Het voordeel van minder obsessief met nieuw uitgekomen muziek bezig zijn is dat je ook weer meer tijd hebt om terug te grijpen naar oudere albums die omwille van de veelheid aan goede muziek weer wat naar de achtergrond verdwenen zijn. ‘Oudere’ tussen aanhalingstekens in het geval van Omnium Gatherum van King Gizzard & The Lizard Wizard, want de plaat is slechts twee jaartjes oud. Destijds luisterde ik al met heel veel plezier naar dit album en het (prachtig gekleurde) vinyl draait de laatste weken weer regelmatig rondjes in mijn woonkamer. Pas twee jaar oud, maar nu al een herontdekking van deze sprankelende en vrolijkmakende plaat.
Als mijn kennis van Latijn me niet in de steek laat, betekent omnium gatherum zoiets als ‘een verzameling van alles’. Nu stond het Australische King Gizzard & The Lizard Wizard al wel bekend om het feit dat hun snel uitdijende discografie een heleboel verschillende en uiteenlopende genres omvat, maar op Omnium Gatherum komen al die liefdes voor al die diverse muziekstijlen samen in tachtig minuten puur plezier.
Los zand?
De krautrock op het achttien minuten durende ‘The Dripping Tap’, de psychedelische pop van ‘Magenta Mountain’, de jazzy rock van ‘Kepler-22b’, de stoner metal die ‘Gaia’ is en zo kan ik nog wel even doorgaan met nummers opnoemen waar telkens weer andere genres op te horen zijn. Er zijn zelfs uitstapjes naar hiphop en synthpop op Omnium Gatherum te vinden. Nu ben ik de eerste om te vinden dat een grote verscheidenheid aan genres op één album al snel als los zand kan aanvoelen, maar in die val trapt deze band totaal niet.
Wat deze nummers verenigt is het zomerse karakter van de zestien composities. Het is inmiddels alweer oktober, maar ik kom echt in festivalsferen dankzij Omnium Gatherum. Bij iedere luisterbeurt waan ik me op een festivalweide waarbij het enige doel is om te proeven van alle podia die het festival te bieden heeft en waarbij je telkens verrast wordt door acts die tot dan toe aan je aandacht ontsnapt waren. Het slaat op papier eigenlijk helemaal nergens op, dit album, en toch bezit ieder nummer de speelse, avontuurlijke, opfleurende, zichzelf niet al te serieus nemende King-Gizzard-signatuur die de boel toch redelijk strak bij elkaar houdt.
Ultiem
Ik heb best wat albums uit het oeuvre van King Gizzard & The Lizard Wizard gehoord, maar voor mij is dit de ultieme plaat van de band (tot nu toe), juist omdat deze in zijn diversiteit zo gedurfd is. Het is een lang album, maar de verveling wordt op zeer grote afstand gehouden, juist vanwege de veelheid aan smaken. Wat extra knap is, is dat de band daadwerkelijk uit de voeten kan met zoveel uiteenlopende invloeden, en dat ieder nummer op zich een krachtig statement is; op ieder nummer wordt op overtuigende wijze de liefde voor een bepaald genre uitgedragen.
In 2022 kreeg dit album een verdienstelijke vierde plek in mijn jaarlijst, maar ik had toen niet gedacht dat ik in latere jaren nog snel zou teruggrijpen naar Omnium Gatherum. De houdbaarheid van deze plaat blijkt echter een stuk hoger dan vermoed en ik word nog steeds erg vrolijk van het wilde kleurenpalet dat deze band de luisteraar hier voorschotelt. Mocht je angst hebben voor de kou en de regen die ongetwijfeld binnenkort ons land binnensluipt, laat Omnium Gatherum dan het album zijn om je de gure, korter wordende dagen te doen laten vergeten.