijk aanwezig blijven – dat je naar metal aan het luisteren bent.

Mijn favoriete album van ze is Vicious World uit 1994, het laatste album dat de band opnam voordat zanger Tottsuan stierf aan zelfdoding. Op dit album komen de drive van hardcore, het lompe van grindcore en de creatieve uitspattingen van death metal heel fijn samen. Van de vier albums die ik heb gehoord van de band is dit veruit het meest evenwichtige en plezierige om naar te luisteren. De vocalen van Tottsuan liggen me op dit album ook het best. Soms een diepe schreeuw, af en toe pratend en op andere momenten bezeten gekrijs, het is die variatie die zeker bijdraagt aan de positieve waardering van dit album.  

Vermakelijke uitstapjes

De band bestaat nog steeds, met een andere zanger natuurlijk, maar treedt tegenwoordig alleen nog maar op binnen Japan en ze spelen alleen nog maar hardcore punk. Dat sterkt mij in het oordeel dat deze band eerder als een hardcoreband gezien moet worden die enkele vermakelijke uitstapjes maakte naar de metal, dan als een volbloed metalband. Geen band waar ik naar zal blijven luisteren, maar toch leuk om eens gehoord te hebben, en alleszins een stuk leuker dan ik had verwacht op basis van de spaarzame informatie die beschikbaar was.

Dit album staat niet op Spotify