Toen Dawn of the Freak uitkwam besprak ik dit debuut van The Haunted Youth al eens voor de Gonzo (circus). Ik kan me vaag herinneren dat ik gematigd positief was over het album, met de kanttekening dat het allemaal misschien niet zo fris en origineel was als ik gehoopt had. Welnu, die mening ben ik in principe nog steeds toegedaan, maar waar ik toen een probleem maakte van het feit dat het me allemaal niet vaag en avant-gardistisch genoeg was, vind ik dat op dit moment van ondergeschikt belang aan de onweerstaanbare melodieën die me al weken in hun greep houden.
Één van mijn doelen voor 2024 was om minder muziek te ontdekken. Dat klinkt misschien raar voor een fervent muziekliefhebber als ik, maar ik was de laatste jaren zo obsessief bezig met het ontdekken van nieuwe muziek dat ik wel overal over mee kon praten, maar niet meer echt genoot van mijn hobby. Ik stond mezelf simpelweg niet toe om een album door en door te leren kennen, omdat er nog duizend andere releases in mijn nek hijgden die ook aandacht verdienden.
Meer van dit
Zo verging het ook het debuut van The Haunted Youth, waarvan Belg Joachim Liebens de geestesvader is. Beluisterd, goed bevonden, maar niet excentriek genoeg om mijn aandacht voor langer dan één of twee luisterbeurten vast te houden. Toch voegde ik destijds enkele nummers (‘Broken’ en ‘Shadows’) toe aan mijn immer uitdijende playlist met leuke liedjes. Enkele weken geleden kwam toevallig ‘Broken’ voorbij, en sindsdien luister ik niet veel anders meer dan Dawn of the Freak.
Wat me plotseling zo diep greep aan dat ene nummer? Geen idee eigenlijk, maar de combinatie van het verleidelijke gitaarlijntje, het redelijk hoge tempo dat desondanks niet kan verhullen dat er veel leed over de luisteraar uitgestort wordt, de zachte, maar bedwelmende zang van Liebens, toen ik het hoorde dacht ik: jaaa, meer, veel meer van dit!
Lagere schoolniveau
En zo geschiedde: ik heb in de laatste weken Dawn of the Freak hevig in de rotatie zitten. Want er staan nog veel meer liedjes zoals ‘Broken’ op deze plaat: breekbaar, hypnotiserend en verschrikkelijk aanstekelijk. Telkens wanneer ik denk dat ik er voor even klaar mee ben, bespeur ik enkele uren later weer een niet te onderdrukken verlangen naar al die fijne liedjes op deze plaat.
Niet dat dit een perfect album is. De teksten vind ik het lagere schoolniveau niet ontstijgen, vooral de tekst van ‘I Feel like Shit and I Wanna Die’ zou ik van geen enkele schrijver accepteren, maar dan hoor ik weer dat verslavende synthlijntje op hetzelfde nummer en ben ik meteen verkocht. Genoeg om over te klagen, maar de onweerstaanbaarheid van deze nummers zorgt dat alle kritieken direct weer teniet gedaan zijn.
Ontdekkingsdrang
En hoe fijn is het dat deze obsessie – want zo mag mijn luistergedrag van de laatste weken best genoemd worden – niet de kop ingedrukt wordt door mijn muzikale ontdekkingsdrang, die het de afgelopen jaren eigenlijk onmogelijk maakte om zo intens van muziek te genieten zoals ik dat de laatste maanden weer doe. Ik heb mijn luisterstijl uit mijn tienerjaren weer herontdekt, en ik geniet er met volle teugen van; van obsessie naar obsessie hupsen en de tijd nemen voor ieder album om het echt goed te leren kennen en een onverwoestbare band met een album opbouwen.
Als ik me die bespreking in de Gonzo (circus) goed herinner, schreef ik toen dat Liebens het op zijn tweede langspeler wel over een andere boeg moest gaan gooien, dit geluid vond ik destijds toch wat te beperkt houdbaar. Bij die opmerking kan ik me op dit moment helemaal niks meer bij voorstellen. Meer van dit soort kwetsbaarheid gestoken in verslavende popsongs alsjeblieft. Liever vandaag dan morgen!