Ik zou mezelf niet een erg groot Neil Young-fan willen noemen. Niet dat ik zijn muziek slecht vind, hoor, maar ik heb nooit echt de neiging gevoeld om diep zijn omvangrijke oeuvre in te duiken. Wat ik ken vind ik alleszins heel redelijk (Harvest (1972)), en soms ook wel erg goed (Tonight’s the Night (1975)), maar voor mij is het album waar ik steeds weer naar terugkeer Everybody Knows This Is Nowhere (1969), het eerste album dat hij samen met Crazy Horse opnam.
Als ik dit album opzet verbaas ik me er eigenlijk altijd over dat ik dit album zo leuk vind. Je kunt dit makkelijk scharen onder de ‘ouwelullenmuziek’, want het is redelijk belegen, rechttoe rechtaan rockmuziek; precies het soort dat ik normaal al snel af zou zetten en af zou doen als ‘saai’. Daar komt dan nog bij dat Neil Young niet echt een goede zanger is en zijn stem nogal zeurderig overkomt, en dat de teksten vrij oppervlakkig zijn. Het gaat natuurlijk weer allemaal over vrouwen begeren en verlaten worden, dat was zelfs in 1969 al uitgekauwd.
Gedateerd
Nee, als je dit vergelijkt met bijvoorbeeld een Velvet Underground & Nico dat twee jaar eerder uitkwam, en dat vandaag nog steeds fris klinkt, dan klinkt Everybody Knows This Is Nowhere eigenlijk gewoon heel erg gedateerd in al zijn facetten. En toch, dit album heeft een geluid dat mij bij de eerste luisterbeurt meesleepte en dat mij nog steeds weet te overtuigen.
‘Round & Round’ blijf ik een strontvervelend nummer vinden, maar afgezien van die miskleun is dit echt een heerlijk ronkend album. Het gitaarwerk valt het meeste op, want dit moet in 1969 ongetwijfeld bij tijd en wijlen enorme herrie geweest zijn, maar dat hoor ik er nu niet helemaal meer in. Voor mij is dit een heel energiek en levenslustig album, maar wel eentje die nergens lomp wordt en die op zijn eigen manier eigenlijk ook heel verfijnd en doordacht klinkt.
Logisch en noodzakelijk
Dat komt het beste tot uitdrukking in de lange nummers, die ik ook meteen de beste van het album vind. Op zowel ‘Down by the River’ als ‘Cowgirl in the Sand’ is het gitaarwerk zo enorm gevarieerd dat hiernaar luisteren echt een belevenis is. Van ingetogen akkoorden tot uitgesproken solo’s en van afgemeten noten tot een muur van geluid; je hoort het allemaal voorbijkomen en de manier waarop deze uitersten elkaar afwisselen klinkt volkomen logisch en noodzakelijk. Er valt simpelweg geen speld tussen te krijgen.
Ik luister het album nu weer eens terwijl de lentezon mijn kamer binnenvalt en realiseer me dat dit voor mij echt een album is dat het beste tot zijn recht komt wanneer de zon schijnt. Op de één of andere manier komt de energie die dit album uitstraalt heel erg overeen met het verwachtingsvolle dat je ervaart wanneer het mooi weer is en je weer behoefte krijgt aan en/of klaar bent voor het beleven van allerhande avonturen. Dan kun je deze muziek an sich best belegen vinden, maar dat wat het teweegbrengt is universeel en tijdloos.
Charmant
Het is wel jammer dat Neil Young tijdens de coronacrisis uit protest al zijn muziek van Spotify af heeft laten halen en dat mijn vinyl uit 1969 komt en helemaal stuk gedraaid is. Echt optimaal genieten is er dus niet meer bij voor me, al zet ik Everybody Knows This Is Nowhere nog steeds wel eens op en dan blijken die gitaarpartijen nog steeds uitermate charmant. Daar kan de steeds verder aftakelende geluidskwaliteit echt geen afbreuk aan doen.
[geen Spotify-linkje dus]