Een Nieuw Hoofdstuk
Drie jaar geleden alweer bracht Blood Incantation een verschrikkelijk goede technical death metal plaat uit, genaamd The Hidden History of the Human Race. Wat dat album zo goed maakte was hoe bruutheid, ruimtelijkheid en melodie moeiteloos in elkaar overliepen.
De songteksten raakten aan science-fiction, maar legden de nadruk op het menselijke bewustzijn en zijn relatie tot de wereld. ‘Inner Paths (to Outer Space)’, een spacy voorbode voor het monsterlijke, achttien minuten durende epos ‘Awakening from the Dream of Existence to the Multidimensional Nature of Our Reality (Mirror of the Soul)’ wordt door de band zelf omschreven als een “meditative journey through the inner cosmos of the human mind”. Welnu, die reis lijkt de band voort te willen zetten door met een nieuw album te komen dat niets meer met death metal te maken heeft.
Uitgesponnen
Dit nieuwste album doet qua compositie veel eerder denken aan het werk van elektronica pioniers als Klaus Schulze, Tangerine Dream en andere lieden van de Berlin School. Timewave Zero bestaat uit twee uitgesponnen nummers die vooral voortgestuwd worden door verschillende lagen synths die elkaar aflossen en die toewerken naar een steeds grootser geheel. Als het gaat om de dystopische klanken en de zwaarte van het geluid dat Blood Incantation hier brengt, doet het wellicht eerder denken aan acts als Deathprod, Lustmord en Thomas Köner.
Timewave Zero is met zijn donkere space ambient een radicale stijlbreuk ten opzichte van de death metal waar ze hoge ogen mee gooiden, maar toch zijn er nog wel wat thematische overeenkomsten te vinden. Zo is er nog steeds de fascinatie voor science-fiction. Luisterend naar dit album waan je je op een verlaten planeet waar je helemaal op jezelf bent aangewezen. Het artwork helpt zeker ook een handje mee om je in de juiste sferen te brengen.
Meditatief
Maar als je helemaal alleen bent in de ruimte, geeft dat alle mogelijkheid om de grenzen van je eigen denken te onderzoeken. Vandaar ook dat ik dit album vooral zie als het verder doorvoeren van de onderwerpen die al op Hidden History of the Human Race naar voren kwamen. Dat album bracht vooral het theoretisch kader, de gedachte dat door zelfonderzoek er een kosmisch bewustzijn kan ontstaan. De meditatieve muziek op Timewave Zero creëert vervolgens de ruimte om aan zelfonderzoek te kunnen doen.
Het leuke van ambient is dat er op het eerste gehoor nogal weinig gebeurt, maar dat het stiekem grote invloed heeft op je gemoed, op je denken en hoe je de wereld aanschouwt. Je kunt van alles doen tijdens het luisteren naar ambient, maar de muziek – zelfs als ‘zinnigere’ zaken de muziek naar de achtergrond dwingen – zal je bezigheden altijd op een bepaalde manier kleuren. Timewave Zero mag dan een flinke onderhuidse spanning kennen, gek genoeg straalt het album ook warmte uit. De innerlijke reis waar Blood Incantation de luisteraar op stuurt is er één van duisternis, opwinding en rust en de band bewijst dat dat allemaal naast elkaar kan bestaan.
Krachtig
Nu vind ik dat op deze plaat relatief veel gebeurt voor ambientbegrippen dus het liefst verdrink ik in de twee werelden die de band hier schetst. Toch heb ik wel een rare verhouding tot deze plaat. Als ik ‘m niet op heb staan twijfel ik over de kwaliteiten van de muziek, of het misschien niet iets te veel een kopie van de Berlin School is. Maar telkens als ik ‘m dan weer luister, en de teller staat hier al op een keer of 20, kan ik er niet over uit hoe overtuigend het is wat de heren hier doen.
Die krachtige luisterervaringen lijken me veel meer waar dan die twijfels die telkens weer ongegrond blijken. Ambient is één van mijn favoriete genres en Timewave Zero is er wat mij betreft glansrijk in geslaagd om een nieuw hoofdstuk toe te voegen aan dit toch al diverse genre. Blood Incantation brengt het buitenaardse (Berlin School), het dystopische (dark ambient) en het warme, meditatieve (new age) samen op een van de muzikale hoogtepunten uit 2022.
