Vrolijkheid, Speelsheid en Avontuur
Mijn ontdekkingstocht door de klassiekers van de jaren zestig (en ja, inderdaad, na een jaar hang ik nog steeds in 1960) brengt mij deze keer bij een album van een artiest waar ik nog nooit van gehoord had. Het verhaal van jazz saxofonist Tina Brooks is vrij tragisch. True Blue is het enige album dat tijdens zijn leven uitkwam. Hij nam als bandleider nog vier sessies op voor het beroemde Blue Note label, maar die werden pas jaren na zijn dood uitgebracht. Het label had in die tijd duidelijk andere oogappels, zelfs True Blue, de plaat die dus wel uitkwam, kreeg niet veel promotie. Brooks zou na 1961 geen muziek meer opnemen. Zijn heroïneverslaving leidde op 42-jarige leeftijd tot leverfalen waar hij aan stief.
Aanstekelijk
True Blue heeft niet de grote schare fans die een aantal tijdgenoten heeft, maar Brooks’ albums worden wel hoog gewaardeerd door de mensen die het kennen. Voor mij genoeg reden om dit album in te duiken. We horen Brooks zelf op tenor saxofoon, Freddie Hubbard op trompet (die wrang genoeg wel een succesvolle carrière tegemoet zou gaan), Duke Jordan op piano, Sam Jones op bas en Art Taylor op drums. Van de zes nummers op deze plaat zijn er vijf van Brooks zelf en het is meteen duidelijk wat een begenadigd componist Brooks was. De nummers dansen om verschillende emoties heen, soms wat melancholisch, soms wat vrolijker, maar er zit een aanstekelijke energie en groove als rode draad door het geheel heen verweven die alles mooi bij elkaar houdt.
Dit zorgt er ook voor dat de muziek iets uitermate ontspannends heeft. Dit is eerder heupwiegen dan helemaal los gaan en eerder fijn om met een drankje in goed gezelschap in het zomerzonnetje te beluisteren dan in je eentje ’s nachts in het donker. Brooks’ leven mag dan tragisch zijn geweest, zijn muziek, in ieder geval op dit album dan, heeft iets lichtvoetigs. Droefheid en melancholie zijn zeker wel aanwezig, maar voor mij voeren vrolijkheid, speelsheid en avontuur toch wel de boventoon op dit album.
Onvoorspelbaar
Dat avontuurlijke zit hem vooral in de opbouw van de nummers. Brooks slaat vaak meerdere zijweggetjes in, wijkt vaak af van het pad waar hij op begint. Zijn medespelers krijgen ondertussen de ruimte om hun ding te doen, om uiteindelijk gezamenlijk weer terug te keren bij het thema waar het nummer mee begon. Het zorgt voor een bepaalde spanning en onvoorspelbaarheid, wat maakt dat je hier heel vaak naar kunt luisteren zonder er op uitgekeken te raken.
True Blue is geen nieuwe persoonlijke klassieker, maar wel eentje die al vaak heeft bewezen uitermate fijn gezelschap te zijn wanneer ik uit werk kom. Het is allemaal niet al te ingewikkeld, maar wel uitdagend genoeg om er vaak naar terug te willen keren. Fijne ontdekking, en eentje die ook echt wel bij veel meer mensen in de smaak zou kunnen vallen.
