Een Nieuwe Obsessie
In mijn tienerjaren heb ik heel wat naar Agoraphobic Nosebleed geluisterd. Het extreme karakter van grindcore trok me erg aan – de extreem korte en harde liedjes was iets waar je je ouders goed mee op de kast kon jagen – maar ergens ben ik het genre weer uit het oog verloren. Zo af en toe echter kom je nog eens een album tegen dat diepe indruk maakt en dat je doet beseffen dat het genre nog steeds springlevend is. Hiss van Wormrot is er zo één, een wervelwind die een heel scala aan stijlen in zich herbergt, maar nog steeds onmiskenbaar grindcore is.
Het helpt ook mee dat ik me momenteel verdiep in de geschiedenis van de metal, en dat door dit album en het lezen over de verschillende extreme subgrenres mijn fascinatie voor grindcore ook weer begint aan te wakkeren. Wat een geluk dus dat er dit jaar gewoon een album binnen deze stijl is uitgekomen dat misschien over een aantal jaren wel gezien wordt als een klassieker binnen het genre.
Nieuwe invalshoeken
Wormrot komt uit Singapore en is met Hiss toe aan hun vierde studio-album. Ik heb al wel eerder wat van ze gehoord, maar dat blies me niet echt van de sokken. Zo’n veertig jaar na het ontstaan van grindcore is het moeilijk om nog met iets nieuws te komen. Hoe harder en sneller kan het nog immers, als er al zoveel hards en snels gemaakt is? Het antwoord is dat dat niet kan, zoals bij zoveel andere genres is de essentie hier ook al lang en breed benaderd, maar met een flinke dosis creativiteit en het zoeken naar nieuwe invalshoeken kun je nog heel veel leuke dingen doen, zo bewijst deze band.
Zoals het grindcore betaamt ramt de band er in korte tijd een flink aantal nummers doorheen, 21 in iets meer dan een half uur om precies te zijn (al valt dat eigenlijk nog mee), en dan is het laatste nummer ook nog meer dan vier minuten lang, een heus epos voor grindcorebegrippen. Het genre vindt zijn oorsprong in hardcore punk en death metal – en die genres horen we zeker ook terug op deze plaat, maar we horen ook invloeden uit black metal, screamo, thrash metal, post-metal, noem een metalen subgenre en de kans is groot dat hij op deze plaat terug te vinden is.
Spectrum
Die enorme diversiteit aan stijlen is verpakt in (zeer) korte nummertjes waardoor het boven alles toch ook gewoon een beukende grindcoreplaat is. Maar wel eentje die telkens weer weet te verrassen, die steeds weer wegen inslaat waarvan je niet had durven dromen en die heel veel verschillende stemmingen weet te vatten. Er is melancholie, woede, hopeloosheid, ok, er is weinig vrolijkheid te bekennen, maar het hele spectrum aan negatieve emoties wordt hier moeiteloos aangedaan.
Wormrot schippert steeds tussen melodie en ieders trommelvliezen aan flarden spelen en bewandelt dat koord met een ongekend zelfvertrouwen. We horen een band die zonder moeite een heel arsenaal aan stijlen beheerst en die bewijst dat ze op al die verschillende manieren doeltreffend kan zijn. Het grootste voorbeeld daarvan is misschien wel het nogal verrassende gebruik van de viool. Die horen we op meerdere nummers voorbijkomen en heeft steeds weer een andere functie, soms angstaanjagend, soms droevig, soms ronduit krankzinnig, maar in ieder geval nooit hetzelfde, zoals ook alle andere instrumenten op deze plaat zo ontzettend veel verschillende functies vervullen.
Vocaal
Vocaal is het niet anders. We horen beestachtig gegrom, getormenteerd gekrijs, we horen death grunts, we horen de samenzang zoals we die in hardcore punk horen, we horen lichtelijk pathetische screams, het is bizar om te weten dat dit allemaal uit één persoon komt en wat de zanger ook uit zijn lichaam perst, het klinkt allemaal fantastisch.
Voor mij is dit album duidelijk één van de hoogtepunten van het jaar. Hiss is een kolkende rivier die bijna buiten zijn oevers treedt van creativiteit en compositorisch vernuft, maar uiteindelijk weet Wormrot toch een heel krachtig evenwicht te vinden tussen vernieuwing en de klassieke regels van grindcore.
Het oorspronkelijke doel van mijn reis door metalland was om black metal beter te begrijpen, maar dit album heeft er eigenhandig voor gezorgd dat ik nu ook alles van grindcore en al die andere genres die op dit album aan bod komen wil weten. Bedankt Womrot voor het brengen van een nieuwe obsessie. Ben benieuwd hoe dit album overeind blijft als ik alle grote klassiekers uit het genre tot me genomen heb, maar ik denk zo dat ik er met Hiss een favoriet voor het leven bij heb.
