Creatieve Stormram
Naast de bands die in het black metalboek genoemd worden, ga ik me ook langzaam eens wagen aan de essentiële luisterlijst die is opgenomen in het boek Choosing Death: The Improbable History of Death Metal and Grindcore. De eerste band die we op die lijst tegenkomen, is het Amerikaanse Possessed. En natuurlijk staat die band daarop: hun eerste album Seven Churches (1985) staat bekend als het eerste death metal album.
En waar Venom met de naam van hun eerste album (Black Metal) de naam gaf aan een heel nieuwe stroming, lijkt Possessed dat te hebben gedaan met het slotnummer van dit album dat ‘death metal’ heet (al schijnt zanger Jeff Becerra enkele jaren daarvoor al over ‘death metal’ als stroming te hebben gesproken, en moet er nog ergens een verdwaalde democassette van de band zijn die ook deze titel draagt).
Kiempjes
Je moet je er echter nog niet al te veel bij voorstellen. Het geluid van de latere death metal bands is nog best een eindje weg (vergelijk bijvoorbeeld het eerder besproken Suffocation met dit, een wereld van verschil!), maar er zijn al wel wat eigenschappen te horen die in de toekomst verdere uitwerking zouden krijgen.
We horen de raspende vocalen van Jeff Becerra die alweer een stukje zieker klinken dan wat dingen die we enkele jaren ervoor hoorden (maar nog lang niet zo ziek als enkele jaren later), de bandleden rammen er weer flink op los, met hier en daar een solootje (maar later in de death metal zou het allemaal nog veel technischer worden), we horen gewelddadige songteksten die rechtstreeks uit een horrorfilm lijken te komen; ja je hoort dat hier kiempjes geplant werden die later zouden uitgroeien tot monsterlijke planten die amper nog bij te snoeien waren.
Slim
Maar bovenal hoor ik hier een band (de twee hoofdleden zaten nog op de middelbare school toen ze dit maakten!) die op een slimme manier een heleboel metalgenres aan elkaar lijmt. De subgenres waren allemaal nog niet zo vastomlijnd in deze periode en Possessed haalde duidelijk hun inspiratie uit een hele hoop verschillende soorten heel harde muziek. Ik hoor de snelheid van thrash, ik hoor soms iets meer melodieuze invloeden uit de begindagen van de metal en het omgekeerde kruis in het bandlogo en de soms satanische teksten verraden de invloed van de eerste golf aan black metal bands.
Het resultaat is een verschrikkelijk onderhoudende plaat geworden die bol staat van de wendingen en twists. In die tijd kon je er nog mee weg komen om je album gewoon te beginnen met de filmmuziek van The Exorcist (1973) en het is een uitstekende vondst, want het zet meteen de toon voor het geweld dat nog komen gaat. Seven Churches klinkt natuurlijk nogal gedateerd, maar het spelplezier en de vernieuwingsdrang werken nog steeds zeer aanstekelijk. De afgelopen weken had ik iedere dag weer zin in de creatieve stormram die dit album is.
Compromisloos
De band kwam nog met opvolger Beyond the Gates in 1986, maar dat is een flinke stap terug ten opzichte van het debuut, want dat is meer thrash en minder death en we hebben al eens eerder geconstateerd dat pure thrash niet helemaal mijn ding is. Possessed maakte nog een EP in 1987 (The Eyes of Horror) en viel daarna uit elkaar, om uiteindelijk in de jaren ’00 weer te hervormen en in 2019 kwam na 33 jaar hun derde album Revelations of Oblivion uit. Dat album verdient ook niet de schoonheidsprijs, maar is ook niet heel slecht.
We houden het dus maar bij dat compromisloze debuut dat twee tieners in hun schoolvakantie in elkaar knutselden. We zullen nog veel vaker op deze reis zien hoe jeugdige (over)moed leidde tot albums die muzikale monumenten zouden worden. Metal lijkt het genre bij uitstek te zijn waar jonge lieden die neigen naar extremen zich thuis voelen. Ik vind het alleen maar mooi, wat een heerlijk genre blijft het toch.
