Bladee en Ecco2K zijn twee Zweedse Soundcloudrappers die allebei onderdeel uit maken van het collectief Drain Gang. Of nouja, rappers, wat ze doen heeft eigenlijk maar weinig met hip-hop te maken. Al die Soundcloudartiesten gaan er hier in als zoete koek, maar met die hele Drain Gang had ik in het begin wat meer moeite. Het was me net niet emo genoeg, net iets te vrolijk, net iets te chaotisch, maar toen in 2020 Exeter van Bladee uit kwam hoorde ik daar wel een originaliteit en frisheid in die met niets anders vergeleken kon worden. Sindsdien houd ik het collectief en aanverwanten (Yung Lean bijvoorbeeld) in de gaten en luister ik de nieuwe releases.
Crest is de nieuwste van Bladee en Ecco2K, die nu voor het eerst met zijn tweetjes een EP uitbrengen. Het is net een half uur aan muziek, maar het is wat mij betreft tot nu toe wel het fijnste half uur van 2022. De producties zijn van de hand van Whitearmor, ook een lid van Drain Gang die een enorm grote output heeft, maar die hier zichzelf overtreft. De songs sprankelen stuk voor stuk, passen heel goed in elkaar, maar verschillen onderling ook genoeg om de luisteraar bij de les te houden. Tussen de kortere liedjes valt het negen minuten durende ‘5 Star Crest (4 Vattenrum)’ direct op, maar ook dit nummer is met zijn vele overgangen verschrikkelijk catchy. Dit is next level popmuziek; aan de ene kant klinkt het zoeter, gladder dan alles wat je op de radio hoort, aan de andere kant klinkt het volkomen eigengereid en compromisloos.
Levenslust
Datzelfde geldt eigenlijk voor wat Bladee en Ecco2K doen. Bedolven onder een dikke laag autotune zingen ze over, ja, wat eigenlijk? Ecco2K lijkt een obsessie met fountainheads en arrowheads te hebben, af en toe zitten er heel leuke vondsten in (“we think we exist / that’s why we suffer / do we not?”), maar hoe de woorden klinken, hoe klank en herhaling gebruikt worden om het geheel nog pakkender te maken is minstens zo belangrijk als de betekenis van de woorden. De flarden tekst die te begrijpen zijn verraden een grote levenslust, maar wel eentje die niet naïef is. Hoewel Bladee en Ecco2K constant spelen met vorm, is Crest zeker geen lege huls.
Die focus op de vorm werpt zijn vruchten af. Het is bizar hoe snel deze liedjes zich in je geheugen nestelen. Crest is gevaarlijk verslavend gebleken, want ik heb er binnen een maand tijd al tientallen keren van begin tot einde naar geluisterd. Openingsnummer ‘The Flag Is Raised’ gaat inmiddels al richting de honderd plays. We hebben hier wat mij betreft toch wel te maken met een heruitvinden van popmuziek. Bovendien heb ik een enorm zwak voor de levenshouding die uit het geheel spreekt. Op Crest bestaan de feestelijkheden en de moeilijkheden van het leven moeiteloos naast elkaar, alles in dienst van de zelfontplooiing. Ik ben als een blok gevallen voor alles wat deze EP uitstraalt en ik kan deze zonder twijfel tot mijn persoonlijke favorieten rekenen.