Roy Orbison ken ik voornamelijk van zijn nummer ‘In Dreams’ dat gebruikt wordt in de film Blue Velvet (geniaal weirde film, gaat dat zien als je ‘m nog niet kent). In die film is dit nummer de soundtrack bij een van mijn favoriete scenes van David Lynch, de man die zoveel fantastische dingen gemaakt heeft en die het dichtst in de buurt komt van een idool. ‘In Dreams’ staat in mijn top100 liedjes aller tijden, maar nog nooit hoorde ik een heel album van Roy Orbison. Hoog tijd dus om daar verandering in te brengen.
David Lynch maakt vaker gebruik van popliedjes uit de jaren vijftig en zestig, en vaak zorgen ze voor een onschuldige, komische noot in een verder erg duister en beklemmend geheel. Misschien is het daarom dat dit soort muziek, en dus ook dit Lonely and Blue, me doet denken aan een periode in de westerse geschiedenis waarin alles nog een stuk duidelijker en simpeler was en liefdesverdriet de grootste tegenslag was die je mee kon maken in een mensenleven. Een beeld dat natuurlijk niet strookt met de werkelijkheid, maar dit album ademt die sfeer als geen ander en het is er een die me erg aanspreekt.
Onweerstaanbaar
Vooral het openingsnummer ‘Only the Lonely’ heeft zich zeer snel in mijn hoofd weten te nestelen. Ik heb mezelf de afgelopen week een aantal keren betrapt op het zingen van dit liedje, maar ook de achtergrondkoortjes uit andere liedjes blijven enorm in je hoofd hangen en dringen zich op de raarste momenten aan je op.
Er gaat echt een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit van deze liedjes die qua ingewikkeldheid en hipheid al lang en breed en vele malen voorbijgestreefd zijn, maar het is juist de simpelheid die dit tot een enorm pakkend geheel maakt. Het heeft iets ontzettend fouts en oubolligs, de oneindige ‘dumdumdumdums’ en ‘yepyeps’, maar in combinatie met de wat melancholische sfeer, de warme stem van Roy Orbison en de verslavende melodielijnen kun je toch onmogelijk een hekel hebben aan deze muziek.
Glimlach
Voor mij zijn ‘Only the Lonely’, ‘I’m Hurtin’, ‘Blue Avenue’ en ‘Blue Angel’ (vetste achtergrondkoortje ooit!) de leukste nummers, die blijven het beste hangen en maken mijn glimlach het breedst, maar stiekem komt Lonely and Blue als geheel – met die twaalf pakkende nummers binnen een half uur – gewoon het beste tot zijn recht.
Draai deze niet op repeat want dat is toch net iets te veel van het goede (dat hoeft eigenlijk ook niet want de nummers zijn toch enorme oorwormen), maar in de juiste dosering is dit een verschrikkelijk charmant album. Er is toch weinig popmuziek uit die tijd die hier tegenop kan. Voor mij is een extra pluspunt dat ik bij ieder liedje weer een soort lynchiaanse scene voor me zie. Erg prettige kennismaking en het perfecte album voor deze druilerige zondagochtend (“I look out my window and what do I see? Raindrops, raindrops”).