Mijn blogs (ik heb er ook één over boeken) voelen een beetje aan als een dagboek. Natuurlijk schrijf ik over muziek en over boeken, maar door telkens na te gaan waaróm ik precies iets goed of slecht vind, voelt het ook alsof ik keer op keer iets van mezelf prijsgeef en heb ik het idee dat je me – als je ooit de moeite neemt om alles te lezen wat ik schrijf – best goed leert kennen. Waarom dit verhaal? Omdat ik enkele jaren geleden helemaal niks met dit album had gekund, en het feit dat ik dat nu wel kan, zegt veel over wie ik op dit moment ben en wat ik momenteel zoek in muziek.
Of nouja, muziek, velen zullen zich afvragen – bij het horen van Does Spring Hide Its Joy – of we hier überhaupt nog met muziek te maken hebben. Het gaat hier om een vijf uur durend album, dat bestaat uit negen nummers. De nummers die allemaal zo rond de twintig minuten duren, zijn gemaakt voor de 3LP-versie, de nummers die ongeveer een uur duren zijn gemaakt voor de 3CD-versie. Via de digitale platformen zijn alle nummers te horen, vijf uur schoon aan de haak dus.
Drones
Kali Malone, die nog jong is maar toch al redelijk wat furore heeft gemaakt als componist van minimale muziek, werkt op haar nieuwste samen met Stephen O’Malley en Lucy Railton. Die laatste ken ik eerlijk gezegd niet zo goed, maar ze is een cellist en neemt ook op dit album dat instrument voor haar rekening. O’Malley ken ik vooral van zijn werk met metaldroners Sunn O))) en op Does Spring Hide Its Joy neemt hij de elektrische gitaar voor zijn rekening. Malone zelf bedient allerlei harmonische oscillators.
Ik liet de woorden ‘minimalisme’ en ‘drones’ al vallen, en dat is precies wat dit album is. De muzikanten houden heel lang een bepaalde noot aan, soms gezamenlijk, soms één of twee van de drie muzikanten, maar door het heel lang aanhouden van een bepaalde toon, gaat deze een eigen leven leiden en rondzingen, wat zeker indrukwekkend en groots klinkt wanneer zowel Malone als O’Malley als Railton hun ding doen.
Kalmte
Een jaar of tien geleden, toen mijn leven nog bestond uit veel feesten, allerhande willekeurige sociale contacten en zoveel mogelijk prikkels opzuigen, had je mij deze drones echt niet voor hoeven zetten. Ik had het gebrek aan prikkels verschrikkelijk saai gevonden en kon mezelf toen vooral verliezen in korte liedjes met duidelijke spanningsbogen.
Mijn leven is er sindsdien heel anders uit gaan zien, enerzijds vanwege zaken buiten mijn macht, anderzijds uit eigen beweging en ik ben de afgelopen jaren steeds meer op zoek naar rust en verstilling. Nu is dat in heel veel dingen te vinden: lange wandelingen, bestendige sociale contacten, meditatie en lezen, maar hoe bijzonder is het dat er ook muziek bestaat die beantwoordt aan die behoefte aan verstilling en die een compleet gevoel van kalmte kan bewerkstelligen?
Spanningsveld
En als je je dan overgeeft aan de drones op dit album, hoor je dat het absoluut niet saai is, maar dat er een heel groot spanningsveld ontstaat doordat al die tonen, die soms minutenlang aanhouden, met elkaar verweven raken, soms in harmonie, soms in disbalans, en dat je op een gegeven moment geen idee meer hebt waar het ene instrument begint en het andere ophoudt of hoe lang je in hemelsnaam al aan het luisteren bent naar deze nummers.
Does Spring Hide Its Joy is het product van enkele jaren coronacrisis. In een periode waarin niks noemenswaardigs gebeurt, waarin nauwelijks nieuwe herinneringen worden aangemaakt en het dagelijks leven al snel als sleur aan gaat voelen, kan het al snel lijken alsof de tijd stilstaat. Maar gaandeweg, door het verlopen van de seizoenen, door kleine betekenisvolle gebeurtenissen, merk je dat er ongemerkt toch tijd gepasseerd is. Malone had zeeën van tijd en Berlijnse concertzalen tot haar beschikking om met haar twee vrienden te musiceren en uitdrukking te geven aan dit vervormde besef van tijd, en om weer grip te krijgen op het verstrijken van de tijd.
Verrijking
Het grappige is dat dat besef van tijd ook vervormt als je hiernaar luistert. Je weet ergens dat het heel lang duurt, maar zo voelt het absoluut niet aan. En je zou kunnen zeggen dat er met vijf uur dronen vijf uur aan kostbare tijd verloren gaat, maar ook dat voelt absoluut niet zo aan. Iedere luisterbeurt voelt juist weer als een enorme verrijking.
Want wat je ook doet tijdens het luisteren naar dit album, het maakt alles beter, zo heb ik zelf ondervonden. Een treinreis van bijna vijf uur? Voelde aan als hoogstens twee. Een boek lezen? De beste leessoundtrack ooit. De zonsondergang bekijken terwijl dit album op staat? Nog mooier dan normaal. Schrijven met dit album op de achtergrond? Woorden vinden was nog nooit zo makkelijk. Een hele dag in de keuken staan om ramen (Japanse noedelsoep) te bereiden? De uren vliegen voorbij, en voor je er erg in hebt heb je een dampende kom met je favoriete eten voor je neus.
Magische krachten
Kortom: dit album heeft de magische krachten om je zintuigen dusdanig te prikkelen dat je overal net wat meer van geniet. En dan hoef je helemaal niet per se voor vijf uur lang met volle aandacht naar deze drones te luisteren, maar kies vooral voor een bezigheid waarbij je je aandacht kunt verleggen. Ik wil nu niet zeggen dat iedereen een dergelijke ervaring zal hebben met het beluisteren van dit album, en ik kan me ook heel goed voorstellen dat je dit dood- en doodsaai vindt. Maar ik heb de mazzel gehad om in de afgelopen maanden al meerdere keren het ultieme geluk (of eerder: tevredenheid) te hebben mogen ervaren toen dit album opstond.
En toch blijkt pas echt hoe groot het effect van dit album is, wanneer het is afgelopen. Pas dan realiseer je je dat Does Spring Hide Its Joy de ultieme compagnon was bij wat je ook aan het doen was. Het is bizar welke kracht er van dit album uit gaat, en dat zit hem juist in de lengte. Die zorgt ervoor dat je heel langzaam, ongemerkt en liefdevol naar een staat van zijn geduwd wordt waar alleen nog het hier en nu bestaan. En in het hier en nu vervaagt het abstracte, ongrijpbare concept van wat we normaal ’tijd’ noemen (en dat we denken te kunnen meten), maar ben je je daarentegen wel heel erg bewust van alle kleine veranderingen die constant gebeuren; je hebt weer grip gekregen op het verstrijken van de tijd, het begrip ’tijd’ is opeens heel concreet geworden.
Herboren
En je hebt niks bijzonders voor deze grootse ervaring hoeven doen, alleen iets om handen hebben en dit album op de achtergrond aan hebben staan. Dit is als een vijf uur durende meditatiesessie waarbij je helemaal tot jezelf komt en waarna je je als herboren voelt. Ik had de mazzel om dit album al eind 2022 te mogen horen, en ik heb het grootste vermoeden dat ik toen al het beste uit 2023 heb gehoord.