Iedereen heeft waarschijnlijk wel zo’n band die je leerde kennen op een cruciaal punt in je muzikale ontdekkingsreis en die een hele zwik nieuwe ontdekkingen in gang zette. Voor mij was dat het Amerikaanse AFI. De band maakt wat we met een lelijke term ‘alternative rock’ noemen, maar de eerdere albums zijn nog erg gegrond in de punkrock, terwijl hun latere albums steeds meer richting emo en pop gaan. Ik was echt bezeten door deze band toen ik een jaar of veertien was. Ik was lid van de fanclub en ik was dag en nacht te vinden op het AFI-forum.
Nog steeds luister ik met veel plezier naar AFI (natuurlijk speelt jeugdsentiment hier een heel grote rol), maar ironisch genoeg zorgde dat fanforum ervoor dat ik muziek ontdekte die eigenlijk nog veel beter was dan de muziek van ‘de beste band ooit’. Door te luisteren naar de muziek waar AFI door beïnvloed werd en naar wat medefans verder nog luisterden, ging er echt een wereld voor me open en al snel werd AFI voorbijgestreefd door bands en muzikanten als The Smiths, The Cure, Joy Division, Bauhaus, Placebo, David Bowie, Elliott Smith en Antony & the Johnsons. Ik was altijd al geïnteresseerd geweest in muziek, maar de drang om zoveel mogelijk verschillende muziek te ontdekken en de nieuwsgierigheid om te leren hoe het ene teruggrijpt op het andere, dat is echt dankzij dat forum ontstaan.
Krakkemikkig
Een andere band die erg vaak terugkwam op dat forum was punkband Misfits. Ik moet toegeven dat het geen liefde op het eerste gezicht was, ik vond het stiekem iets te hard, te duister en te veel een rommeltje. Nee, de echte liefde ontstond pas enkele jaren later, toen mijn oren meer gewend waren en ik pas echt kon genieten van de speelsheid die door deze krakkemikkige herrie heen schemert.
Muzikaal rammelt het aan alle kanten, zoals dat hoort bij punk en samen met het bijzondere stemgeluid van Glenn Danzig, de samenzang (iets wat AFI overduidelijk heeft overgenomen van Misfits) en de teksten die geïnspireerd zijn door een heel scala aan sci-fi- en horrorverhalen weet deze band toch een ongelooflijk onweerstaanbaar geluid te brengen. Ik heb sinds het ontdekken van deze band best wat punk gehoord, maar Misfits neemt toch een geheel unieke plek in binnen het genre.
Plezier
Geen onvrede over politiek en/of maatschappij, geen band die murw geslagen is door het systeem, geen persoonlijk leed dat bezongen wordt, nee, niets van dat alles. Misfits is een ongekend gezellige punkband wiens liedjes zich al heel snel in je hoofd nestelen en uitnodigen tot het bouwen van een feestje. Het is bijna ongelooflijk dat ik in eerste instantie niet kon horen dat deze muziek zoveel plezier uitstraalt.
De discografie van de band is niet al te omvangrijk, zeker niet als je enkel de albums meetelt waarop Glenn Danzig meedoet. Deze beginjaren mét Danzig worden als de jaren van de echte Misfits gezien, alles wat daarna kwam wordt niet heel serieus genomen. Die nieuwere Misfits ken ik dan ook niet, maar alles van Misfits met Glenn Danzig vind ik even leuk.
Saamhorigheid
Ik ben al vrij lang in het bezit van de gehele Misfits-collectie (verpakt in doodskist natuurlijk) en luister eigenlijk altijd Collection I en II of Static Age (opgenomen in 1978 maar pas uitgebracht in 1997), maar een tijdje geleden vond ik het vinyl van Walk Among Us uit 1983 in de afprijsbakken en sindsdien luister ik daar heel veel naar.
Het is het debuut van de band (als je Static Age dus even niet meerekent) en laat precies horen wat er zo onwijs charmant is aan deze band. In nog geen 25 minuten worden er dertien nummers doorheen geramd. De teksten komen allemaal voort uit het kijken van veel te veel horror en science-fiction en hebben iets heerlijk nerderigs. Voor mijn gevoel is bovendien de samenzang op dit album heel nadrukkelijk aanwezig en dat vind ik een groot pluspunt, want het geeft je het gevoel dat je gewoon naast ze staat terwijl ze hun horror punk in één of andere muffe kelder ten gehore brengen. Er gaat saamhorigheid uit van deze muziek: laten we lekker met zijn allen duister doen en niemand die ons wat kan maken! En dan die hoes: die tovert toch direct een glimlach op je gezicht?
Devilock
Het duurde enkele jaren, maar toen ik een jaar of zeventien was, was ik dan toch ook eindelijk gegrepen door het Misfits-virus. Het was zelfs zo erg dat ik op een gegeven moment ook rondliep met een devilock (het kapsel dat Glenn Danzig vroeger had). Het kapsel is inmiddels weer wat normaler, maar het is niet zo dat de liefde voor deze band ooit is verdwenen. Ik heb zelfs het idee dat die met de jaren steeds sterker wordt, dat ik steeds meer plezier beleef aan deze muziek. En ja, ook daar zit natuurlijk een heel groot deel jeugdsentiment bij, maar het is toch mooi dat ik nog steeds de vruchten pluk van een relatief kortstondige obsessie van bijna twintig jaar geleden. Waar die emo’s van AFI niet allemaal goed voor zijn geweest…