The Ocean kende ik tot een paar weken geleden enkel vagelijk van naam. Ik had eigenlijk in mijn hoofd zitten dat het een soort postrockband was, maar dan wel die van het soort dat onderstreept dat dit genre op sterven na dood is. Ook totaal geen idee van het feit dit een Duitse band is, ik dacht altijd dat ze uit het Verenigd Koninkrijk kwamen. Nouja, allemaal verschrikkelijk foute aannames dus die maar weer eens bewijzen waarom het maar beter is dat ik met mijn lichaam en niet met mijn hoofd werk.
Misschien zou je denken dat ik op basis van deze aannames met valse verwachtingen begon aan Precambrian en dat dit album daarom nooit op een eerlijke kans kon rekenen. Echter, bij eerste beluistering was dit een positieve verrassing ten opzichte van de gezapige postrock die ik me bij deze band voorgesteld had. Muzikaal brengt deze band je namelijk terug naar een tijd waarin onze planeet nog onbewoonbaar was en waar allerlei gewelddadige processen stukje bij beetje de fundamenten legden voor de aarde zoals we die nu kennen.
Woestheid
Het album bestaat uit twee delen: het 22 minuten durende “Hadean / Archaean” en het ruim een uur durende “Proterozoic” (wat een verschrikking om die namen telkens te spellchecken). Op het eerste deel razen we met brute kracht door de relatief korte nummers heen. Het tweede deel, dat staat voor een periode waarbij de aarde in wat rustiger vaarwater kwam, wisselt lange, rustige stukken af met passages die zich qua woestheid kunnen meten met die uit het eerste deel. Deze nummers zijn stukken langer, krijgen de tijd om zich te ontwikkelen en bevatten allerlei elementen die we normaal toch niet zo vaak terughoren binnen metal. Strijkinstrumenten, saxofoon, glockenspiel, piano, tamboerijn, ze maken allemaal hun opwachting en voegen een zekere diepte toe aan de composities.
Ik ben er na al die keren luisteren nog niet over uit welk deel ik nu het beste vind, of ik er überhaupt één beter vind (en of dat eigenlijk wel zou moeten). Waar ik wel over uit ben is dat ik ontzag heb voor het project dat deze band zich op de hals heeft gehaald, en hoe ze wonderwel slaagt in het muzikaal neerzetten van een oer-geluid, anders kan ik het niet echt omschrijven.
Stagnering
Er zijn echt een aantal rake momenten op dit album te vinden. De chaos op ‘Neoarchaean’, de saxofoon op ‘Siderian’ en hoe misschien wel alle ingrediënten perfect samenkomen op het meesterstuk ‘Calymmian’. Maar toch, waar ik normaal, naarmate ik een plaat meer luister, er meer van ga houden, stagneerde in dit geval mijn waardering na de eerste luisterbeurt. En ik heb er toch al heel wat uurtjes Precambrian op zitten.
Iets wat voor mij bij de eerste luisterbeurt al opviel is hoe de teksten niet in lijn zijn met het muzikale aspect. Ik had bij een album dat zo draait om die oertoestand van de aarde verwacht dat de songteksten deze meedogenloze woestheid ook zou vatten. En toegegeven, op enkele nummers komt er wel een nietsontziende natuur aan te pas, maar veel vaker ook gaan de teksten ‘gewoon’ over gemankeerd leiderschap en over de zwakke, kwaadaardige mensen. Ergens voelt dat toch als een gemiste kans of zo, omdat de band in combinatie met deze muzikale omlijsting zoiets verschrikkelijk episch had kunnen maken.
Diep
Maar dat is zeker niet voldoende reden om dit album niet het meesterwerk te vinden dat anderen erin horen. Het voordeel bij metal is dat het vaak gepaard gaat met vocalen die ervoor zorgen dat je de teksten niet verstaat en dat maakt het wel heel makkelijk om om de teksten heen te luisteren. Ik heb er lang over nagedacht (waarom nou weer, ik heb toch al bewezen dat ik daar niets mee op schiet!), veel verschillende recensies op verschillende websites gelezen, en ik ben het eigenlijk altijd eens met de superlatieven die neergeschreven zijn. Ik moet denk ik dan toch tot de conclusie komen dat ik dit album net wat minder diep voel dan velen van jullie.
Waar dat dan aan ligt? Het enige dat ik kan verzinnen is dat het me allemaal net wat te clean en gelikt klinkt, iets waar ik wel vaker een probleem mee heb en waardoor ik al snel iets als afstandelijk ervaar. Precambrian zit verduiveld goed in elkaar, er valt niks op aan te merken, en misschien is dat juist waarom het echte kwartje nooit gevallen is bij mij. Ik vind het echt een knap album, ik luister er met plezier naar, maar na verschillende luisterbeurten heb ik nog niet de binding gevonden waar ik op hoopte.
Verliezen
Ik ben nog naar andere albums van de band gaan luisteren om te kijken of dit dan net het verkeerde album voor mij was. Fluxion en Pelagial kwamen hier nog voorbij, maar ook daar lukte het niet om me helemaal te verliezen in de muziek. Blijkbaar is The Ocean gewoon niet helemaal aan mij besteed, maar een tegenvaller was het ook zeer zeker niet.
Blij dat dit album op mijn pad is gekomen. De band heeft met dit album wel degelijk een monument neergezet, zoveel durf ik ook wel te onderschrijven. Ze brengt een geluid dat ik nog niet eerder hoorde (kan ook mijn gebrek aan ervaring zijn), en als er al meer bands zijn die dit doen, dan doet The Ocean het verdomd goed. Ik zal deze ongetwijfeld nog eens opzetten, maar zal in veel gevallen de voorkeur geven aan iets minder muzikaals.